Roman Scandals (Frank Tuttle, 1933)

Directed by Frank Tuttle

Written by William Anthony McGuire, George Oppenheimer, Arthur Sheekman, Nat Perrin
based on the original story by George Kaufman & Robert E. Sherwood
Music by Alfred Newman
Cinematography: Gregg Toland, Ray June
Edited by Stuart Heisler
Eddie Cantor (Eddie/Oedipus), Gloria Stuart (Princess Sylvia), Edward Arnold (Emperor Valerius), David Manners (Josephus), Ruth Etting (Olga), Verree Teasdale (Empress Agrippa), Alan Mowbray (Majordomo), John Rutherford (Manius).
Produced by Samuel Goldwyn. Distributed by United Artists 

December 25, 1933
93 minutes


West Rome, Colorado. Eddie, a good-natured but clumsy delivery boy with a passion for Roman history, is tired of the deceit of the local authorities. Humiliated and banned from town, he daydreams and is transported to his idealised ancient Rome, where he becomes entangled in even more treacherous plots. As with the opening scene of the film, in which the Roman statues of the local museum are dressed in Eddie’s clothes, for Tuttle the story serves as a means of reconciling the old world and the new through popular entertainment.

 

Singin' in the Rain (1952)

 از يادداشت‌هاي من بر ده فيلم برگزيده منتقدان ايراني در شمارۀ 400 ماهنامۀ «فيلم»

آواز در باران: آن دم كه رويا مسلط مي‌شود

در رأی گیری شمارۀ 400 تنها موزیکالی که به اتفاق آراء بالاتر از بقیۀ فیلم‌های ژانر خود قرار گرفته بود (و حتی تا آخرین لحظات جمع‌بندی آراء جزو دو فیلم اول قرار داشت) آواز در باران بود. نقدي كه بازلي كراوتر در زمان خود  در نيويورك تايمز نوشته پس از اشاراتي بي‌حوصله به يكي دو نكته "بامزه" فيلم، از جين كلي و استنلي دانن به عنوان كارگردانان اين "نمايش" (شو) ياد كرده است. اين نمونه‌اي است از برخورد منتقدان با موزيكال‌هاي بزرگ مترو در زمان خودشان. مايه‌ي شگفتي است راهي كه طي شده تا فيلم‌هايي مانند آواز در باران نه تنها جدي گرفته شده، بلكه به عنوان الگويي از سينماي ناب ستايش شوند.

با آن كه تمام آوازهاي فيلم، به جز دو تاي آن‌ها، تكراري بود، ساختار تازه، انرژي بي‌پايان و مجموعه‌اي درخشان از بازيگران و رقاصان و صحنه‌پردازي‌ها به اين موزيكالِ موزيكال ها رنگ و بويي ديگر مي‌دهد. شايد يكي از جسورانه‌ترين كارهاي كلي و دانن، انتخاب دبي رينولدز و دانالد اوكانر باشد. دبی رینولدز 19 ساله (که در رقابتي تنگانگ لسلی کارون و جین پاول را برای بازي در فيلم شكست داده بود) باید هر روز ساعت چهار صبح سوار اتوبوس شده و تا استودیو سه ماشین عوض می کرد تا اولین شانس بازیگری‌اش در سینما را به تجربه‌ای موفق بدل کند. او بعدها مصایب بازی در این فیلم و کنار آمدن با جین کلی سرسخت و كمي دیکتاتورمآب را به درد زایمان تشبیه کرد.

Actors Sing!

يازده ستارۀ سينما كه آواز خواندند

آوازه‌خوان، نه آواز

وقتي ستاره‌هاي سينما حوصله‌شان از جلوي دوربين نقش بازي كردن سرمي‌رود تصميم‌هاي تازه‌اي مي‌گيرند و سعي مي‌كنند استعدادشان را در چيزهايي ديگر بيازمايند. بعضي پشت دوربين مي‌روند و كارگرداني مي‌كنند. بعضي نقاشي مي‌كنند (كيم نوواك اخيراً نمايشگاهي از نقاشي‌هايش داشت. آن‌ها فاجعه‌اند)؛ بعضي باغباني و بعضي آشپزي (وينست پرايس، اين شاهزادۀ ظلمت، در مواقع بيكاري در برنامه‌هاي آشپزي ظاهر مي‌شد) را انتخاب مي‌كنند. بعضي‌هايش نقش بازي كردن را در سياست ادامه مي‌دهند (رانالد ريگان، سرجيو نيكلايسكو) و بعضي مي‌زنند زير آواز. در دستۀ آخر خيلي‌هايشان كمابيش در دستۀ آوازهاي بداهه زيردوشي قرار مي‌گيرند كه فقط به گوش خودِ خواننده خوش مي‌آيد، اما بعضي حرف‌هاي بيش‌تر – يا نت‌هاي بيش‌تر – براي خواندن دارند.

Harbor Drift (1929) + Glückskinder (1936)

آوارۀ بندر [نام اصلي در خيابان] (لئو ميتلر، 1929، آلمان)

اين صامت مرمت شده توسط برلين بوندس‌آركيو در نوع خودش فيلم كم‌نظيري است كه سينماي موسوم به سينماي «خياباني» صامت آلمان را با مونتاژ روسي و گزاره‌هايي از سينماي شاعرانه امپرسيونيست فرانسه تلفيق مي‌كند و داستاني زولاوار دارد دربارۀ مصيبتي كه يك گردن‌بند مرواريد براي مشتي آدم فقير بندرنشين به ارمغان مي‌رود. در انتهاي اين داستان طمع، خيانت و قتل معلوم مي‌شود كه گردن‌بند هيچ ارزش مادي‌اي ندارد و بدل است؛ نوعي مكس افولس براي پرولتاريا با تدويني سحرانگيز كه ضعف‌هاي داستانش را پنهان مي‌كند.

A Guide to Lloyd Bacon

"I see that the public gets action. Some others may use motion pictures as a vehicle for a psychological study. I haven't that patience." -- Lloyd Bacon

One of classical Hollywood's contract director with a solid craftsmanship and great sense of economic in execution, Lloyd Bacon, was a prolific man of action, comedy and other fast-paced Warner dramas for nearly four decades. He virtually made 100 films that regardless of their varied qualities always convey that swinging pace associated with Warner' "tough" pictures and beyond. If one carefully sieve a career of 100 films, she or he will definitely come out with five or more films for keeps. As in the Bacon's enduring filmography I found 42nd Street, Footlight Parade, Marked Woman, Brother Orchid, San Quentin, Moby Dick and the Invisible Stripes as examples of his great sense of timing, his eye for composition and flawless entertainment.

Lloyd Bacon's name usually evokes the memory of pre-code Hollywood and early talkies, as his best films were made during that era. However he is also one of the least exploitative figures of the pre-code films that might be mistaken for mediocrity. Aside from being one the best comedy/musical and action specialists on Warner lot, he was known for his good ability to guide actors, as some of the best films of Pat O’Brien, James Cagney and Ann Sheridan were tidily directed by Bacon.

Film Ads In Iran#31: Elvis

Fun in Acapulco

I was born in a family of six with two sisters close to my age who naturally became my playmates and fellow expeditionary. We discovered many things together and among the things we innocently loved there was Elvis. We had few Elvis films on VHS, but our favorite was a long anthology film of his Hollywood career, assembled and edited by Andrew Salt. Yes, the place was Islamic Republic of Iran and the time, 1990s when the country was slowly recovering from the devastation of a war.

Elvis Presley films were shown in Persian-dubbed version in the pre-revolutionary Iran, but there is no indication that he was as popular in Iran as other places in the world. The above picture and two more below are scans of Elvis film ads in Iran from that period.

To conceive what a weird and sometimes confusing melting pot was the film culture in Iran, I draw your attention to two other films promoted on the first ad (above), one for screening of Jerry Lewis' Leave It Up (who was bigger than Elvis or anyone else in Iran) and the other, quite surrealistically, promoting the Russian version of Hamlet by Grigory Kozinetsev which is indeed a masterpiece.

It can be interpreted as a sign of apathy toward the rock 'n' roll star, as the aforementioned ad introduces Fun In Acapulco as the Ursula Andress' new film ("who caught the world's attention by Dr. No," the ad reads) rather than leaning on Elvis as the major box-office drive of the film.

Hawks and Jazz

from L: Dorsey, Goodman, Barnet, Hawks, Hampton

In 1941 one of the most commercially successful and artistically enduring comedies of all time was released: Ball of Fire. The story was set against a mansion in which a bunch of old professors (with one young chap among them for the pleasure of the audience) are collaborating on an encyclopedia. The problems arise when they reach the "slang entry" of the encyclopedia, and learn that their knowledge for writing that section is so narrow that a volunteer is needed to leave the secluded mansion and explore the changes in the street jargon.

Only seven years passed since the completion of the Ball, producers thought that the very successful idea can be used again, and this time the professors should search for a new word, JAZZ!

Howard Hawks, the same director who made Ball of Fire, was hired again for the job. Unlike professors of the story, Hawks had a great understanding of American modern popular music and even has incorporated them into his film. (see Hoagy Carmichael's glowing presence in To Have and have Not) The script, written and rewritten by an army of writers, based on an original idea by Billy Wilder and Thomas Monroe, was considered too messy to be credited to anyone, therefore the whole weight was put on jazz and jazz musicians, and rightly so.

READ THE FULL ARTICLE HERE

Lang to King; Fellini to Fosse

هنر اروپايي، سرگرمي آمريكايي، از لانگ به كينگ، از فليني به فاسي

مادامي كه سينماي آمريكا مدنظر باشد تاريخ دوبار تكرار مي‌شود، يك بار تراژدي و يك بار موزيكال. نمونۀ اول: چرخ و فلك [Carousel] (1956)، بازسازيِ ليليوم (از فيلم‌هاي عجيب و پيچيدۀ فريتس لانگ؛ 1934) كه توسط هنري كينگ در استوديوي فاكس و در قاب سينمااسكوپ انجام شده. هر دوي آن‌ها از روي نمايش‌نامه ليليوم (1909) نوشته فِرِنك مولنار ساخته شده‌اند و شايد نتوان فيلم كينگ را دقيقاً بازسازيِ فيلمي ديگر خواند، اما كافي است سكانس اول و ميزانسن نمايش چرخ و فلك و متصدي عياش و آسمان جل آن بيلي بيگلو، و حتي لباسي كه بر تن كرده، را ببينيد تا متوجه شويد اين لانگ است كه با تصويرپردازي‌هاي خيره‌كننده‌اش دربارۀ دنياي آدمي حيوان‌صفت، اما بي‌گناه، كينگ را تحت تأثير قرار داده است. فيلم داستان لمپن بيكاره‌اي است كه با دختري معصوم ازدواج و زندگي مشتركي توأم با بي‌توجهي و آزار را شروع مي‌كند. مرد در طي يك سرقت ناموفق كشته مي‌شود، اما بعد از مرگ و در آن دنيا، براي جبران اشتباهاتش و دل‌جويي از دخترش كه بعد از مرگ او به دنيا آمده، به او فقط يك روز فرصت داده مي‌شود تا به زمين برگردد.

All Girls Are Called Niña

In 1946 a campy version of the Broken Blossoms (D. W. Griffith, 1919) provided the material for a number in Vincente Minnelli's The Ziegfeld Follies, in which a setting of a London Street, standing on one of the sound stages which had been used in The Picture of Dorian Gray, becomes the set for the new musical. [1]

Up to this point, Minnelli was constantly referring to cinema in his films, but from this particular number on, it seems as if he is taking the liberty in directly quoting other films. His next musical project, The Pirate (1948), is another homage, this time to the Swashbuckler films of silent cinema, or precisely, what Minnelli envisioned of Douglas Fairbanks gymnastics and John Barrymore canned ham.[2]

Paris Reimagined by Vincente

Paris appears, but all its color has been drained. It's a fickle city that will falsely enchant, then mock you. Suddenly the color is harshly splashed into the image and the spirit of the city is evoked. We [Minnelli and Preston Ames] used two identical  sketches except that one is in black and white and the other in color-placed at an angle so that they're reflected in the center black glass mirror through which we were shooting. The black and white sketch was first lighted, then gradually the color sketch comes into existence - Gene [Kelly] standing in front of it-as each segment of color is splashed onto the image to suggest the spirit of the city.

Raymond Durgnat on "Bells Are Ringing"

 

This essay is from March 1973 issue of Film Comment. The current copyright holder is © Raymond Durgnat Estate (Kevin Gough-Yates) and it's been published here with their kind permission. Visit the official website of Raymond Durgnat estate here.

Alongside the generally accepted trio of classic post-war musicals—On the Town, Singing in The Rain, The Band Wagon—l’ve long wanted to range a fourth: Give a girl a break. Between these and honorable third-line material like The Pirate, Summer Holiday, Funny Face and Kiss Me Kate l’d place some which grapple, more or less ruefully, with some post-war disillusionments: It’s Always Fair Weather, maybe The Girl Most Likely (Mitchell Leisen, 1958), Three For The Show (H. C. Potter, 1955) and The Girl Can’t Help It, and Certainly Bells Are Ringing (if one classes it as a musical rather than as a comedy with musical numbers).

My record-sleeve summarizes the plot thus: “Ella Peterson (Judy Holliday) has never met Jeff Moss (Dean Martin) but has fallen in love with him while handling his calls at Susanswerphone, a telephone answering service which she runs with her cousin, Sue.” The partners personify the alternative attitudes which are positive and negative poles of the film’s morality. Ella is always sympathizing with the unseen clients for whom she takes and leaves messages. Sometimes, not content with worrying, she quits her switchboard to do what she can to help. Sue, older and more wearied, reproaches her for worrying, for getting involved.

Yolanda's Dream

Jane Feuer examines the interchangeability of 'reality' and 'dream' in one of the best sequences of Yolanda and the Thief. 

The ultimate synthesis of the musical consists in unifying what initially was imaginary with what initially was real. Musicals may project the dream into the narrative, implying a similar relationship between film and viewer. The dream resolution, the resolution of the film, and leaving the theater tend to occur within a very short time span. For a little while after seeing a musical, the world outside may appear more vivid; one may experience a sudden urge to dance down the street. The feeling of not knowing quite which world one is in may be evoked within the film as well. Peter Wollen says that, in Hollywood films, everything shown belongs to the same world and complex articulations within that world flashbacks are carefully signaled and located.

On An American In Paris [repost]

مقاله زير واكنش من به يادداشت ديويد تامسون درباره يك آمريكايي در پاريس در كتاب Have you seen? است كه پيش‌تر در شماره 401 ماهنامه فيلم چاپ شده است.

يـك آمـريـكـايـي در پـاريــس: شـور عـشـق و خـلسـۀ هـنـر

آقای دیوید تامسون در کتاب مستطاب «اونو دیدی؟...پیش درآمدی شخصی بر هزار فیلم» که به تازگی منتشر شده و به شهادت مقدمه‌اش حاصل سال‌ها تلاش، دو دلی و از این ناشر به آن ناشر رفتن مولف است در یادداشتی بر یک آمریکایی در پاریس (وینسنت/وینچنته مینلی،1951) و ضمن مقایسۀ آن با کفش‌های قرمز (مایکل پاول و امریک پرسبرگر،1948) به این نتیجه می‌رسند که با یکی از فراموش شدنی‌ترین موزیکال‌های عصر طلایی روبروییم. تامسون در همان خط اول، فرضیۀ "هنر برای هنر" فیلم را به پرسش می گیرد (تلفیق نیش و کنایۀ انگلیسی با نقد مارکسیستی!)، اگر اصولاً چنین فرضی درباره یک آمریکایی در پاریس قابل طرح باشد.

آن چه در یک آمریکایی در پاریس – لااقل از نگاه ما – به عنوان هستۀ مرکزی فیلم دیده می‌شود، تفسیر هنر از هنر (یا هنر دربارۀ هنر و نه برای هنر) است. موضوع آن دشواری آفرینش هنری از خلال تلاطم زندگی، تضاد میان آرمان‌ها و ایده‌آل‌های هنر با تنگناها و مرزهای زندگی حقیقی است که به طور مساوی بین دو شخصیت ایده آلیست فیلم تقسیم شده است، یکی خوش بین و سرزنده که موسیقی در سرشت اوست (جین کلی) و دیگری شخصیتی بدبین (اسکار لِیونت) که به عنوان یک آهنگساز و رهبر، تصویری آکادمیک از هنر را به نمایش می گذارد؛ در حالی که هر دوی آن‌ها به شدت وابسته به یکدیگرند. تامسون فیلم را کپی شده از ایده و میزانسن کفش‌های قرمز می‌داند، از یک سو کفش‌های قرمز را منازعه میان شور عشق و خلسۀ هنر می‌داند و از سوی دیگر یک آمریکایی در پاریس را دربارۀ رابطۀ هنر و جلوۀ دکوراتیو و نمایشی آن می خواند و تبلور این ذهنیت را در سکانس بالۀ هر دو فیلم جستجو می کند. در یکی درامی پرشور را تشخیص داده و در دیگری لحن سرد کارگردانی شیفتۀ جلوۀ موزه‌ای امپرسیونیست‌ها.

Minnelli's Jazz Portraits

Recently attended a screening of Vincente Minnelli's I Dood It (1942) at National Film Theatre, I was amazed by its dedication to jazz music of the early 1940s. I felt one of the subtexts of the film is the transition from popular big band music to a more personal, wilder and challenging jazz which is soon about to happen in Minton's club. Though there is no reference to revolutionary bop music in I Dood It, the sharp contrast between early scenes in Jimmy Dorsey's MGM style club with its white sets, and overdecorated space with the last numbers played by Hazel Scott and Lena Horne alludes a change in life-style and art in which main characters with their social differences can reunite.

In the "segregated" concept of placing the musical numbers, when the it comes to the "black" numbers, sets are minimalist, or even empty, hence the emphasis has been put on music. The walls of Jericho in a number near the end of the film is a painted paperboard, but the manner in which the musicians are shown, the sound, choreography and dazzling camera movements create the complete space, as if Charlie Parker is rising from the ashes of big bands to give birth to a new sound and a new black identity.

The Pirate Isn't Just Decor [repost]

"In what kind of setting is the little image of the great Pirate (1948) lodged, with the signature luxury of its MGM sets that dazzled when their reds glowed, unrivaled, within the huge images being projected in a darkened theater?

And here comes the answer: What difference does it make, since The Pirate and its sets hold up splendidly? Because what they've lost in store-window impact they’ve gained in pure logic. Because, quite simply, this is not a “decorative” film. That’s the decisive point. For if there is a type of film that loses its aura by being deported to the small screen, it’s the decorative film, one that risks being less accomplished in matters of decor than the “interior” is seen. That confrontation, while unconscious, can be quite cruel.

Ken Russell and Musical Biopic

اين يكي از اولين مقاله‌هاي من براي ماهنامه فيلم است كه در ارديبهشت 1381 و در پروندۀ مفصل و 32 هزار كلمه‌ايِ «سينما و موسيقي» منتشر شده. من فقط چند كلمه را كه واقعاً نياز به اصلاح داشت تغيير دادم و باقي هماني است كه در زمان خودش نوشته و چاپ شده كه انگار كار آدم ديگري است و مطمئنم تا امروز بسياري از ديدگاه‌هايم، نه فقط دربارۀ راسل، بلكه دربارۀ سينما تغيير كرده است. آخرين فيلمي كه از او ديدم، در زمستان پيش، والنتينو (1977) بود كه يا به خاطر خود فيلم و يا به خاطر تماشاي آن با دكتر جيان‌آندره‌آ پواِزيو – يكي از عشاق «كمپ» و «پَستيش» در سينما – به نظرم بهترين اثر راسل رسيد. راسل، ديروز، ششم آذرماه، درگذشت. او هشتاد و چهار سال داشت.

كن راسل و بيوگرافي‌هاي موسيقي‌دانان

مردان عاشق

كن راسل بجز اقتباس‌هاي ادبي مشهوري همچون زنان عاشق (1969)، شهرت خويش را عميقاً مديون بيوگرافي‌هاي موسيقيايي متنوعش (از فرانتس ليست تا گروه The Who) است؛ بيوگرافي‌هايي كه با دور شدن از سنت جاري در روايت زندگي هنرمندان كه به شرح مصائب و رنج‌هاي شهرت يا درگيري‌هاي عاشقانۀ كم‌ارزش مي‌پرداختند، آشكار ساختن جنبه‌هاي دروني از زندگي هنرمند را با تمام تنش‌ها، كشش‌ها و رنج‌ها ميسر ساخت و نه تنها موسيقي را بهانه‌اي براي پر كردن حاشيۀ صوتي فيلم‌ها قرار نداد، بلكه تلاشي قابل‌ستايش را براي تطبيق ضرباهنگ آثارش با موسيقي آغاز كرد. اين پيوند اگرچه به سنت ويدئوكليپ‌هاي امروز اغراق‌شده ارزيابي شد و مورد حمله قرار گرفت، اما آيا نمي‌توان شور زندگي را در تمامي فيلم‌هايش، چه در عصر چايكوفسكي و چه در دورۀ راجر دالتري عامل حركت سريع شخصيت‌ها از موقعيت‌هاي ناآشنا به موقعيت ناآشناي ديگري دانست؟

كن راسل يك ساوت‌همپتوني 75ساله است و نخستين درخشش او در سينماي جهان اندكي ديرهنگام و در 42 سالگي ميسر شد. كودكي‌اش نخستين فرصت‌هاي زودهنگام براي آشنايي با جهان موسيقي كلاسيك بود. آشنايي او با رقص در حركات آزادانه دوربين فيلم‌هايي چون عشاق موسيقي (1970) چهره‌اي خوشايند (اما كماكان بيش از حد لزوم) مي‌يابد. براي نخستين‌بار در مستندهاي BBC پشت دوربين قرار مي‌گيرد و سينماي مستند، شيوه صريح او را در برخورد با وقايع و شخصيت‌هاي فيلم‌هاي داستاني‌اش رقم مي‌زند. پاره‌اي از اين مستندها درباره آهنگسازان يا هنرمندان پيش‌رو بود (بارتوك، دبوسي، ايزودرا دانكن) و حتي مستندي درباره موسيقي رو به گسترش راك انگلستان در ميان آن‌ها به چشم مي‌خورد.

اين مستندها اتودهاي نخستين مجموعه‌اي است كه در دهه 1970 از سينماي راسل تراوش مي‌كند. در سال 1971 ناگهان سه فيلم از يك كارگردان بر پرده سينماهاي لندن جا خوش كردند و مورد توجه عموم قرار گرفتند: عشاق موسيقي، شياطين (1971) و دوست پسر (1971). اين سه فيلم اگرچه داراي كيفيت يكساني نيستند، اما آشكارا سه فيلم هم‌خونند كه مضاميني چون سكس، جنون و موسيقي آن‌ها را به هم پيوند مي‌دهد. هر سه فيلم ريتمي سريع، حركت‌هاي دوربين متعدد و نماهاي زياده‌تر از حد معمول دارند و رنگ در آن‌ها همچون آينه (اگرچه نه‌چندان صيقل‌خورده و آشكار) بازتابي از تنش رواني شخصيت‌ها (يا كارگردان!) است.

عشاق موسيقي و دوست پسر صريحاً مربوط به جهان موسيقي‌اند. نخستين فيلم، بيوگرافي جسورانه‌اي از حيات چايكوفسكي است و بعدي يك موزيكال بازبي بركلي‌وار كه در دهه 1920 مي‌گذرد. با اندك فاصله‌اي به مالر (1974) و تامي (1974) مي‌رسيم كه باز هم در يك زمان مشترك بر پرده آمدند (اين نكته باعث پيوستن نام راسل به كتاب «ترين‌ها» نيز شده است).

 

بيوگرافي گوستاو مالر كه سه سال پيش‌تر در سينماي اشراف‌منشانه ويسكونتي تصويري غني يافته بود، اين بار به‌سبك راسل پرداخت شد و جالب اين‌جاست كه توجه او به مسائل جنبي و نقش دگرگون‌كننده آن در زندگي فرد، بسيار كم‌تر از نگاهي است كه ويسكونتي به اين مسأله مي‌اندازد. هرچند اين تم براي هر دو كارگردان آغازي براي تراژدي‌هاي انساني است، اما در سينماي ويسكونتي اين امر با پرداختي بسيار ظريف علاوه بر اشاره به اصلي‌ترين وسوسه‌هاي بشر به‌سوي ستايش‌هاي متعالي از هنر، انسان يا آفرينش مي‌رود و در سينماي راسل با پرداخت اغراق‌آميز در حد كندوكاوي شبه‌فرويدي، تفسير مي‌شود. با اين وجود تامي كه آغاز همكاري گروه The Who با كن راسل بود، موفقيتي عظيم كسب كرد و تنها چهارده هفته در لندن پرفروش‌ترين فيلم روز بود و زماني حاضر به تعويض جايگاهش شد كه پدرخوانده 2 سر رسيد. راجر دالتري (خواننده گروه) و پيت تاونزند (گيتاريست و خواننده) اين اپراي راك را پنج سال پيش‌تر، در 1969، تصنيف كردند و موفقيت آن، راسل را بر آن داشت كه فيلمي بر مبنايش تهيه كند (كاري كه سال‌ها بعد آلن پاركر با گروه پينك ‌فلويد انجام داد). موسيقي Who، شيوه پرجنبش كارگرداني راسل و حضور ستارگان سينما و موسيقي (اريك كلاپتن، التون جان، جك نيكلسن و آن مارگريت كه نامزد اسكار نيز بود) تضميني بر موفقيت تامي بود.

راسل در مصاحبه‌اي اعلام كرد كه علاقه خاصي به موسيقي جديد ندارد و هم‌چنان دلبسته آهنگسازان كهن اروپايي است، اما از آن‌جا كه در آلبوم موسيقي «تامي» كيفيتي كلاسيك كشف كرده بود، آن را كارگرداني كرد. سال بعد شاهد موفقيت ليستومانيا (1975) بود كه به زندگي فرانتس ليست مي‌پرداخت و باز هم راجر دالتري را در خود داشت، اما حمله منتقدان به اين فيلم پرونده موفقيت‌آميز بيوگرافي‌هاي موسيقيايي راسل را تا مدتي مديد مختومه كرد.

در فرهنگ كارگردانان مك‌ميلان شيوه راسل در برخورد با موضوع‌هاي فيلم‌هايش كاملاً تجربي قلمداد شده و سبك او مجموعه‌اي فرض گرديده از آزمون و خطاها كه گاهي به هدف نزديك مي‌شود وگاهي دور. آن هنگام نزديكند كه روح داستان با پرداخت اغراق‌آميز بصري تناقضي آزاردهنده ايجاد نسازد و دقيقاً به همين دليل (وجود تناقض) فرسنگ‌ها دورتر از انتظارات تماشاگر شكل مي‌گيرد. ترديدي نيست كه كارگردان مي‌تواند به‌دور از انتظار تماشاگرانش عمل كند، اما اگر نتيجه به روان‌كاوي دگرگونه از شخصيت‌ها يا گشوده شدن دروازه‌هاي نو به روي بيننده نينجامد، حاصلي نخواهد داشت جز آثار ملال‌آوري چون عشاق موسيقي. تامي را اگرچه طرفداران گروه تصويري ناكافي از اين آلبوم مي‌پندارند، اما با برقراري توازن ميان مايه‌هاي مورد علاقه راسل با آن‌چه حقيقتاً در گروه وجود داشته، آن را به مورد پسندترين اثر سينمايي راسل تبديل كرده است.

او مي‌گويد كه علاقه‌مند است تا نشان دهد چه‌گونه هنرمندان بزرگ درگيري‌هاي شخصي‌شان و بيهودگي‌ها و رخوت‌ها را براي آفرينش هنري پشت سر مي‌گذارند و اين دو جنبه متناقض در آنِ واحد در برابر ديدگان ما ظاهر مي‌شود. اگر هدف واقعي راسل اين باشد، بيان تصويري آن نه‌تنها ايرادي ندارد بلكه بسيار نزديك به اصل داستان است. پاسخي كه بي‌شك جوابي معقول در فيلم تلويزيوني رقص هفت‌پرده‌اي (1970) يافته است؛ يك بيوگرافي از اشتراوس كه به فيلمي معقول از راسل بدل شد.

كن راسل به‌عنوان يكي از آغازگران جنبشي كه با نگاه مدرن به موسيقي گذشته نظر افكندند، نامي است كه اگرچه هرگز انكار نخواهد شد، اما انتقادهاي بسيار خواهد ديد.

عشاق موسيقي (1970) The Music Lovers

كارگردان: كن راسل. موسيقي: آندره پره‌وين. بازيگران: ريچارد چمبرلين، گلندا جكسن.

ريچارد چمبرلين به‌نقش چايكوفسكي، يكي از بي‌تناسب‌ترين بازآفريني شخصيت‌هاي حقيقي بر روي پرده است و صد افسوس كه اين شخص يك آهنگساز بزرگ روس است و نه مثلاً يك افسر جنگ جهاني دوم. راسل كه در موسيقي همواره از نام‌هاي بزرگ بهره مي‌برد (در اين‌جا آندره پره‌وين)، بيش‌ترين ضربه‌ها را به اصالت موسيقيايي آن آثار وارد مي‌كند، چرا كه براي او اغراق‌هاي نمايشي، موضوع‌هاي جنسي و حركت‌هاي هِندي‌وار دوربين ارزشي بيش‌تر از ورود به دنياي آهنگسازان يا نوازندگان دارد. در اين‌جا نمايش هم‌جنس‌خواهي چايكوفسكي و جنون همسرش (جكسن) بخش مهمي از فيلم را به خود اختصاص مي‌دهند.

 

مالر (1974) Mahler

كارگردان: كن راسل. موسيقي: برنارد هاي‌تينك. بازيگران: رابرت پاول (گوستاو مالر)، رزالي كراتچلي (مالر)، جورجيا هيل (آلما مالر).

روايت راسل از زندگي گوستاو مالر (1911-1860) برداشتي است توأم با روان‌كاوي فرويدي و با رجوع مكرر به نقش جنون در تاريخ (از علايق راسل كه آشكار نيست سر برآورده از كدام منفذ است). صحنه‌هاي عالي با بازي خوب پاول، آن را از فاجعه‌هايي چون عشاق موسقي دور مي‌كنند.

ليستومانيا (1975) Lisztomania

كارگردان: كن راسل. موسيقي: ريك ويكمن. بازيگران: راجر دالتري (فرانتس ليست)، پل نيكلاس (ريچارد واگنر)، سارا كستلمن (پرنسس كارولين)، رينگو استار (پاپ).

اغراق راسلي زياني غيرقابل‌جبران به اين بيوگرافي فرانتس ليست زده است. ايراد از عدم كنترل نشانه‌هاي گوناگوني نشأت مي‌گيرد كه كن راسل به اصرار در درون داستاني كه ظرفيت آن را ندارد، قرار داده است. تلفيق فرهنگ پاپ و نازيسم به معجوني منجر شده كه حتي علاقه‌مندان بي‌چون و چراي راسل را نيز راضي نخواهد كرد.

تامي (1975) Tommy

كارگردان: كن راسل. موسيقي: The Who. بازيگران: راجر دالتري، پيت تاونزند، كيت مون، جان انت‌وتسيل، آن مارگريت، اليور ريد، اريك كلاپتون، جك نيكلسن، رابرت پاول، التون جان، تينا ترنر.

فيلمي برمبناي اپراي راك تامي كه در قالب آلبومي موفق و به سال 1969 از طرف يك گروه انگليسي، منتشر شد. حضور ستارگان سينما و موسيقي، جمله‌هاي تبليغاتي راسل كه «اين بزرگ‌ترين اثر هنري قرن است» (آلبوم تامي) و توالي سريع و پرشتاب حوادث موسيقي‌ها تماشاگر را از تمركز بر فيلم دور مي‌كند و نمايشي عظيم و پرزرق و برق را نشانه مي‌رود.

Not Just Fred and Ginger

 NOT JUST FRED AND GINGER:
CAMARADERIE, COLLUSION AND COLLISIONS BETWEEN DANCE AND FILM
LONDON, RUDOLF STEINER HOUSE, 35 PARK RD, London NW1 6XT
14 -16 OCTOBER 2011

FRIDAY, 14th October 2011

• Gay men, swans and (mis)representations of ballet on the silver screen by Dr Giannandrea Poesio, EADH Chairman

INTERACTIVE DISCOURSES/INTERACTIVE DEBATES

• Sick and twisted: dance as pathology in fiction films by Sanjoy Roy
• Finding Words for Moves: Collusion and collisions between dance and film criticism by James Walters
• Transmodern dance practices: transgressing across genre boundaries, and revisionist (dis)placement in Romeo and Juliet (Bigonzetti, 2006) by Kathrina Farrugia
• Cinéphilia and Danse Contemporaine in the French Musical by Jenny Oyallon-Koloski
• e-Dance: Challenging the conventions of the screen by Professor Helen Bailey, University of Bedfordshire (UK)

SATURDAY, 15th October 2011

• Trip the Light Fantastic: Mid-Century American Musicals Reimagine Vaudeville by Cara Rodway
• Americans in Paris: the Post-war Redeployment of the Cancan in 1950s Film Musicals by Clare Parfitt-Brown
• A New Way of Living: Street Dancing and Urban Renewal in West Side Story by Martha Shearer
• Deconstruction In Motion: Interrogating National, Cultural, and Gendered Identity through Flamenco Dance and Film by Frances R. Hubbard

ISSUES OF AUTHORSHIP

• The Power of Reproducibility: Leonide Massine in the Movies by Roberta Bignardi
• Dance in the Films of Almodóvar by Nancy G. Heller
• Two Steps Forward, One Step Back: New Hollywood’s Close Encounters with the Musical by Alan Taylor
• Wiseman, the Paris Opéra Ballet and the spectre of Degas by Katerina Pantelides
• Jittering Jitterbugs in Groovie Movies: Swing Dancing and Cross-Racial Identity Constructions in Shorts of the Early 1940s by Susie Trenka
• “My, My, Ain’t That Somethin”: The Nicholas Brothers and Definitions of Class, Race and American Identity by Karen McNally
• Ethnic and Racial Interventions: Trina Parks – from Dunham Dancer to ‘Bond Girl’ by Lisa Fusillo
• Keynote address: The Manic Bodies of Danny Kaye by Professor Steven Cohan, Syracuse University (USA)

SUNDAY, 16th October 2011

• Steps and Tap-Dancing: Broadway Melody (1929), 42nd Street (1933) vs Royal Wedding (1951) and The Band Wagon (1953) by Raphaelle Costa de Beauregard
• ’S Wonderful: Euphoria Dances in the Film Musical by Beth Genné
• Dancing All Alone: Fred Astaire and the Theatre of the Everyday by Kathleen Riley

• The Dancing Body on Film: Embodiments in / of Space:
• a) Rupture & Flow: The Hip-Hop Teen Dance Film's Fractured Body and Soundscape by Faye Woods
• b) Camera and Dancer: Proximity, Pleasure and Performance by Lucy Fife Donaldson
• c) Dancing on Film: Embodied Encounters by Katharina Lindner

• The ‘disturbing’ body of professional female dancers in Tamil and Bollywood movies after the Indian Independence (1947): a political and cultural campaign of ‘redemption’ or ‘repression’? by Tiziana Leucci
• Challenging the crippling stare: dancing with difference. Changing perceptions of disability in dance film performance by Eimir McGrath
• What film did for dance - the mutual benefits for dance and film in the silent movie era by Jane Pritchard The Moment Musical: a rediscovered masterpiece by Sergey Konaev
• The career of Vera Karalli and the role of ballet artists in the formation of acting style in pre-revolutionary Russian cinema by Jennifer Zale
• Between art, science and attraction: looking back at early cinema’s serpentine dances by Laurent Guido 
• From the “expressive body” to the “dance of images”: dance analogies in 1920s film theory between corporeality and abstraction by Kristina Köhler

Further info and timetables.

Best Film Jazz Scores#20

بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش بيستم

داستان بني گودمن (ولنتاين ديويس، 1955) بني گودمن و هنري منچيني

شايد بهترين موسيقي متن سويينگ تاريخ سينما براي يكي از درخشان‌ترين فيلم‌هاي بيوگرافيكي كه تا به‌حال ساخته شده. سي‌دي موسيقي متن فيلم پنج قطعه اضافه دارد و تمام 13 كار اركستر بزرگ بني براي فيلم، به اضافه شش قطعه‌اي كه كوئنتيت او با همراهي ليونل همپتون اجراء كرده‌اند را در خود گنجانده است. نكته جالب توجه اين كار برتري تک‌نوازی‌های ترومپت (با اجراهاي روبي بِرَف و هري جيمز) نسبت به تک‌نوازی‌های خود گودمن در ساز كلارينت است.

به قطعۀ «سينگ، سينگ، سينگ» نوشتۀ لويي پريما و تنظيم شده براي فيلم گوش كنيد