Showing posts with label John Cassavetes. Show all posts
Showing posts with label John Cassavetes. Show all posts

Thursday, 26 November 2020

Dick Cavett Show: John Cassavetes, Peter Falk & Ben Gazzara

Husband (1970)

Notes on the restored version of Dick Cavett Show: John Cassavetes/Peter Falk/Ben Gazzara (21 September 1970), screened at Il Cinema Ritrovato 2019. The entire programme, sourced from a VHS tape, can be viewed below. — EK

A notorious moment in television history, one which is both funny and embarrassing to watch. Dick Cavett's interviews with film personalities are usually precious; they can be casual (resulting in some hilarious moments with certain guests) but at the same time focused. In 1970, two years into its run, Cavett introduced a new, longer format show to coincide with football fixtures, when many TV viewers would be hooked to the sports channel. The first episode to follow this new format, featuring the leading talents of Husbands, made for a disastrous start. Everything that could go wrong with an interview (including the unlikely possibility of the guests taking off their socks on camera, rolling on the floor and wrestling) did go wrong. Seemingly intoxicated, Cassavetes, Gazzara and Falk refused to talk and when they did, it was in incomprehensible half-lines – the spirit of the Three Stooges channelled via three figures of the New American Cinema. Cavett leaves the set in protest, returning later with the audience clamouring, "We want Dick!" The three bad boys kneel in front of him, seemingly apologetic. Yet, five seconds later, the mischief resumes to a maddening intensity. Towards the end it becomes clearer to see that it's all more of an act than actual intoxication. It's up to you whether to see it as a mean attack on the shallowness of such TV shows, or a sign of troubling immaturity. (For further drunk interviewees at Il Cinema Ritrovato 2019, see Sterling Hayden in Pharos of Chaos.) 

Thursday, 30 April 2020

David Meeker's Ten Favourite Jazz Films

Duke Ellington behind the scene of NBC's What Is Jazz? (1958) episode#1 [Source: GettyImages]

David Meeker, the author of Jazz in the Movies (and its online, massively updated version, Jazz on the Screen, available on the website of the Library of Congress), has been kind enough to furnish me with the list of his favourite jazz films. I don't think anyone in the world has seen as many jazz films as David has and certainly no-one has bothered spending years retrieving information (including song lists and personnel) from these films, compiling the indispensable encyclopedia that he has given us. For that reason, I think this list should be cherished more than other similar listings — this is the work of a man who has almost seen everything! - EK 



By my reckoning the first ever sound film of a jazz performance was produced in 1922, a short featuring pianist Eubie Blake. Therefore, faced with almost 100 years of world cinema and taking a degree of masochistic pleasure in sticking my neck out I have managed with considerable difficulty to reduce untold millions of feet of celluloid to a necessarily subjective choice of 10 favourite titles, undoubtedly quirky but hopefully not pretentious. Try and see them if you can - they all have much to offer both intellectually and emotionally.
David Meeker

Tuesday, 31 May 2011

Best Film Jazz Scores#12


بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش دوازدهم


 
سایه‌ها (جان کاساوتیس، 1958)  چارلز مینگوس، شفیع هادی

یکی از اولین نمونه‌های كاربرد موسیقی جاز در سينماي مستقل و يكي از اولين فيلم‌هايي كه در آن موسیقی مکمل زندگی شخصیت‌هایی است که می‌توان آن را "زندگی جاز" نامید. موسیقی مینگوس، به خصوص تک‌نوازی‌های باس و سولوی ساکسفون جکی مک لین برای دوربین روی دست و نماهای پر گرین فیلم کاساوتیس همان کاری را می‌کنند که موسیقی کول پورتر برای موزیکال‌های تکنی کالر متروگلدوین مایر می‌کرد.

موسيقي بداهه نوازي شده اين فيلم، تا جايي كه من مي دانم، هرگز به صورت يك آلبوم منتشر نشده. مشخصات تنها قطعه منتشر شده از آن در آلبوم «ضبط‌هاي كامل دبيوي مينگوس» از اين قرار است
Shafi Hadi (fl) Charles Mingus (p, per, voice) Dannie Richmond (d) Jimmy Knepper, Horace Parlan or Phineas Newborn Jr., Clarence Shaw (per)
NYC, late 1957 or 1958 or probably October, 1957
Untitled Percussion Composition Debut 12DCD 4402-2



Friday, 26 June 2009

Minnie and Moskowitz



ميني و مسكوويتز
تمام فيلم هاي جان كاساوتيس، كارگردان مستقل آمريكايي، حول اين مسأله شكل گرفته اند: شخصيت هايي در جستجو براي يافتن كسي كه به آن ها عشق بورزد. نياز آن ها براي مورد دوست داشتن قرار گرفتن بسيار قوي تر از نيازشان به دوست داشتن است. از ديدن شخصيت هاي او غافل گير نشويد چرا كه همه اين شخصيت ها – حتي خود كاساوتيس در اين فيلم ها – اندكي خل وضعند.
كاساوتيس يكي از بزرگ ترين درام پردازان سينماي آمريكاست و با بازيگران و روايت هاي ساده اما پركشش خود، با همان ظرافتي برخورد مي كند كه برگمان با حكايت هاي ثابت و مكرر خويش از سوئد. اما نكتۀ مهم دربارۀ كاساوتيس اين است كه اگر به فيلم هاي او به عنوان كمدي نگاه نكنيد، كاملاً مأيوس و دلزده خواهيد شد.
مسئوليت اين تناقض – درام هاي كميك! – بر عهدۀ خود جان كاساوتيس است، اما نتيجه اين زبان سينمايي شباهتي به هيچ فيلم ساز ديگري در تاريخ سينما ندارد. تماشاي كاساوتيس يعني تماشاي عجيب ترين و شرم آورترين لحظات زندگي روزمره، زمان هايي كه شخصيت ما از زير سيطرۀ عقلمان خارج شده و احساساتي كاملاً دروني و بعضاً سركوب شده آن را به پيش مي برند.


* * *
ميني و مسكوويتز فيلمي است كه كاساوتيس در 1971 ساخته است.
كاساوتيس "زخم" و زخم خوردن در مفهوم مادي اش را بهانه اي براي نشان دادن زخم هاي دروني و آسيپ پذيري قهرمان هايش مي كند.

"جنون" بهانه اي براي جدا افتادن شخصيت ها و برجسته شدن خصوصيات ويژه هر كدام مي شود.
"الكل" براي گفتگوهاي نيش دار، واكنش هاي آني و احساسات مهار نشده در همۀ فيلم هايش حاضر است.

همه در جستجوي همدم هستند، حتي آدم هايي در سراشيبي عمر.

نماهاي بسته از حرافي هاي آدم هاي خل مآب در فيلم هاي او فراوان است.

قاب هاي بسته به خصوص در فضاهاي داخلي رويكرد بصري اصلي اوست. محيط به اين شكل به تنگي دل شخصيت ها مي افزايد.

زلمو (وال اوري) در اين فيلم به طرز عجيبي آدم را ياد مردهاي مشهدي مي اندازد.

او هميشه با گروه ثابتي از بازيگران كار مي كرد كه همه نزديكانش بودند. مهم ترين آن ها زنش رولندز و دوستش سايمور كسل هستند.

در فيلم هاي او بيشتر از هر فيلم اكشني آدم ها يكديگر را كتك مي زنند. ما به هم آسيب مي زنيم و كاساوتيس اين آسيب هاي عاطفي را با درگيري فيزيكي نشان مي دهد. در عين حال اين درگيري ها گاهي به معاشقه نيز شبيه مي شوند.

مثل فيلم ديگر كاساوتيس، شب افتتاح، ميني و مسكوويتز با يك كلايمكس كميك به پايان مي رسد و در انتها يك اپيلوگ (موخره) بسيار شنگول ظاهر مي شود.

كاساوتيس در هر نما جينا رولندز را مي پرستد. درست همان طور كه گدار، آنا كارينا را مي ستود.