انتخابی شخصی از «عصرطلایی تلویزیون»: صداي
جاز
جک اسمایت کارگردانی را از تلویزیون
شروع کرد و در سینما با وجود یکی دو فیلم قابل توجه مثل هارپر (1966) – باشركت پل نيومن - موفقیتی کسب نکرد. برای همین از آغاز
دهه 1970 دوباره به خانه قدیمی‌اش در جعبه جادویی برگشت. او در 1957 شاهكاری را برای
تلویزیون کارگردانی کرده که تا زمانی که تصویر باقی بماند باقي ماندن نام او را
بیمه خواهد کرد. عنوان برنامه صدای جاز است، برنامه‌ای یك ساعته برای شبکه CBS با حضور غول‌های جاز مانند كنت بیسی، لستر یانگ،
بن وبستر، بیلی هالیدی، جری مولیگان، تلانيوس مانك، جیمی جیوفری، پی وی راسل، هنری
ردآلن و ویك دیكنسون، همه در زیر یك سقف، كه باعث شده به اثر اسمایت لقب «بزرگ‌ترین
فیلم جاز جهان» را بدهند.
جدای از جسارت روی آنتن بردن برنامه‌ای
با نوازندگان سیاه و سفید در کنارهم، قاب بندی‌ها، تدوین و ریتم این فیلم امضای
کارگردانی بزرگ را دارد که دقیقاً می داند در کجا و روی کدام نت باید به سراغ کدام
نوازنده برود. مثلاً صحنه‌ای خارق العاده در فیلم وجود دارد كه لستر یانگ برای تك‌نوازی‌اش
مقابل یار قدیمی، بیلی هالیدی می‌ا‌یستد و خالص‌ترین قطعه بلوزی كه كسی در فلزی
دمیده را در سازش می‌دمد، در حالی‌كه در برق نگاه لستر و بیلی هزار و یك داستان
تبادل می‌شود. نت هِنتاف، منتقد مشهور موسیقی و یکی از شاهدان ماجرا، به خاطر می
آورد كه چگونه آن روز در اتاق فرمان تلویزیون همه در مقابل اين صحنه گریه می‌كردند.
به جز نت هنتاف همه شاهدان و مجریان و نوازندگان این برنامه مرده‌اند. دیگر در
تلویزیون نه کسی اجازه دارد این گونه سیگار پشت سر سیگار روشن کند و نه کسی می
تواند صدایی چنین جادویی از این جعبه سابقاً جادویی بیرون بیاورد.
No comments:
Post a Comment