گزارش شصتمين دورۀ فستيوال فيلم لندن، (سپتامبر و) اکتبر 2016 – بخش دوم
فیلم‌ها ما را مصرف می‌کنند
احسان خوش‌بخت
تهديدهاي واقعي و سمبوليك: بهترين‌هاي مستند و
كوتاه
روياهاي دم صبح (مهرداد اسكويي؛ ايران)
نزديكترين چيز به اين مستند نقاشي‌هاي رنسانس از صورت معصومين است كه يك
خرابكار رويش نوار صدايي گذاشته باشد در تضاد با آن چه از چهره خوانده ميشود.
مستند اسكويي دربارۀ يك مركز بازپروري (كه براي تماشاگر غيرايراني چندان روشن نيست
كه اين يك زندان است يا آسايشگاه. حتي براي من هم روشن نيست) اثري است كه براي
همدردي و همراهي ساخته شده و در اين مسير همدردي نوعي پژوهش درجه اول هم به شمار
مي‌رود. مدت‌ها بود فيلمي نديده بودم كه تماشاگر سالن سينما (در يكي از سينماهاي
تجاري «وست اند» كه در آن پاپ كورن هم فروخته ميشود) فرصت يا جرأت نفس كشيدن پيدا
نكند كه شايد به خودي خود امتيازي نباشد و شايد فيلم به لحظاتي براي نفس كشيدن نياز
داشت.
