King of the Movies - A Henry King Documentary

Henry King retrospective (Fox output only) at NFT, London

When Henry King went to London in 1977 to open a retrospective dedicated to his 20th Century Fox films at the National Film Theatre (now BFI Southbank), BBC Television seized the opportunity and filmed the 90 year-old master at what seems to be a single-take, single-set-up interview. Film clips aside, King of the Movies, directed by Philip Chilvers, relies almost entirely on the brilliance of King’s storytelling, which entertains, illuminates and charms. 

Elegantly dressed in his typical late-period style of bowtie and horn-rimmed glasses, resembling a professor of American history, King reminisces on half a century in “the strangest business in the world”. He talks about his love for the rural American landscape (“I like the countryside of any country”); discovering Tyrone Power and Alice Faye; overcoming the limitations of early sound film by moving to Florida to shoot his first talkie Hell Harbour; Zanuck’s issues with his moustached heroes (Power and Peck); the translation of spirituality in the movies through the use of light (“I want a holy light here,” he asked the cameraman Arthur Miller in The Song of Bernadette); his years in Paris and meeting Hemingway, which led to King directing a series of high-profile films focused around 20th-century American authors. 

Henry King Ranked

Henry King on the set of Jesse James with Nancy Kelly and Tyrone Power

In 2019, I put together a tribute to Henry King in Bologna where Il Cinema Ritrovato featured 12 films by this gentle giant of American cinema. The reception was overwhelming and the enthusiasm contagious. Rounding up that year with King, I'm posting the programme notes written for that retrospective here on this blog along with this ranking of the King's filmography. Feel free to add yours in the Comments section below.

Soul and Craft: A Portrait of Henry King

Henry King on the set of The Gunfighter (1950). (C) 20th Century Fox

Henry King’s world can be likened to the basement of Paradise, if ever there was one. His films are often idyllic, yet they are set in a less comfortable corner of Paradise, one which falls short of perfection, and even accommodates darkness. The lower aspects of a higher plain fascinated King, and that’s where the real stories unfolds. Telling graceful tales of Americana in an almost Chekhovian style became King’s signature. If small town USA was taken for Paradise, King’s gaze was directed at the fall of this idealised world, at what happens when a dream ends. The dreamers become drifters and King remained faithful to the actors who portrayed them. Tyrone Power, King’s own discovery, appeared in eleven films directed by his mentor; Gregory Peck in six.

Designing Americana#2 (via a French village): The Song of Bernadette (Henry King, 1943)

 

https://cinearchitecture.tumblr.com/post/187118148652/art-direction-reference-photographs-for-the-song

 

Designing Americana#1: Remember the Day (Henry King, 1941)

 

https://cinearchitecture.tumblr.com/post/186859286907/designing-americana1-art-direction-reference

 

Henry King: A Retrospective in Bologna

Henry King, 1930

Il Cinema Ritrovato has a soft spot for those American masters whose careers encompassed all of the major technical developments from the silent era to Cinemascope. Henry King, the subject of this year's retrospective in Bologna, is a prime example. One of Hollywood's most enduring filmmakers, he made 116 films across all genres between 1915 and 1962. King's style was invisible and economical, whether realising a work of Americana, or a lavish historical drama. Nostalgic and religious, his films are blessed with vitality in each and every shot. They feature some of cinema's greatest stars, often in their best performances. And the films in this programme offer the chance to celebrate some of the best cameramen in the history of Hollywood – especially those associated with Fox Studios, where King spent 32 years of his career. This retrospective focuses on King’s sound period, but the programme also includes one classic and one rarity from his silent years. Curated by Ehsan Khoshbakht

Henry King (1886-1982)

این مدخل برای دانشنامۀ کارگردانان بهزاد رحیمیان در سال 2009 نوشته شده و امروز با بیشتر نکاتی که دربارۀ کینگ نوشته‌ام و استنباط نصفه‌نیمه‌ام از سینمای او موافق نیستم. با این وجود، مقاله اطلاعاتی دربارۀ کینگ دارد که ممکن است هم‌چنان به درد خواننده بخورد. احسان خوش‌بخت

هنری کینگ (متولد: 24 ژانویه 1886، کریستین‌برگ، ویرجینیا؛ درگذشت: 29 ژوئن 1982، تولوسا لِیک، کالیفرنیا)

راهش به سینما در 1912 و به عنوان بازیگر باز شد، تجربه‌ای که پیش‌تر روی صحنۀ تئاتر به دست آورده بود. اولین فیلمش را در 1915 کارگردانی کرد. کمپانی فیلم‌سازی اینسپیریشین را با چارلز دوئل و ریچارد بارتلمس تأسیس کرد. در دوران صامت یکی از مهم‌ترین کارگردانان تاریخ سینمای آمریکا بود. در فیلم‌های صامتش مانند Tol'able David (1921)، خواهر سفیدپوش (1923)، رومولا (1925) و تصاحب باربارا وُرث (1926) تسلطی کامل بر روایت متکی به تصویر و هدایت بازیگران داشت. کمی بعد خودش را به سرعت با سینمای ناطق انطباق داد. او در دهه‌های 1930 تا  1950 یک حرفه‌ای پرکار و معتمد استودیوی فاکس بود و بیشتر فیلم‌هایش را در آن جا ساخت. یکی از بهترین نمونه‌های سینمای او در دهه 1930 نمایشگاه ایالتی (1933) است؛ فیلمی که با ملودرام‌های جان فورد در همان دوره پهلو می‌زند (و البته هر دو کارگردان تا حد زیادی متکی بر ویل راجرز هستند که شاید بزرگ‌ترین بازیگری باشد که سینما به خود دیده) و دوربین سیال، گریز از کات، فضای زنده و واقعی زندگی خانوادگی در روز مملو از سرخوشی و دیدارهای عاشقانه که به پایانی غم‌انگیز و جدایی ختم می‌شود آدم را به یاد ژان رنوار می‌اندازد. اگر هنری کینگ در دهه 1930 سنتزی است از سینمای فورد و رنوار - در آمریکایی‌ترین و خاکی‌ترین شکل شخصیت‌پردازی – هم‌چنان ترجیح می‌دهد در فیلم‌ها و در جهان واقعی  پشت نقاب فیلم ساز پرکار سرگرمی آفرین و بی‌ادعا پنهان بماند. در 1944 آواز برنادت را کارگردانی کرد که تا امروز مشهورترین فیلم ناطق او باقی مانده. رئالیزم کینگ، روایت‌های ساده اما پرجزییاتی که به شکل غیرمنتظره‌ای به کنکاشی در اسطوره‌ها ختم می‌شدند مشخصات بیشتر کارهای او بودند.

Lang to King; Fellini to Fosse

هنر اروپايي، سرگرمي آمريكايي، از لانگ به كينگ، از فليني به فاسي

مادامي كه سينماي آمريكا مدنظر باشد تاريخ دوبار تكرار مي‌شود، يك بار تراژدي و يك بار موزيكال. نمونۀ اول: چرخ و فلك [Carousel] (1956)، بازسازيِ ليليوم (از فيلم‌هاي عجيب و پيچيدۀ فريتس لانگ؛ 1934) كه توسط هنري كينگ در استوديوي فاكس و در قاب سينمااسكوپ انجام شده. هر دوي آن‌ها از روي نمايش‌نامه ليليوم (1909) نوشته فِرِنك مولنار ساخته شده‌اند و شايد نتوان فيلم كينگ را دقيقاً بازسازيِ فيلمي ديگر خواند، اما كافي است سكانس اول و ميزانسن نمايش چرخ و فلك و متصدي عياش و آسمان جل آن بيلي بيگلو، و حتي لباسي كه بر تن كرده، را ببينيد تا متوجه شويد اين لانگ است كه با تصويرپردازي‌هاي خيره‌كننده‌اش دربارۀ دنياي آدمي حيوان‌صفت، اما بي‌گناه، كينگ را تحت تأثير قرار داده است. فيلم داستان لمپن بيكاره‌اي است كه با دختري معصوم ازدواج و زندگي مشتركي توأم با بي‌توجهي و آزار را شروع مي‌كند. مرد در طي يك سرقت ناموفق كشته مي‌شود، اما بعد از مرگ و در آن دنيا، براي جبران اشتباهاتش و دل‌جويي از دخترش كه بعد از مرگ او به دنيا آمده، به او فقط يك روز فرصت داده مي‌شود تا به زمين برگردد.