The Greatest Documentaries of All Time

شماره اول آگوست ماهنامۀ سينمايي «سايت اند ساوند» نتايج يك رأي‌گيري تازه را چاپ كرده است؛ اين‌بار انتخاب بهترين مستندهاي تاريخ سينما توسط 340 منتقد و فيلمساز. من هم يكي از شركت كنندگان هستم.

نتايج نهايي عبارتند از:

مردي با دوربين فيلم‌برداري (ژيگا ورتوف، 1929)

شوا (كلود لانزمان، 1985)

بي‌آفتاب (كريس ماركر، 1982)

شب و مه (آلن رنه، 1955)

خط باريك آبي (ارول موريس، 1989)

خاطرات يك تابستان (ژان روش و ادگار مورن، 1961)

نانوك شمال (رابرت فلاهرتي، 1922)

خوشه‌چينان و من (آنيس واردا، 2000)

پشت سر را نگاه نكن (دي اِي پني‌بيكر، 1967)

باغ‌هاي خاكستري (برادران مِي‌زِلز، 1975)

از ايران، مستند خانه سياه است در رديف نوزدهم قرار دارد و كلوزآپ در رديف سي و هفتم.

فهرست همه برنده‌ها اين‌جا قابل دسترسي است.

فهرست شركت‌كنندگان اين‌جاست.

اين هم ده فيلم انتخابي من براي اين رأي‌گيري:

صداي جاز (جك اسمايت، 1957)

روياي نور (ويكتور اريسه، 1992)

شوا (كلود لانزمان، 1985)

تاريخ‌(هاي) سينما (ژان لوك گدار، 1988)

خانه سياه است (فروغ فرخ‌زاد، 1962)

هتل ترمينوس: زندگي و دوران كلاوس باربي (مارسل افولس، 1988)

رابينسن در فضا (پاتريك كيلر، 1997)

درس‌هايي در ظلمت (ورنر هرتزوك، 1992)

پ مثل پليكان (پرويز كيمياوي، 1972)

نبرد شيلي (پاتريسيو گوزمان، 1976)