Showing posts with label Listing. Show all posts
Showing posts with label Listing. Show all posts

Sunday, 7 July 2024

Il Cinema Ritrovato 2024: Favourites & Discoveries

70mm projection of North by Northwest in the Piazza Maggiore

The XXXVIII edizione of Il Cinema Ritrovato ran from June 22 to 30. In reality, it started a few days before the official date and stretched into one extra day at the tail end of it. Four hundred-plus titles were screened, from early cinema to documentaries made in 2023-2024, from great classics to obscure gems, from experimental films to pornography. This edition also finally saw the opening of the restored Cinema Modernissimo which now has turned into the heart of the festival.

5,700 from 72 countries acquired the festival pass, 700 higher than last year.

The title of all the films and moving images screened can be accessed here.

I asked some of the attendees about what they had taken from the festival. They generously sent me the titles they have liked and those they have discovered, or those they have rediscovered and now loved. 155 festivalgoers –  including curators, archivists, festival bums, film historians, 35mm fanatics, programmers, writers and critics – have responded to this call for building a new canon based on what we played this year.

Wednesday, 12 July 2023

Il Cinema Ritrovato 2023: Favourites & Discoveries


The 37th edition of Il Cinema Ritrovato concluded last week but its memories live on. 

In Silk Stockings (Rouben Mamoulian, 1957), a quintet of melancholic expats freshly returned from a seductive Paris to a drab shared apartment in Moscow start reminiscing about the joys of the high life in the French capital. Soon it turns into a competition in remembering. Getting too intense where disillusioned Marxist-Leninists accuse each other of stealing one another's memories, Ninotchka (Cyd Charisse), fervently dedicated to the equal distribution of all kinds of wealth, steps in and declares: "Comrades, there are enough memories for all of us." Judging from the range and diversity of this year's picks by festival attendees, it seems that we should not be too worried about running out of memories until next June.

Statistics tell me "120,000 spectators" have viewed "470 films [in] seven cinemas," a 12% increase in attendance compared to previous year. Feelings tell me billions of memories have been made.

Nearly 120 participants from 39 countries have picked their "favourite film" at the festival, as well as their "major discovery" this year. Some have accompanied their choices with additional notes. It's a delight to read.

See their picks below.

* * *

Friday, 23 December 2022

The Best Films of 2022

EO

My "top 10" of the year as submitted to and published on Sight & Sound. For the full list of the 97 voters and their picks go here. – EK


EO (Jerzy Skolimowski)

Compartment No. 6 (Juho Kuosmanen)

See You Friday, Robinson (Mitra Farahani)

The Eclipse (Nataša Urban)

The King of Laughter (Mario Martone)

Marx Can Wait (Marco Bellocchio)

Jacques Tati, tombé de la lune (Jean-Baptiste Péretié)

Maixabel (Icíar Bollaín)

I Am Trying to Remember (Pegah Ahangarani)

My Imaginary Country (Patricio Guzmán)

Tuesday, 12 July 2022

Il Cinema Ritrovato 2022: Favourites & Discoveries

Singin' in the Rain in Piazza Maggiore, July 1


When they unscrewed the heavy and majestic La Nonna (our carbon arc projector) from the pedestal in Piazzetta Pasolini and the ice cream vendor packed his stuff and went home it was clear that Il Cinema Ritrovato XXXVI was over. We had a ball. More than 400 films were shown during 8 and a half days. Cinema could be found in every corner of the city.

After the last year's round-up – seen and read by many – I asked colleagues, curators, film historians, silent film accompanists, scholars and the attendees to pick the title of the two films from the festival, one as their favourite film and the other of their major discovery at this year's edition. You can read them below.

The magic of Bologna lies in the fact that while we showed films by the masters we love (Hitchcock, Lang, Ophuls, Melville), the filmmakers that are championed in this poll are Niskanen, Muratova, Fregonese, Shahid Saless, Rossi, and Ovanessian. Rewrite the film histories now!

See you next year!

THIS BLOG POST IS BEING REGULARLY UPDATED. THE NEW ENTRIES WILL BE MARKED BY [new]

* * *

Tuesday, 3 August 2021

Il Cinema Ritrovato 2021: Favourites & Discoveries



Il Cinema Ritrovato 2021 ended last week, on an uplifting note. More than 400 films and other projectionable audiovisual curiosities were shown and seen. While still in the post-festival haze, I sought the insight of some of the festival attendees on what they thought to be the essential — what was liked and cherished most, what was discovered and became a revelation.

I posed two questions on colleagues and friends who attended the festival in person: What was your absolute favourite film this year and which film turned out to be a major discovery or rediscovery at the festival. They were gracious enough to send me their picks which you can read here in alphabetical order. (Please feel free to add your favourites in the comment section of this post.) 


Some contributors have sent along some notes which I wanted to share with you. They come at the bottom of the post, marked by * (star)

You can also view this list on Letterboxd where it has been nicely compiled and illustrated by Jon M.

Tuesday, 14 April 2020

5 Nowruz Recommendations [1398]

جوسلین صعب

پنج پیشنهاد تماشا برای نوروز 1398، به درخواست ماهنامۀ سینمایی فیلم.

سه‌گانۀ بیروت (جوسلین صعب، 82-1976): این معادل تابلوی گِرنیکای پیکاسو در سینماست، همان اندازه تکان دهنده، موحش و ساخته شده سر یک بزنگاه تاریخی و اخلاقی. یک زن آن را در زیر بمباران‌های دائمی و در بین منظری از بچه‌هایی که بدن‌هایش از گرسنگی دفرمه شده و بدن‌های تحت تأثیر بمب‌های شیمیایی اسرائیل به رنگ آبی درآمده ساخته است. فیلم مناسب عید نیست، اما آیا واقعیت مخصوص مواقع مشخصی از سال است؟

ای آفتاب (مد هوندو، 1970): بزرگ‌ترین کشف من در سال گذشته. اگر چارلی مینگوس (نوازنده باس و رهبر ارکستر موسیقی جاز در طرف مدرنش) فیلمساز بود، فیلمش اثری چنین خشمگین، زیبا، و با فرمی سیال از کار درمی‌آمد. فیلم دربارۀ تنهایی یک آفریقایی در اروپاست و این فیلمساز اهل موریتانی هر ثانیه‌ این دنیای دشوار را تجربه و لمس کرده است.

Sunday, 8 March 2020

5 Nowruz Recommendations [1399]

آخرین مرحله


پنج پیشنهاد تماشای نوروز، نوشته شده برای ماهنامۀ فیلم. احسان خوش‌بخت

آتش‌ می‌آید (الیور لَکس، 2019) بیرون از سینمایی که نمایش کار تازۀ این فیلمساز فرانسوی در آن تازه تمام شده بود، دوستی که نقشی جدی در جنبش‌های محیط زیستی دارد این فیلم غریب و دشوار برای طبقه‌بندی را فیلمی محیط زیستی و یک زنگ خطر موقر و غیرمستقیم می‌دانست. اما برای من داستان رابطه پسری تازه از زندان آزاد شده با مادر سالخورده‌اش در کوهستان‌های پردرخت گالیشیای اسپانیا طنینی انجیلی داشت. شاید نظر هردویمان تا حدی وارد باشد؛ هرچه باشد هم دنیای امروزمان پر از آتش‌های مهار نشده است و هم داستان‌های انجیل. فیلم بهترین سکانس آتش تاریخ سینما را دارد.



Thursday, 23 May 2019

50 Essential Iranian Films

Kako (Shapur Gharib, 1971)

Few years back, I asked Houshang Golmakani, the editor-in-chief of the Iranian Film Monthly, to produce a list of his 50 favourite Iranian films to be published on Keyframe. It was published around 2014 but later Keyframe went through some design and organisational changes, and the original posting, as well as some of my other contributions, vanished without any explanation. So I decided to re-post here with some minor alterations and more stills.

As I said, Golmakani edit the Film Monthly, the longest-running film magazine in Iran and one of the first to be established after the Iranian Revolution of 1979. Aside from his full-time presence in the office of Film Monthly in downtown Tehran, he has written books on Iranian cinema and directed Stardust Stricken (1996), on Mohsen Makhmalbaf.

This is not a standard listing of Iranian arthouse classics but more of a personal map of Iranian cinema -- both commercial and arthouse -- sketched for those curious people who want to explore beyond what the English film literature on Iranian cinema manages to offer, reminding the reader that Iranian cinema is not limited to names like Kiarostami, Makhmalbaf or Panahi. Aside from the work of great filmmakers with artistic ambitions since 1960s -- often dubbed as Iranian New Wave -- there are certain kinds of commercial films that deserve attention, especially those working within the confines of “national genres". This list is rather good at that. Nearly 5 years have passed since this was first compiled by Golmakani and I'm sure now his take on the subject, especially concerning recent years, would be something very different.

Ehsan Khoshbakht


Fifty films essential to understanding Iranian cinema

By Houshang Golmakani
(Additional notes by Ehsan Khoshbakht)

Monday, 20 November 2017

Best of the Last Films

Terror in a Texas Town
فهرست «فيلم‌(هاي) آخر» محبوبم از تاريخ سينما براي ماهنامۀ حالا تعطیل شدۀ «صنعت سينما» (پانزدهم فروردين 1393)
*
فيلم آخر، بدون اين‌كه كارگردان قصد ساختن فيلم آخرش را داشته باشد. جبر حاكم بر شرايط فيلم‌سازي يا انتخاب فردي، با وجود عمر نسبتاً طولاني فيلم‌ساز باعث شده تا اين فيلم «آواز قوي» او باقي بماند:

Tuesday, 10 January 2017

The Best of 2016 | Senses of Cinema

Laughter in Hell
Senses of Cinema's World Poll results are online here. Below is what I picked from 2016.


Best new films:
Sieranevada (Cristi Puiu, 2016)
Fuocoammare (Fire at Sea, Gianfranco Rosi, 2016)
Fai bei sogni (Sweet Dreams, Marco Bellocchio, 2016)
Nocturama (Bertrand Bonello, 2016)
I, Daniel Blake (Ken Loach, 2016)
Neruda (Pablo Larraín, 2016)
El hombre de las mil caras (Smoke and Mirrors, Alberto Rodríguez, 2016)
Peter von Bagh (Tapio Piirainen, 2016)
I Called Him Morgan (Kasper Collin, 2016)

Saturday, 7 January 2017

The best DVDs and Blu-rays of 2016



From Sight & Sound's annual poll, here's the list of some of my favourite DVD/Blu-ray releases in 2016:
  • Napoleon BFI
  • Shield for Murder Kino Lorber
  • The Kennedy Films of Robert Drew & Associates Criterion
  • Lumière! L’invenzione del cinematografo Cineteca Bologna
  • Let There Be Light: John Huston’s Wartime Documentaries Olive Films

Saturday, 3 December 2016

The Best Films of 2016 (Sight & Sound)

From the January 2017 issue of Sight & Sound, here are my top five films of the year:

  • Sieranevada (Cristi Puiu)
  • Fuocoammare [Fire at Sea] (Gianfranco Rosi)
  • Fai bei sogni [Sweet Dreams] (Marco Bellocchio)
  • Nocturama (Bertrand Bonello)
  • Khesht o Ayeneh [Brick and Mirror] (Ebrahim Golestan, 1964)

Wednesday, 16 March 2016

10 Best Documentaries of 2015


 ده مستند برگزيدۀ سال 2015
احسان خوش‌بخت

سال ميلادي گذشته سال مهمي براي سينماي مستند بود، چون تقريباً بيش‌تر فستيوال‌هاي ردۀ الف اروپايي حداقل يك مستند در بخش مسابقه داشتند. اما مهم‌تر اين كه اين مستندها آثاري‌اند كه بر خلاف بسياري از فيلم‌هاي داستاني نمايش داده شده در طي سال بار سياسي مستقيمي دارند كه در تقابل با سينماي عقيم تجاري قرار مي‌گيرد. اين ده انتخاب، از بين آن آثاري‌اند كه در فستيوال‌ها يا در اكران‌هاي عمومي در اروپا به نمايش درآمده‌اند:

10
نشنال گالري (فردريك وايزمن؛ فرانسه/آمريكا/بريتانيا)
اين مطالعه درخشانِ موزۀ نشنال گالري در لندن در ردۀ فيلم‌هاي «هنرهاي اروپايي» وايزمن جا مي‌گيرد (كه آثار پيشين آن فيلم‌هاي مثل رقص و كريزي هورس هستند) و در آن از خود كلكسيون عظيم موزه تا نحوۀ قاب گرفتن و مرمت كردنشان با چنان جزيياتي نمايش داده مي‌شود كه از تماشاي بتمن عليه سوپرمن غافل‌گيركننده‌تر است. صبر و دقت وايزمن مثل يكي از آن نقاش‌هاي منظر قرن هجدهمي است كه ماه‌ها را به مطالعه يك منظر و سپس ثبت آن روي بوم مي‌گذراند.

Wednesday, 15 July 2015

The Bloodless Battles of Documentary Cinema

يادداشت زير براي فصلنامۀ «سينما حقيقت» نوشته شده و در آن سعي كردم دلايل پشت انتخاب‌هايم براي «بهترين مستندهاي تاريخ سينما»، رأي‌گيري ماهنامۀ سينمايي «سايت اند ساوند» در سال 2014، را توضيح بدهم. محض يادآوري فيلم‌هاي انتخابي من اين‌ها بودند: صداي جاز (جك اسمايت، 1957)؛ روياي نور (ويكتور اريسه، 1992)؛ شوا (كلود لانزمان، 1985)؛ تاريخ‌(هاي) سينما (ژان لوك گدار، 1988)؛ خانه سياه است (فروغ فرخ‌زاد، 1962)؛ هتل ترمينوس: زندگي و دوران كلاوس باربي (مارسل افولس، 1988)؛ رابينسن در فضا (پاتريك كيلر، 1997)؛ درس‌هايي در ظلمت (ورنر هرتزوك، 1992)؛ پ مثل پليكان (پرويز كيمياوي، 1972)؛ نبرد شيلي (پاتريسيو گوزمان، 1976).

دربارۀ يك انتخاب
نبردهاي بي‌خونريزيِ سينماي مستند
احسان خوش‌بخت

اين رأي‌گيري بايد خيلي زودتر از اين‌ها انجام مي‌شد. در عين حال نگاه كنيد كه بيش‌تر فيلم‌هاي انتخابي، اگر بر حسب دهه دسته‌بندي‌شان كنيم، مال پنج دهه اخيرند، يعني فيلم‌هاي مستند محبوب سينماگران و منتقدان بيش از نيم قرن بعد از تولد سينما ساخته شده‌اند. اين نكته باعث مي‌شود تا حاصل اين انتخاب در نقطه مقابل سينماي داستاني قرار بگيرد كه غول‌ها و نام‌هاي ستايش شده‌اش به نيمه اول قرن تعلق دارند (گريفيث، اشتروهايم، چاپلين، ولز، هيچكاك). آيا نتيجه‌گيري مي‌‌تواند چنين بيان شود كه سينماي مستند هنوز بالنسبه جوان است و به همين خاطر كم‌تر از حدي كه مستحق آن بوده مورد توجه قرار گرفته است؟ اگر چنين استدلالي را بپذيريم بايد خودمان را براي دادن پاسخي قانع‌كننده براي پرسشي تاريخي آماده كنيم كه مگر سينما از همان آغاز خروج كارگران از كارخانه يا معادل‌هاي آلماني، آمريكايي و انگليسي سينماي اوليه مستند نبوده است؟
اگر نخواهيم تدوين مفهوم سينماي مستند توسط فيلم‌سازان بريتانيايي در دهه 1930 را در نظر بگيريم - كه يك‌ چشم‌پوشي بر حق است چرا كه آن‌ها فقط چيزي را تعريف كردند كه از آغاز سينما وجود داشته - بايد گفت اين حس اضطرار تاريخي سينماي مستند است كه باعث مي‌شود فيلم‌هاي مستند هر دوره بيش‌تر به معاصرانش خوش بيايد و با آن‌ها ارتباط برقرار كند. خر.ج كارگران از كارخانه‌اي در ليون براي ما سندي از اواخر قرن نوزدهم است، اما در زمان نمايش اوليه‌اش، سندي از «حال» بوده است.

Saturday, 27 December 2014

Best Films of 2014

Some of my favorite films of the year as published (or to be published in early January) on Keyframe, Senses of Cinema, and MUBI Notebook.


فيلم‌هاي برگزيدۀ سال

Tuesday, 16 September 2014

Cities Light and Dark: 2013

افزودۀ موزۀ «رينا سوفيا» از ژان نوول - عكس از احسان خوش‌بخت
از يكي از شماره‌هاي ماهنامه سينمايي «24». نسخه انگليسي پيش‌تر در Keyframe منتشر شده است.

شهرها و فيلم‌هاي برگزيدۀ سال 2013

با آن كه يكي از محبوب‌ترين فيلم‌هاي سال، Gravity، در فضاي لايتناهي مي‌گذرد، بيش‌تر فيلم‌هاي سال با تصوير يك شهر سروكار دارند. بهترين‌هايشان، شهر را يكي از منابع الهام عمده‌شان قرار داده‌اند، شهري كه روياها و كابوس‌ها را تقويت مي‌كند، شخصيت‌ها را پس مي‌زند و وادار به كشف شهرهاي تازه‌ مي‌كند، يا اين‌كه آن‌ها را كاملاً در خود غرق مي‌كند. نگاه توريستي وودي آلن به رم در تقديم به رم (كه در مجموعه آثار اخيرش بعضي از پيش و پا افتاده‌ترين بازنمايي‌هاي اروپا در سينماي آمريكا را عرضه كرده) با تصوير تقريباً علمي-تخيلي و تاريك  Sacro GRAخنثي مي‌شود. تهرانِ هيستريك، زندان‌گونه و قلابيِ آرگو (با مساجدي با معماري تركي!) با تهران شلوغ، زنده و صحنۀ كشمكش نزاع طبقاتي در پرويز رو درروي همديگر قرار مي‌گيرند. حتي فيلمساز جواني مثل وكيلي‌فر تهراني تقريباً خالي از سكنه و علمي‌تخيلي را در تابور تصوير مي‌كند و سفر اگزيستانساليتي قهرمان طعم گيلاس كيارستمي در تپه‌هاي شمال تهران را در دنياي فانتزي تصوير مي‌كند كه در آن متافيزيك با زوال پيوند خورده. زوال شهري در پس‌زمينۀ بخش‌هاي ديترويتِ مستند در جستجوي شوگرمن همان‌قدر حضور دارد كه در رانندگي‌هاي شبانۀ تنها عشاق زنده ماندند. هر دوي اين فيلم‌ها جايي در روايتشان شهرِ رو به مرگ را به مقصد شهرهاي كهن (طنجه) يا شهرهاي جواني اميدوار به آينده (ژوهانسوبرگ) ترك مي‌كنند. ژوا پدرو رودريگز و ژول رويي گرا دِماتا در آخرين باري كه ماكائو را ديدم به جستجوي ماكائوي گم شدۀ جين راسل و رابرت ميچم و ميراث مستعمره‌داران پرتغالي‌اش مي‌روند و اروتيسيزم نئون‌ها، كوچه‌هاي پشتي باريك و هتل‌هاي ارزان دلگير را كشف مي‌كنند. حتي جايي كه محل زندگي فعلي من است، شرق لندن، در مستند سرراستِ Late At Night: Voices Of Ordinary Madness، در مقابل دوربين يك expat ديگر شبيه به شهري از سياره‌اي ديگر به نظر مي‌رسد كه ساكنان‌اش در بداهه‌نوازيِ شبانه‌روزي‌اي از تك‌افتادگي و جنون زندگي مي‌كنند. بلاخره شهر مي‌تواند صحنۀ وداع با زندگي باشد، وقتي در آواز قوي رائول روئِس، Night Across the Street، او به زير آفتاب سانتياگو برمي‌گردد تا وصيت‌نامه‌ سينمايي‌اش را با پرسه در كوچه‌هاي خلوت شهر به نگارش درآورد. 

ده فيلم زير شهرهاي سينمايي محبوب من از سال 2013 بودند:

Saturday, 16 August 2014

My Top 10 Documentaries (The Sight & Sound Poll)

Forugh Farrokhzad directing The House Is Black (1962)

From the September issue of Sight & Sound:


1
The Sound of Jazz (Jack Smight, 1957)

This is the greatest improvised documentary ever, and features a super-stellar line-up of 32 leading jazz musicians gathered at the CBS Studio in New York City in December 8, 1957. It was made in one hour and broadcast live on television. Cameramen were as into ad-libing as Thelonious Monk, and when Billie Holiday and Lester Young started to play Fine and Mellow everybody in the control room was crying.

2
Quince Tree of the Sun (Victor Erice, 1992)

Documentary cinema as meditation. No film, fiction or documentary, has captured the meticulous, painfully stagnant process of artistic creation with such rich expansion of cinematic time and space.


3
Shoah (Claude Lanzmann, 1985)

There is a logical, aesthetic and moral relation between the scale of the tragedy and the length of the film, which leaves a lasting physiological and psychological impact on the viewer.

4
Histoire(s) du cinéma (Jean-Luc Godard, 1988)

A multi-dimensional, free-form history of 20th century which proves all one needs is some ideas and an editing table, because the images are already out there.

5
The House Is Black (Forugh Farrokhzad, 1962)

The crowning achievement of Iranian documentary movement of the 60s and 70s, and singular in its hypnotic melancholy, its profound humanism and its poetic imagery.


6
Hôtel Terminus: The Life and Times of Klaus Barbie (Marcel Ophüls, 1988)

This film taught me the methodology of cinematic inquiry, as well as lessons in persistence and integrity. In every documentary Ophüls has ever directed, he proves that cinema is, above all, a machine of humanism, if one knows how to use it.

7
Robinson in Space (Patrick Keiller, 1997)

My traveling guide to Britain. Behind its cold, bureaucratic, un-poetic shots, lie a majestic world of complex emotions.

8
Lektionen in Finsternis (Werner Herzog, 1992)

I was born and raised during the Iran-Iraq war, and every bit of the horrendous landscape portrayed on this film is also carved in my memory. What Herzog with his hel(l)i-shots does is to dive into that collective memory shared by millions who were inside that hell.

9
P for Pelican (Parviz Kimiavi, 1972)

A haunting and stylized mediation on solitude, beauty and language through the story of a real-life protagonist, Agha Seyyed Ali Mirza, who’s been living in the ruins of the earthquake-shaken Tabas for forty years. A day arrives when he has to leave the ruins and face the great, strange, Lynch-like beauty: a pelican!

10
The Battle of Chile (Patricio Guzmán, 1976)

The film’s bleak transition from the hope and ardor of the first part to the harrowing shot-from-the-rooftop second section, tells not only of the history of Chile, but also of the process of toppling other democratic governments in 20th century (namely, Iran of 1953).

Sound of Jazz (1957)

Notes:

In order to narrow down the range of choices, I exclude documentaries if an experimental nature such as great city symphonies of the late silent era, as well as actor-less fiction films such as Soy Cuba.

There are many jewels of documentary cinema hidden in the vaults of TV stations. In that regard, Cinéastes de notre temps, a French produced-for-TV film-portrait of masters of cinema, of which only a few titles are available to the public, is the greatest film university one can attend, as well as a perfect example of a masterpiece produced by filmmakers whose names are not yet in the canon.

As a trained architect who has designed, written and filmed about architecture and cinema, I still feel there are many unexplored territories in this field, and that many great films are waiting to be made. However, it doesn’t mean overlooking what’s already been done, especially works of Thom Andersen, Hiroshi Teshigahara, Man Ray and Alexander Kluge.

Lastly, there are directors whose body of work has influenced me more than any single film. Georges Franju’s early work, Fredrick Wiseman and Chris Marker are among them. Kamran Shirdel’s clandestine documentation of the lives of unprivileged in pre-revolutionary Iran, in particular, stands out.

P Like Pelikan (1972)

Friday, 1 August 2014

The Greatest Documentaries of All Time

شماره اول آگوست ماهنامۀ سينمايي «سايت اند ساوند» نتايج يك رأي‌گيري تازه را چاپ كرده است؛ اين‌بار انتخاب بهترين مستندهاي تاريخ سينما توسط 340 منتقد و فيلمساز. من هم يكي از شركت كنندگان هستم.

نتايج نهايي عبارتند از:

مردي با دوربين فيلم‌برداري (ژيگا ورتوف، 1929)
شوا (كلود لانزمان، 1985)
بي‌آفتاب (كريس ماركر، 1982)
شب و مه (آلن رنه، 1955)
خط باريك آبي (ارول موريس، 1989)
خاطرات يك تابستان (ژان روش و ادگار مورن، 1961)
نانوك شمال (رابرت فلاهرتي، 1922)
خوشه‌چينان و من (آنيس واردا، 2000)
پشت سر را نگاه نكن (دي اِي پني‌بيكر، 1967)
باغ‌هاي خاكستري (برادران مِي‌زِلز، 1975)

Sunday, 4 May 2014

Actors Sing!


يازده ستارۀ سينما كه آواز خواندند
آوازه‌خوان، نه آواز

وقتي ستاره‌هاي سينما حوصله‌شان از جلوي دوربين نقش بازي كردن سرمي‌رود تصميم‌هاي تازه‌اي مي‌گيرند و سعي مي‌كنند استعدادشان را در چيزهايي ديگر بيازمايند. بعضي پشت دوربين مي‌روند و كارگرداني مي‌كنند. بعضي نقاشي مي‌كنند (كيم نوواك اخيراً نمايشگاهي از نقاشي‌هايش داشت. آن‌ها فاجعه‌اند)؛ بعضي باغباني و بعضي آشپزي (وينست پرايس، اين شاهزادۀ ظلمت، در مواقع بيكاري در برنامه‌هاي آشپزي ظاهر مي‌شد) را انتخاب مي‌كنند. بعضي‌هايش نقش بازي كردن را در سياست ادامه مي‌دهند (رانالد ريگان، سرجيو نيكلايسكو) و بعضي مي‌زنند زير آواز. در دستۀ آخر خيلي‌هايشان كمابيش در دستۀ آوازهاي بداهه زيردوشي قرار مي‌گيرند كه فقط به گوش خودِ خواننده خوش مي‌آيد، اما بعضي حرف‌هاي بيش‌تر يا نت‌هاي بيش‌تر براي خواندن دارند.