تنها فيلمي كه مارسل دوشان، نقاش و شطرنج باز دادائيست/سوررئاليست كارگرداني كرده، يعني Anémic cinema ، از دو دسته نما تشكيل شده، يكي دسته فرم هاي هندسي دوار و درهم فرورونده دارند و در واقع "پاپ آرت" هايي هستند كه پيش از تولد پاپ آرت روي پرده سينما خلق شده اند و دسته ديگر كلمات و جملاتي است كه بازهم روي سطحي دوار نوشته شده اند. چه فرم هاي هندسي و چه كلمات در حال چرخيدند. اين فيلم براي تماشاگر امروز مي تواند بهانه اي براي طرح پرسش بنيادين "فضا و زمان در سينما چيست؟" باشد. Anémic cinema تلقي روايي تماشاگر از هنر سينما را به چالش مي كشد و افقي جديد در مقابل او مي گشايد كه در آن بخشي مهم، زيبا اما كم ديده شده از تاريخ سينما نهان است، دنيايي كه از استن براكيج تا ژان لوك گدار در آن تنفس مي كنند و بعيد است "يكي از باهوش ترين انسان هاي قرن بيستم" (نقل از آندره برتون) از معناي كاري كه با اين مديوم تازه مي كرده غافل بوده باشد.
تو این فیلم ساز های دادئیست..هاینش ریخت و من ری و رنه کلر که من دیدم..از آنتراکت رنه کلر از همه بیشتر خوشم اومد..شاهکار بود..نظر شما رو هم خیلی دوست دارم بدونم...راستی نظرتون درباره باله مکانیکی چیه؟!
ReplyDeleteنوشته بودید که این فیلم (امیدوارم تو نت باشه که بینیم) بهانه برای طرح پرسشی از فضا باشد..من رو یاده اون کنفرانس شما می اندازد در دانشگاه ، درباره معماری و سینما بود..یکی از بخش هاش همین فضا بود که فیلم فریاد ها و نجواهای برگمان یک تیکش و گذاشتید...ای کاش بقیه جلسات هم برگذار می شد . ملت به جای اینکه داد بزنن آقا موز ما رو ندادین..چند تا سوال دروست و حسابی می پرسیدن...راستی این برتون هم خیلی با حال شد..
kave breton