British Postwar Cinema: Five Personal Favourites

The Passionate Friends

Five personal favourites from the upcoming British Postwar Cinema 1945-1960 retrospective at Locarno.

The Passionate Friends (David Lean, 1949)

Lean was a painter with his camera even before he could open up his canvas to the widescreen glory of deserts and icy steppes. He was already a painter in this ravishing melodrama, with Ann Todd at its center. Her mature bitterness and the film’s rich visual details (plus a narrative link to Switzerland) make it essential viewing. This is a restored version from a few years ago.

​Understanding the Dark Edge: British Postwar Cinema at Locarno – A Conversation

(c) Locarno International Film Festival

A conversation with Locarno’s Christopher Small about my new curatorial project for the festival's 2025 retrospective, Great Expectations: British Postwar Cinema, 1945-1960. A slightly different edit of the conversation can be accessed here on Locarno’s website.

Locarno: Was there a single film that catalysed the idea for this retrospective in your mind?

Ehsan Khoshbakht: A Diary for Timothy (1945) by Humphrey Jennings. It is a remarkable film made during the final stages of World War II, with the knowledge that the war would soon end. The film then asks, 'What next?' It shows a child being born and poses the question: What will happen to this child? How can we make the world a better place for Timothy? I immediately thought of doing a retrospective to explore what happened to that child, following his life and the lives of the people around him.

Great Expectations: British Postwar Cinema, 1945-1960 | Variety Interview

"August’s Locarno Film Festival will go British with its latest retrospective: Great Expectations: British Post-War Cinema, 1945-1960. 

The retrospective forms a major strand of the film festival’s programming and for many festival goers is a standout and popular attraction. Boasting fresh restorations and rare screenings of difficult to get prints, past seasons have been devoted to filmmakers such as Douglas Sirk or studios such as last year’s retrospective, The Lady with the Torch, which celebrated the centenary of Columbia Pictures. 

Great Expectations: British Post-War Cinema, 1945-1960 is organized by the Locarno Film Festival in partnership with the BFI National Archive and the Cinémathèque Suisse, with the support of Studiocanal. The film curator responsible for the last program, Ehsan Khoshbakht, returns this year with Great Expectations. He spoke exclusively with Variety about the lineup and the rules dictating his selection."

READ THE INTERVIEW HERE

Suffragette (Sarah Gavron, 2015)

SUFFRAGETTE
Director: Sarah Gavron; UK, 2015
Reviewed by Kiomars Vejdani

Meant to be one of the prestigious productions of the year, the film is about women's fight for the right to vote in England 1917, as inspired and led by the activist group Suffragetes. The film uses the experience of its protagonist (an ordinary housewife played by Carey Mulligan) to depict the development of the movement. From the condition of women with hard manual work and low wages in a male dominated world to gradual emergence of social awareness and reacting to the injustice of social discrimination, initially peaceful protest but later on defiant acts of sabotage, harsh treatment by the police to suppress the movement, sacrifices of losing job and family, and eventually recognition through one of the members sacrificing her life. Director Sarah Gavron gives a powerful drama based on her own feminist conviction and belief in the rights of women.

Sunset Song (Terence Davies, 2015)

SUNSET SONG
Director: Terence Davies; UK/Luxembourg, 2015
Reviewed by Kiomars Vejdani

Terence Davies is on top form with a film reminding us of his early works like Distant Voices, Still Lives. But while his new film is not autobiographical and is based on a novel by Lewis Grassic Gibon set in Scotland of the early 20th century, the familiar elements of romantic nostalgia is present. The film follows the life story of its protagonist from her days as a teenage girl, living in a farm with a loving mother and a tyrant of a father, and after their death becoming a farm owner, wife and mother, deeply in love with her husband until First World War brings her a sorrow that many women faced. A literary third person narration gives a film a poetic touch added to the visual beauty of its images, whether outdoors such as golden corn fields under the sun or indoors as lit by oil lamp or candle. Terence Davies at his most stylish.

High-Rise (Ben Wheatley, 2015)

HIGH-RISE
Ben Wheatley; UK, 2015
Reviewed by Kiomars Vejdani

Ben Wheatley's new film has the chaotic world of Fields of England. Although film at its starting point is a satire on Thatcher's era and its values, it stretches far beyond that point into the territory of Apocalypse in the making. An unbalanced world with its standards crumbling symbolised by a tall "high rise" building which despite (or perhaps because of) its elaborately sophisticated architecture, its structure seems off balance and expected to collapse any minute. The metaphor of social distance and class difference has been made only too obvious with lower class in floors below leading a miserable life while upper class on top floor have all the amenities and luxuries at their disposal. Disintegration of social system leads to retrograde movement of civilisation, eventually reaching to a primitive level of existence when people start to eat their own dogs.

Ben Weatley is a master of showing horrors of dehumanisation while in his treatment replacing horror with humour. 

British Cinema in Iran: A Brief History

Many histories of contemporary Iran are left unwritten. Many stories about Iranians and their struggles throughout the 20th and 21th centuries, powerful and dramatic ones, are yet to be filmed. Foreign films in Iran, their reception and their impact on film culture is one of them.

I have contributed a chapter to a new book on Iran-UK cultural relations published by the British Council. Didgah: New Perspectives on UK-Iran Relations is a study of affinities shared between the two nations through history, art, and language.

In my chapter, called British Cinema in Iran: A Brief History, I've explored the continuing presence of British films in Iran, whether in form of theatrical screening or popular prime time TV series. It delves into various types of history, such as the history of Iran in 20th century, its film culture and even my personal history and a very special relationship I developed as a teenager with British films on TV.

It is a history which spans the promotional films of the British Council, in the 1940s to TV series such as The Sweeney, Miss Marple, Sherlock Holmes, and Edge of Darkness in 1990s. Sporadically, but often enthusiastically, British cinema and television productions have been highly appreciated in Iran and the UK’s identity has been on display in many and various ways.

I have narrated it, after an introduction, in three parts as following:

• First golden period: the documentary movement
• Second golden period: British art house cinema vs. Norman Wisdom 
• After the revolution: Norman (again), Nazis and beyond

Like any narrated history, there is a conclusion too.

The book can be download in its entirety here or viewed online, below.

Gaslight (1940)

چراغ گاز (تورولد ديكنسٌن، 1940، بريتانيا)

اقتباس ديكنسن از نمايش پاتريك هميلتون كه خانه‌اي خوش‌نام در ميدان پاتني در غرب لندن را به لانۀ ترس و جنون تدريجي براي زني ويكتوريايي تبديل مي‌كند، اقتباسي است خوب. اما بهتر از آن فيلمي است كه به دنبال موفقيت نسخۀ انگليسي در هاليوود و به كارگرداني جرج كيوكر ساخته شد. اگرچه آنتون والبروك و دايانا وينيارد فوق‌العاده‌اند، اما شارل بويه و اينگريد برگمن فوق‌العاده‌ترند، شايد به خاطر اين‌كه تهيه كننده نسخۀ آمريكايي، ديويد سلزنيك، وقتي نسخۀ انگليسي را ديد فقط به برگمن فكر مي‌كرد و اين كه چطور اين داستان براي معصوميت او و شكنندگي روح ضعيف و شفافش نوشته شده. سلزنيك كه يد طولايي در حرام‌زادگي‌هاي از نوع مختلف داشت، دستور داد تمام نگاتيوهاي نسخۀ انگليسي را جمع‌آوري كرده و نابود كنند، اما خوشبختانه ديكنسن يك نسخۀ مخفي براي خودش كپي كرد كه بعدها به انيستتوي فيلم بريتانيا اهدا شد و مبناي اين مرمت تازه قرار گرفت. ديكنسن اين فيلم را تلاشي براي تصوير كردن تاريك‌ترين وجهه شخصيت مردان عصر ويكتوريا، يعني تلقي آن‌ها و رفتارشان با زنان مي‌داند.

فراموش نشدني‌ترين نقش فيلم از آن ويكتور پتينگِلِ كميك، فربه و تيزهوش است كه در نسخۀ آمريكايي با متانت دلرباي جوزف كاتني جايگزين شده كه وجهه‌اي باروك به هر فيلمي كه در آن ظاهر شود مي‌دهد.

Victim (1961)

قرباني (بازيل ديردِن، 1961، بريتانيا)

اين كلاسيك انگليسي كه بين سينماي نوآر و كوئير با ذكاوت گام برمي‌دارد مدتي است كه توسط كمپاني آمريكايي كرايتريون در مجموعه‌اي به نام «لندن زيرزميني» كه آثار استاد كهنه‌كار ديردن را گردآورده‌ منتشر شده است، اما به هر حال تماشاي مرمت ITV از فيلم مثل اين بود كه يكي از بشقاب‌هاي چيني قرن پانزدهمي را زير آب بگيري (اگر اين كار را قبلاً نكرده‌ايد بگذاريد بگوييم تأثيرش مثل چيست: انگار كه بشقاب را دوباره از نو رنگ كني، همه چيز زنده مي‌شود و برق مي‌زند) و تازه متوجه عمق حضور سايه‌هاي تاريك در صحنه‌هاي داخلي اين فيلم به شدت كلاستروفوبيك شوي.

The Witches (1966)

جادوگران (سيريل فرانكل، 1966، بريتانيا)

يكي از ترسناك‌هاي زيرشاخۀ «شيطان‌پرستي در شهرهاي كوچك و قصبات انگليس» از استوديوي هَمِر كه براي سال گوتيك – عنوان مجموعه‌اي گسترده از سينماي گوتيك و وحشت كه امسال در شهرهاي مختلف بريتانيا نمايش داده مي‌شود – مرمت شده و در واقع شايد تنها فيلم واقعاً بد و بدون لذتي باشد كه تا به حال از همر ديده‌ام. با اين وجود مي‌شود فيلم را به خاطر رنگ افسون كنندۀ روكِش مبل‌ها (نوع بسيار خاصي از سبز و قرمز كه در دراكولاي 1958 مي‌بينيد) و آخرين حضور سينمايي جون فونتين، در يكي از معدود نقش‌هايش در ژانر وحشت، تماشا كرد. با اين فيلم آن لايۀ ظريف و نازكي از ملودرام و وقار زنانه كه در فيلم‌هاي گوتيكي مثل سوءظن، بدِ مادرزاد، نامۀ‌ زني ناشناس و ربكا روي بازي جون فونتين كشيده شده كنار مي‌رود و او سرراست با جادوگران، شيطان‌پرستان و آدم‌هاي دوچهره طرف مي‌شود.

The Epic of Everest (1924)

حماسۀ اِوِرست (كاپيتان جان نوئل، 1924، بريتانيا)

ثبت رسمي سومين تلاش براي فتح قلۀ اورست كه تلاشي مي‌شود نافرجام و تراژيك. تعدادي از كوه‌نوردان مي‌ميرند، اما مرگ‌ها هرگز در مقابل دوربين اتفاق نمي‌افتد، چون از ارتفاعي به بعد گروه ديگر نمي‌توانند دوربين را بالا ببرند و گروه فيلمسازي، يا فيلمساز، در پايين منتظر مي‌نشينند و هر از گاه به كمك لنزهاي تله كوه‌نوردان را كه حالا مثل مورچه‌هايي دور يك كيك عظيم سفيد يخ بسته در حال صعودند شكار مي‌كنند.

Reports From London Film Festival: Intro

گزارش اختصاصي پنجاه و هفتمين فستيوال فيلم لندن – 17 تا 28 مهر 1392

بايد اين‌جا اژدها خفته باشد

اين گزارش فرمي روايي ندارد، براي اين كه فستيوال فيلم لندن روايتي از خودش ندارد. فستيوال بسيار طولاني است (حدود يك ماه براي سينمايي‌نويس‌ها و 12 روز به طور رسمي)، طاقت‌فرساست (باران مي‌آيد و روز مثل شب تاريك مي‌شود و در برنامه‌ريزي‌اش فاصله سينماها روز به روز بيش‌تر مي‌شود)، بهترين‌هاي ديگران را دستچين مي‌كند و با مديريت تازۀ كلر استيوارت، آدم‌هايش بيش‌تر به فكر سه بار در روز لباس عوض كردن هستند تا دميدن اكسيژن فيلم به فضاي آن. اگر چه فستيوال آن‌قدر فهميده و دموكراتيك هست كه مونوكسيد كربن فرش قرمز و فيلم‌هاي بد را به زور وارد حلق كسي نكند. در واقع دويست و چند فيلم نشان از احترام به گستردگي سلايق و عقايد مي‌دهد، چيزي كه فقط از بابِلِ نو، لندن، برمي‌آيد.

بنابراين اگر روايت يا قصه‌اي بر حسب سير وقوع حوادث و كرونولوژي فيلم‌ها وجود ندارد، به جايش يادداشت‌هاي پراكنده از پنجاه و چند فيلمي كه ديدم خواهد آمد كه آن‌ها را دسته‌بندي‌هاي ساده‌اي، بر اساس علاقه و كشش شخصي، شكل داده است:

Reports From London Film Festival: Essentials

گزارش اختصاصي پنجاه و هفتمين فستيوال فيلم لندن – 17 تا 28 مهر 1392

بايد اين‌جا اژدها خفته باشد:

فيلم‌هاي ضروري

فيلم‌هايي كه بايد ديد. فيلم‌هايي از داستان آدم‌هايي كه مي‌شناسيم و آن‌هايي كه نمي‌شناسيم و اثبات سينمايي اين كه هر دو به يك اندازه جذاب و مهمند:

گيري‌گيري (محمد صالح هارون، چاد و فرانسه): عنوان فيلم اسم مستعار رقاصي فلج در آفريقاست است كه با دختر مورد علاقه‌اش از دنياي فاسد شهري به روستا بازمي‌گردد. اين پرستوها به لانه بازمي‌گردندِ هوشمندانه، با ريتم افسون‌كنندۀ آفريقايي و تصاوير بي‌ايرادش يكي از بهترين فيلم آفريقايي حاضر در فستيوال است.

Mike Leigh on JMW Turner

مايك لي دربارۀ ترنر: فيلم كوتاهي كه توسط گالري تيت مدرن در لندن ساخته شده و به پيشواز فيلم لي دربارۀ نقاشي انگليسي مي‌رود.

Edinburgh Video Interviews

Edinburgh © Ehsan Khoshbakht

Last June I was a guest in Edinburgh, attending the Edinburgh International Film Festival. One morning I borrowed Mark Cousins' flip camera and made some interviews, two of which are now live on Fandor's Keyframe.

1

David Cairns’ and Paul Duane’s ‘J’accuse’: Cairns and Duane attempt to set the record straight regarding the Dreyfus of early French cinema, Bernard Natan. Watch the interview here.

2

Mark Cousins, in Perpetual Motion: Catching up with the road-tripping, time-traveling, soul-searching Mark Cousins as A Story of Children and Film plays Cambridge. The interview, here.

The 56th London Film Festival (October 2012)

گزارش پنجاه و ششمين فستيوال فيلم لندن

آزادي و اسارت

احسان خوش‌بخت

پاپ كورن

فستيوال فيلم لندن، در پنجاه و ششمين دورۀ خود، هنوز يكي از معتبرترين «جشنوارۀ جشنوارها»ست كه بهترين‌هايِ كن، برلين، ونيز و ساندنس را به اضافۀ نمايشِ افتتاحيۀ چند فيلم مهم اروپايي و انبوهي توليدات داخلي در يك دورۀ فشرده عرضه مي‌كند. اين سرمشقِ اغواكننده كه بهمني از انبوهِ فيلم‌ها و فيلم‌سازان است سرمشقي شده براي نمونه‌هاي مشابه مانند فستيوال فيلم تورنتو، اما از نظر تعداد فيلم‌هاي نمايش داده شده و تنوع آن‌ها لندن هم‌چنان در سينماي اروپا نمونه‌اي بي‌رقيب قلمداد مي‌شود.

امسال، كارگردانِ تازۀ فستيوال، خانم كلر استيوارت از استراليا، خواب ديگري براي لندن ديده بود. او اولاً قصد داشت وجهۀ كم‌تر مورد توجه قرارگرفته بازار فيلم را در اين شهر احيا كند كه به اين منظور هاروي وينستاين در شهر مي‌پلكيد و درباب اقتصاد فيلم سخن سر مي‌داد و تصميم ديگر او اضافه كردن بخش رقابتي براي فيلم‌هاي اول، فيلم‌هاي غيراول و آثار مستند بود كه جوايزش با نام بزرگان سينماي بريتانيا نام‌گذاري شده بود. البته تغيير كوچك ديگري هم دركار بود و آن دسته‌بندي فيلم‌ها بر اساس احساساتي كه فيلم‌ها بر آن بنا شده‌اند، مثل «جرأت»، «هيجان»، «خنده» و همين‌طور فيلم‌هاي كالت و فيلم‌هاي دربارۀ موسيقي كه اين دسته‌بندي‌ها جُز به سينماكشيدن دستۀ كوچكي از تماشاگران كه بخواهند با احساساتشان «بازي» شود كاركرد ديگري ندارند و حتي به نظر من جلوه پيش و پا افتاده‌اي به سينما مي‌دهند. عامه‌گرايي استيوارت پاسخ درخوري گرفت و امسال آمار بازديدكنندگان جشنواره 12 درصد بالاتر از سال گذشته بود. تيزر جشنواره كه دختر جواني را لميده بر صندلي قرمز سينما در حال بلع پاپ‌كورن شكار كرده بود مي‌توانست باعث آزار تماشاگراني شود كه با خودشان فكر مي‌كردند بعد از 56 سال حالا لندن بايد مدلي هاليووديِ را انتخاب كند (آيا تيزر فستيوال ديگري را مي‌شناسيد كه در آن پاپ‌كورن نقش داشته باشد؟). اما اگر واقعاً آن دختركِ تيزر جشنواره و احساسات مختلفي كه با بازيِ بد و آماتوري‌اش نشان مي‌داد باعث جلب 12 درصد بيش‌تر مخاطبان شده، نه تنها هيچ اعتراضي به استيوارت وارد نيست بلكه حتي بايد از او تشكر كرد.