Sepid o Siah

منبع الهام مجلۀ سپید و سیاه یا لااقل منبع الهام (یا تقلید) طرح نشان آن؟

Underline#4: The Abadan Issue (Editorial + Download link)

EDITORIAL


Without the discovery of oil in Masjed Soleyman in 1908, the city of Abadan would not have experienced the tempest of economic and cultural changes that swept through it in just two decades; a transformation unmatched by any other city in Iran.

That which made Abadan thrive, and drew crowds of western engineers, investors and exploiters, was also a source of misery. The history of this picturesque port city is also the history of colonial interests and foreign intervention.

Abadan proudly fought inequality, and the nationalisation of the oil industry in 1951 was its moment of glory. Less than three decades later, an aggressive and massively destructive Iraqi army invasion under Saddam Hussein once again pushed the city to the edge, only for it to see another Phoenix-like resurgence.

Why Abadan? Answering that question means delving deeper into the history of one of the most dynamic urban areas in Iran; one which has produced a significant number of great artists, some of whom are featured in this issue. It also brings us, inevitably, to the painful yet important matter of the presence of the British in the region. Even though our focus is chiefly on art, you will read passages that detail how the British influence contributed to a distinct cultural scene, while also introducing segregation and capitalist exploitation.

The preparation of this issue would not have been possible without the generous support of Iranian historian Abbas Baharloo, himself an Abadani. He provided us with most of the rarely seen photographs published here for the first time and contributed two fine essays. He told me once: “Abadan is my ruined hometown and I still love that ruin.” I have often heard such moving words from Abadani people, expressing a sense of love, attachment, and deep sympathy with the sufferings of a city. Abadan is a magnetic field of nostalgia, devastation, and a very unique kind of beauty.

Print the Legend: Media Manipulation in American Films

The Sound of Fury (French poster)

A revised (i.e. "censored) version of Jonathan Rosenbaum's original draft which, for comparison purposes, can be accessed here. You won't be surprised to see which parts were eliminated. This was for a programme Jonathan and I curated in Ankara, Turkey. -- EK


Print the Legend: Media Manipulation in American Films
Jonathan Rosenbaum & Ehsan Khoshbakht

Living in the age of "post-truth", "fake news" is a term one can hardly avoid. In American films of the 1950s, this meant a way of manipulating the masses by distorting facts, turning social events of grave importance into a sideshow, even mobilising mobs, from whom those manipulating the dominant narrative would benefit. Today, however, somewhat paradoxically, it can also mean something else: a denial of the lies or acts of corruption exposed by trustworthy media sources, evoking the Newspeak described in George Orwell’s dystopic novel Nineteen Eight-Four, with its famous slogans, "War is Peace" and "Ignorance is Strength".

Henry King (1886-1982)

این مدخل برای دانشنامۀ کارگردانان بهزاد رحیمیان در سال 2009 نوشته شده و امروز با بیشتر نکاتی که دربارۀ کینگ نوشته‌ام و استنباط نصفه‌نیمه‌ام از سینمای او موافق نیستم. با این وجود، مقاله اطلاعاتی دربارۀ کینگ دارد که ممکن است هم‌چنان به درد خواننده بخورد. احسان خوش‌بخت

هنری کینگ (متولد: 24 ژانویه 1886، کریستین‌برگ، ویرجینیا؛ درگذشت: 29 ژوئن 1982، تولوسا لِیک، کالیفرنیا)

راهش به سینما در 1912 و به عنوان بازیگر باز شد، تجربه‌ای که پیش‌تر روی صحنۀ تئاتر به دست آورده بود. اولین فیلمش را در 1915 کارگردانی کرد. کمپانی فیلم‌سازی اینسپیریشین را با چارلز دوئل و ریچارد بارتلمس تأسیس کرد. در دوران صامت یکی از مهم‌ترین کارگردانان تاریخ سینمای آمریکا بود. در فیلم‌های صامتش مانند Tol'able David (1921)، خواهر سفیدپوش (1923)، رومولا (1925) و تصاحب باربارا وُرث (1926) تسلطی کامل بر روایت متکی به تصویر و هدایت بازیگران داشت. کمی بعد خودش را به سرعت با سینمای ناطق انطباق داد. او در دهه‌های 1930 تا  1950 یک حرفه‌ای پرکار و معتمد استودیوی فاکس بود و بیشتر فیلم‌هایش را در آن جا ساخت. یکی از بهترین نمونه‌های سینمای او در دهه 1930 نمایشگاه ایالتی (1933) است؛ فیلمی که با ملودرام‌های جان فورد در همان دوره پهلو می‌زند (و البته هر دو کارگردان تا حد زیادی متکی بر ویل راجرز هستند که شاید بزرگ‌ترین بازیگری باشد که سینما به خود دیده) و دوربین سیال، گریز از کات، فضای زنده و واقعی زندگی خانوادگی در روز مملو از سرخوشی و دیدارهای عاشقانه که به پایانی غم‌انگیز و جدایی ختم می‌شود آدم را به یاد ژان رنوار می‌اندازد. اگر هنری کینگ در دهه 1930 سنتزی است از سینمای فورد و رنوار - در آمریکایی‌ترین و خاکی‌ترین شکل شخصیت‌پردازی – هم‌چنان ترجیح می‌دهد در فیلم‌ها و در جهان واقعی  پشت نقاب فیلم ساز پرکار سرگرمی آفرین و بی‌ادعا پنهان بماند. در 1944 آواز برنادت را کارگردانی کرد که تا امروز مشهورترین فیلم ناطق او باقی مانده. رئالیزم کینگ، روایت‌های ساده اما پرجزییاتی که به شکل غیرمنتظره‌ای به کنکاشی در اسطوره‌ها ختم می‌شدند مشخصات بیشتر کارهای او بودند.

Agony & Ecstasy: Visual Arts on Screen

Picasso and H. G. Clouzot in the studio during the production of  Le mystère Picasso

Agonia ed estasi: le arti sullo schermo
Curated by Ehsan Khoshbakht
Cine Lumiere, Cineteca di Bologna, January 2019
A season of films about artists at work and the process of creating art captured by a movie camera. Prelude to Artefiera 2019.

BOOKING
FULL PROGRAMME IN ITALIAN

Leaving the museum, gallery or the stage of performance behind, this selection of films goes a few steps back and captures the joy and angst of the creative process in which artists build, compose, propose or occasionally destroy. These films are both about the places in which art is made and the feelings put into that creation, films filled with visions which, in the words of John Berger, make one gasp – "gasp as one does before a revelation."

The programme is consisted of a prologue, two main parts and an epilogue.