Showing posts with label Edgar G. Ulmer. Show all posts
Showing posts with label Edgar G. Ulmer. Show all posts

Friday, 29 March 2013

Film Noir Reevaluated, Part I


سينماي نوآر: يك ارزيابيِ تازه
بيش از حد بزرگ شده‌ها در برابر قدرندیده‌هاي دنياي نوآر
نوشتۀ اريك بيتنر (Eric Beetner)
ترجمۀ مهيار افشار (ويژۀ يادداشت‌هاي سينماتوگراف)

همه ما فکر می‌کنیم که فیلم‌های کلاسیک را خوب می‌شناسیم، ولی با مروری در جنجال‌های رسانه‌ای و تبلیغاتی اغلب درمی‌یابیم که فقط داریم حرف‌های دیگران را تکرار می‌کنیم. اما شاید بهترین راه برای دریافت پاسخ واقعی، نگاهی دوباره به فیلم‌های قدیمی و يا جدیدِ کمتر دیده شده و کشف دوباره ارزش‌های آن‌ها باشد.

شما می‌توانید به لیستی که انستیتوی فیلم آمریکا با عنوان «صد فیلمی که قبل از مرگ حتماً باید ببینید» معرفی کرده، نگاهی بیندازید. اما آنچه که ما عمیقاً از آن لذت می بریم، کاملاً درونی و شخصی است و همان است که مهم‌ترین عامل ایجاد پيوند ما با فیلم و يا هر هنر دیگری است. حتی شاید شما نسبت به شخصی که در این زمینه تحصیلات دانشگاهی دارد، نظر متفاوتی در مورد این که کدام فیلم بهتر است، داشته باشید.

هر چند فیلم‌های نوآر شاخص کمتر موضوع جدل قرار می‌گیرند. برای مثال، غرامت مضاعف (1944)، نوآر یا غیر نوآر، فیلم بزرگی است، هستند بسیاری فيلم‌هاي دیگر که لقب نوآر را به زور با خود حمل می‌کنند و یا حتی بسیاری اوقات به صف مقدم بحث رانده می شوند.
شاید برای مردم معمولی تعداد فيلم‌هاي نوآر از ده دوازده عنوان تجاوز نکند، اما اگر واقعاً می‌خواهید به علایق دیوانگان فيلم‌هاي نوآر پی ببرید باید فيلم‌هايي بسیار فراتر از آن فهرست کوچک را ببينيد.
آنچه ما انجام داده‌ایم یک نظر سنجی غیررسمی است میان متخصصان بزرگ و پیشروی این ژانر، و پاسخی که آنها به این سؤال داده‌اند: «کدام فيلم‌هاي مشهور را خسته کننده و کدام را لایق توجه بیشتری می‌دانيد؟»
فیلم‌هایی که بیش از حد مورد توجه قرار گرفته‌اند از نمای دور بد به نظر نمی‌آیند. آن‌ها فقط بیش از آن‌چه لایقش بوده‌اند قدر ديده‌اند، آن هم با هزینه کردن از فيلم‌هاي دیگری که در اصل بهتر بوده‌اند. آن‌چه که در ادامه می‌آید فهرستي است از فيلم‌هاي نوآری که شاید کمی در مورد آن‌ها اغراق شده، و در برابر هر کدام پیشنهاد دیگری است از فیلم‌هایی که کمتر دیده شده‌اند و شاید خیلی راحت هم نتوان بدستشان آورد، بنابراین کشفی ارزشمند خواهند بود.

Wednesday, 17 November 2010

Noirmeisters, Part V: "B" Poets


شـاعـرانِ ظـلـمت: راهـنـماي كـارگـردانـانِ ‌نـوآر، بخش پنجم
شاعرانِ ِ B


ادگار اولمر
فيلم‌هاي اين شاعر نوار مثل دوبيتي كوتاهند، اما ضربه او كاري است و تأثيرش بر ما تمام نشدني. به جز مانيفست سينمايي 300 هزار دلاري‌اش،Detour، پنج فيلم نوآر ديگر هم ساخته.

لوييس آلن
مثل شاه ميداس به هرچه دست مي‌زد طلا مي‌شد، از آن جمله: با ادوارد جي رابينسون در گلوله‌اي براي جويي و غيرقانوني، هر دو 1955؛ با آلن لد در ضرب‌العجل شيكاگو (1949) و ملاقات با خطر (1951) و با ري ميلاند در So Evil My Love (1948).
آندره دِتوت
او به قول ساريس زندگي‌اش را گذاشت تا آثار بزرگي درباره‌ي پستي و فرومايگي و نارو زدن بسازد. در اوج همه، آب‌هاي تيره (1944) و دام [Pitfall] (1948) و از همه مهم‌تر موج جنايت (1954) با بازي باورنكردني استرلينگ هايدن و سبكي مستند.
فيل كارلسون
هفت نوآر عالي و از اين رئاليست خشن و در عين حال متواضع به جا مانده كه بين آن‌ها موقعيت خطير (1955) با شركت ادوارد جي رابينسون و جينجر راجرز كه تقريباً فقط در يك آپارتمان مي‌گذرد، نفس بيينده را خواهد گرفت.
ريچارد فليچر
يكي از قدرنديده‌ترين كارگردان‌هاي بزرگ سينما كه شش فيلم مهم در دنياي نوآر دارد و هيچ‌كدامشان طولاني‌تر از 75 دقيقه نيستند، با اين حساب با خودتان فكر مي‌كنيد كه يك فيلم واقعاً به زماني بيشتر از اين نياز ندارد. نمونه‌اش لبه باريك [The Narrow Margin] (1952) است كه به جز مقدمه‌اي كوبنده تماماً در يك قطار مي‌گذرد.

Tuesday, 6 October 2009

Detour on Poverty Row: New Ulmer Book


-->
“We see him behind every image and feel we know him intimately when the lights go back on”
-- François Truffaut on Edgar Ulmer.

کتاب تازه ای دربارۀ ادگار جی المر، کارگردان مهاجر آلمانی در هالیوود و متخصص ساخت فیلم های ارزان و سریع که بعضی از آن ها بهترین فیلم های مستقل هالیوود در نیمۀ نخست قرن بیستم محسوب می شوند، چاپ شده است. اسم کتاب هست «ادگار جی المر راه انحرافی در مجمع الفقراء» (نمی دانم مجمع الفقراء را از کجا در آوردم! اصل عنوان هست Poverty Row که اصطلاحی است نه چندان ادیبانه و معطوف به استودیوهای کوچک و فقیر متخصص ساخت فیلم های B در هالیوود عصر طلایی). کتابی که بخش های ناشناخته کارنامۀ المر، مانند فیلم های ییدیش، اوکراینی و سیاه پوستی او را هم مرور می کند، نگاهی که امروز به خاطر علاقۀ مطالعات سینمایی به خرده فرهنگ های در حاشیه مانده حتی کسانی که با وحشت و اضطراب فیلم های مشهور المر کنار نیایند را هم راضی نگه خواهد داشت.
خبر چاپ کتاب و یکی دو جمله ای که دربارۀ آن آمده را مدیون آقای لانس دوئرفارد هستم. به جز این کتاب و «ادگار المر، مقالاتی در باب شاه فیلم های B » (که هیچ کدام از این دو را نخوانده ام)، دربارۀ این کارگردان بزرگ دو کتاب دیگر هم وجود دارد که خوشبختانه آن ها را خوانده ام؛ یکی از سری «حرفه های هالیوود» که کتابی مختصر و مفید است و المر را در کنار هوارد هاکس و فرانک بورزیگی معرفی کرده و یکی کتاب «فیلم های ادگار المر» که فیلم به فیلم پیش می رود و هر کدام از فیلم/مقاله ها را یک نفر نوشته است. ویراستار کتاب «فیلم های ادگار المر»، برنارد هرتزوگنارث (Bernd Herzogenrath در مقدمۀ کتاب می گوید: 

“Ulmer’s sustained engagement with American mass culture and European art cinema is an engagement riddled with idiosyncrasy and contradiction, as he frequently drew on elements of both traditions in depicting home (familiarity , identification, belonging) and homelessness (rupture, disorientation, despair). For Ulmer, the two poles tend to remain aesthetically interwoven--inextricably bound up together in his life story--and in productive, if also painful, dialogue with each other, rather than in simple binary opposition. It is this constant feeling of “not belonging” that may have urged Ulmer.”

المر در ایران کارگردانی کاملاً ناشناخته است و تا جایی که من می دانم به جز عدۀ محدودی از دوست داران Detour (یکی از بهترین و بدون شک مشهورترین فیلم او که فیلم-نواری اعلاست ) و گربۀ سیاه (فیلم ترسناک بی نظیرش برای یونیورسال که در همین جا یادداشتی دربارۀ آن نوشته بودم) آدم های زیادی – منتقد و غیرمنتقد – او را نمی شناسند. دربارۀ زندگی و کارنامۀ او هم چیزی به زبان مادر وجود ندارد. امیدوارم به زودی بتوانم در این جا یا در ماهنامۀ فیلم این غفلت را جبران کنم.


--> -->

Friday, 24 July 2009

Architecture of the Black Cat


The Black Cat (1934) was a film directed by then-unknown émigré filmmaker Edgar G. Ulmer in Universal Studios.

The titles say the source of the picture is the Edgar Allan Poe story, but "it is not a story you can dramatize," said Ulmer frankly. So he moves freely with the new ideas about the plot, characters and their relations.

An important source of inspiration for Ulmer was a true story he had heard while working on The Golem (1920). "Doumond was a French fortress the Germans had shelled to pieces during World War I; there were some survivors who didn't come out for years," explained Ulmer in a 1970 interview with Peter Bogdanovich. "And the commander was a strange Euripides figure who went crazy three years later, when he was brought back to Paris, because he had walked on that mountain of bodies."

The shooting was done in two weeks and the budget was at a third of what the studio had spent on the other hits like Dracula (1931) or Frankenstein (1931).

Since this was the first screen pairing of Karloff and Lugosi, the confrontation of two horror masters is one of the key elements of the picture that Ulmer emphasizes it, beautifully.

A masterpiece of construction, build upon the ruins of the masterpiece of deconstruction, the masterpiece of murder.”

This is one the most memorable lines in history of motion pictures and it would be heard from the lips of the living example of “masterpiece of deconstruction”, no one but Bela Lugosi, referring to the architectural work of his enemy Poelzig, in The Black Cat.

“This is a very interesting house you have here Poelzig, has an atmosphere, kind of…” says the trapped guest of the house, Peter Alison, but he couldn’t find the right words to sum up his feelings. The creeping master of the house, Poelzig, complete him with a line that could be read as Edgar Ulmer’s statement about the modern architecture in his great “masterpiece of construction,” The Black Cat:

“…It is indeed hard to describe. It's as hard to describe as life, or death. It may be the atmosphere of death.”

Who is Poelzig and how a B director, like Ulmer, could present such a precise cinematic view of the modern world?

Hans Poelzig (1869-1936) was a German architect. In the early 1920s he was a respected professor of architecture in Berlin. His first designs show the influence of late classicism, Gothic style, regional traditions, art nouveau and American's new office building methods. As a member of the avant-garde architectural society Der Ring, Poelzig played a prominent role in the battle over the introduction of modern architecture in the 1920s.

He designed his masterpiece, Berlin's Große Schauspielhaus theatre interior design for Germany's most celebrated stage director Max Reinhardt, in 1919.

Poelzig's work developed through Expressionism and the New Objectivity in the mid-1920s before arriving at a more conventional, economical style.

He died on 14 June 1936 shortly before his planned emigration to Turkey.

One of the most important stages of his life was designing the vast architectural set for the 1920 UFA film production of The Golem. In the meantime and during the production Ulmer, a set designer, was introduced to the master architect by working under his guidance. Quickly Poelzig became Ulmer’s mentor, and when he found a chance to direct his first notable film in U. S., he returned the favor by naming the architect-villain character “Hjalmar Poelzig.”

This film shows clearly that Ulmer, via real Poelzig, was well aware of the Gothic art's abrupt impact on the audience/spectator, and he was a genius in uniting this kind of imagery with the composure of modern architecture. Most of the time there is a tense interaction between the architecture and the way Ulmer uses his camera. The Gothic compositions have been used as an assault to the cleanness of the modern interiors and the simplicity of concrete walls. In opposite, the simple compositions utilize for the most expressionistic scenes, like near-the-end satanic ceremony. It seems like the image and architecture are always balancing the brutality of the actions with the icy feeling of the atmosphere.

In Black Cat a modern building is replaced by the old Gothic castle with replete of strange decorative things and dusty furniture. There is no sign of cobwebs, candle sticks or creaky doors. Instead of those 19-century horror elements we see modern furniture and a house that really belongs to the new age. But the horrors are almost the same and the wonder is how Ulmer turns modern spaces to another source of abomination. The optimism of the first modern architecture movement has gone from the images and the devilish nature of gods and monsters (a favorite expressionist's theme) has conquered the space.

Recently I was revisiting The Mask of Fu Manchu -another satanic role for Karloff - and I was moved by the modern\minimalist design of the torture chambers and the similarity between this decors and Black Cat’s. But the work of Ulmer is more stylized in every way. He has stylized even the most ordinary moments of the film. His compositions are restless, and they deliver this feeling to audiences, too.


Poelzig's masterpiece, Große Schauspielhaus

Gothic compositions as an assault to the modern spaces

simple compositions for the most expressionistic scene

modern building is replaced by the old gothic castle

A masterpiece of construction

confrontation of two horror masters

horror of concrete walls