The Street With No Name

خيابان بي‌نام (ويليام كِيلي،1948، كمپاني فاكس) داستانی واقعی دارد که بی‌شباهت به رفتگان اسکورسیزی نیست. جين كوردل (مارک استیونس) مأمور مخفی اف بی آی به درون تشکیلات تبهکاری الِك استايلز (ریچارد ویدمارک) نفوذ می کند و دست آن‌ها و نفوذی‌شان در اداره پلیس را رو می‌کند.

خیابان بی‌نام یکی از آخرین فیلم‌های کیلی ، یکی از کارگردانان استثنایی سینمای آمریکاست. او که 94 سال زندگی کرد (متولد 1889) چند گنگستری درخشان برای وارنر ساخت که در میان آنها هر سپیده دم می‌میرم (1939) فیلم مورد علاقه استالین بود (او این نکته را به عنوان تعریف و تمجید به روزولت گفته بود!) کیلی به عنوان سازنده فیلم‌های آموزشی در جنگ شرکت کرد و کمی بعد از آن سینما را کنار گذاشت و عکاس معماری شد (مجموعه عکس‌هایش امروز در اختیار موزه متروپولیتن نیویورک است). در پاریس سکنی گزید ، جایی که در 1958 نشان شوالیه دریافت کرد. کیلی به آن دسته از انسان‌های استثنایی تعلق دارد که امروز نسلشان ور افتاده است.

همين طور اين فيلم سومین بازی ريچارد ویدمارک در نقش جانی بالفطره است، با این تفاوت که حالا زرنگی ذاتی‌اش بر خشونت روان پریشانه غلبه کرده و حالا می‌تواند امنای شهر را بخرد، لباس‌های شیک بر تن کند و دستش را مستقیماً به خون دیگران آلوده نسازد.

او نقش تبهکار و قاتل را از ضرباهنگ تند و لحن توام با هیجانی که از دهه 1930 و گنگستری های وارنر به کلیشه‌ای اجتناب ناپذیر بدل شده بود را کندتر و آرام‌ترکرد (سال‌ها بعد این براندو بود که در نقشي مشابه و برای یکی از کندترین پرفرمانس‌های تاریخ سینما در پدرخوانده نگاه‌ها را متوجه خود کرد). بسیاری از حرکات او گویی در اسلوموشن رخ می‌دهند. این کندی حتی گاز زدن به یک سیب را حالتی روان پریشانه می‌دهد. در مقابل ویدمارک کلیشه گنگستر را با نشستن پشت پیانو و یا افزودن طنز به شخصیت او جنبه‌ای انسانی می‌دهد.