 |
| جوسلین صعب |
پنج پیشنهاد تماشا برای نوروز 1398، به
درخواست ماهنامۀ سینمایی فیلم.
سه‌گانۀ بیروت
(جوسلین صعب، 82-1976): این معادل تابلوی گِرنیکای پیکاسو در سینماست، همان اندازه
تکان دهنده، موحش و ساخته شده سر یک بزنگاه تاریخی و اخلاقی. یک زن آن را در زیر
بمباران‌های دائمی و در بین منظری از بچه‌هایی که بدن‌هایش از گرسنگی دفرمه شده و
بدن‌های تحت تأثیر بمب‌های شیمیایی اسرائیل به رنگ آبی درآمده ساخته است. فیلم
مناسب عید نیست، اما آیا واقعیت مخصوص مواقع مشخصی از سال است؟
ای آفتاب (مد هوندو،
1970): بزرگ‌ترین کشف من در سال گذشته. اگر چارلی مینگوس (نوازنده باس و رهبر
ارکستر موسیقی جاز در طرف مدرنش) فیلمساز بود، فیلمش اثری چنین خشمگین، زیبا، و با
فرمی سیال از کار درمی‌آمد. فیلم دربارۀ تنهایی یک آفریقایی در اروپاست و این
فیلمساز اهل موریتانی هر ثانیه این دنیای دشوار را تجربه و لمس کرده است.
طوفان در شهرما
(ساموئل خاچیکیان، 1958): بهترین تصویر چهارشنبه سوری و سال نو در سینمای ایران و
یکی از درخشان‌ترین قله‌های هنر فیلمسازی در این کشور.
Daybreak Express
(دی ای پنی‌بیکر، 1952): کارگردانِ پشت سر را نگاه نکن (دربارۀ تور 1965
باب دیلن) و مونتری پاپ همیشه یکی از قهرمانانم بوده است. وقتی سال گذشته
او را دیدم و از او دربارۀ موزیسین مورد علاقه اش سوال کردم، تصورم این بود که
جواب باید یکی از چند آدمی باشد که درباره‌شان (یا باحضورشان) فیلم ساخته باشد (جیمی
هندریکس، دیلن، اوتیس ردینگ، دیوید بووی)، اما او در کمال حیرت گفت «دوک الینگتن!»
و دربارۀ این فیلم 5 دقیقه‌ای فریبنده و نمایش‌اش برای دوک حرف زد. فیلم را به
راحتی می توانید روی اینترنت پیدا کنید.
مگا داکا تارا
(ریتیک گاتاک، 1960): این بهترین فیلمی است که در زندگی‌ام دیده‌ام. اگر خوشتان
نیاید احتمال این که حرف مشترکی برای زدن داشته باشیم خیلی اندک است.
No comments:
Post a Comment