Fuocoammare (2016)

دِريا موجه كاكا

احسان خوش‌بخت

آتش در دريا را فقط يك‌بار و در وسط ماراتوني از فيلم‌هاي برليناله ديدم، بنابراين چندان منصفانه نيست كه اين نوشته را «نقد فيلم» ناميد. اجازه بدهيد به اين قناعت كنيم كه اين متن مختصر را برداشت‌هاي اوليه از فيلم درخشان جيانفرانكو روسي، و اگر مقدور بود دعوتي به دنياي يكي از بزرگ‌ترين مستندسازان امروز بخوانيم.

آتش در دريا كه براي اولين بار در فستيوال فيلم برلين به نمايش درآمد و خرس طلايي را از آن خود كرد يادآور موازنۀ حساب شدۀ فستيوال بين تعهد سياسي و نوآوري سينمايي است. برليناله فستيوالي سياسي است و در اين شكي نيست. اما اين سينماست كه به عنوان ابزار سياسي – چه لنين آن را فهميده بود و چه از درك آن غافل مانده بود – توسط خالقان اين هنر به كار گرفته مي‌شود و هنر برليناله، برخلاف فستيوال‌هاي بزرگ ديگر، در اين جاست كه اين پتانسيل و ضرورت را به رسميت مي‌شناسد. ما سينمادوستان هم اين ويژگي انقلابي برلين را دوست داريم، منتهي ظاهراً تا زماني كه جايزه اول به فيلمي از كشور خودمان داده نشود.

The Contemporary Iranian Cinema, a Course in Cambridge

With every possible international award harvested within the last two decades, Iranian cinema remains one of the most richly complex and remarkably innovative national cinemas in the world, even if its stories tend to be deceptively simple. It’s a cinema of subtle, often symbolic and humanist observations which manages to marry poetry and politics.

The CONTEMPORARY IRANIAN CINEMA is a day-long course, offering both general history and close analysis of a wide range of Iranian films, from state-sponsored industry to lively underground scene. Accompanied by an abundance of film clips, the course will tackle on keys subjects such as narrative styles of Iranian cinema, genres, women’s cinema, and documentary films. Focusing on both the prominent figures and the younger and emerging talents, the course goes beyond the geographical borders and traces Iranian cinema in exile or in international co-productions which are becoming part of the new identity of Iranian films.

It was only last year that Jafar Panahai’s Taxi Tehran, shot entirely with a small digital camera fixed on a taxi’s dashboard, won the Golden Bear at the Berlin Film Festival, a prize given to a filmmaker who was not even allowed to make a new film. But why Taxi and similar Iranian films have been so successful? The course is a journey through Iranian art, culture and recent history to answer that question.

BOOK HERE.

Sketch to the Screen: Moontide

http://cinearchitecture.tumblr.com/post/141949351817/sketch-to-the-screen-moontide-archie-mayo

10 Best Documentaries of 2015

 ده مستند برگزيدۀ سال 2015

احسان خوش‌بخت

سال ميلادي گذشته سال مهمي براي سينماي مستند بود، چون تقريباً بيش‌تر فستيوال‌هاي ردۀ الف اروپايي حداقل يك مستند در بخش مسابقه داشتند. اما مهم‌تر اين كه اين مستندها آثاري‌اند كه بر خلاف بسياري از فيلم‌هاي داستاني نمايش داده شده در طي سال بار سياسي مستقيمي دارند كه در تقابل با سينماي عقيم تجاري قرار مي‌گيرد. اين ده انتخاب، از بين آن آثاري‌اند كه در فستيوال‌ها يا در اكران‌هاي عمومي در اروپا به نمايش درآمده‌اند:

10

نشنال گالري (فردريك وايزمن؛ فرانسه/آمريكا/بريتانيا)

اين مطالعه درخشانِ موزۀ نشنال گالري در لندن در ردۀ فيلم‌هاي «هنرهاي اروپايي» وايزمن جا مي‌گيرد (كه آثار پيشين آن فيلم‌هاي مثل رقص و كريزي هورس هستند) و در آن از خود كلكسيون عظيم موزه تا نحوۀ قاب گرفتن و مرمت كردنشان با چنان جزيياتي نمايش داده مي‌شود كه از تماشاي بتمن عليه سوپرمن غافل‌گيركننده‌تر است. صبر و دقت وايزمن مثل يكي از آن نقاش‌هاي منظر قرن هجدهمي است كه ماه‌ها را به مطالعه يك منظر و سپس ثبت آن روي بوم مي‌گذراند.