Saturday 4 April 2015
Thursday 2 April 2015
Bag of Rice (1998)
From my programme notes for the Cinema of Childhood season in the UK, April 2014.
Bag of Rice [Kiseye Berendj] Director: Mohammad Ali Talebi.
Iran, 1998. With Jairan Abadzade. 80 mins. Cert. U.
The moment that Jeyran, the unflagging young protagonist of Bag of Rice, sets out on her urban odyssey across south Tehran with her partially-sighted neighbour Masoumeh Khanoom, two children – one of whom is lugging a gas cylinder with difficulty– are seen walking towards the camera. The scene takes place in a narrow, brick-walled alley; it is representative of director Mohammad Ali Talebi’s film style and contains the essence of his view of the lives of children in his home city. It expresses the responsibilities, or rather the burdens, that their circumstances demand they bear, and which force them to mature early in their lives. Children in Talebi’s films, especially in Bag of Rice, are not guided by adults, but rather they are the guiding force through the unexpected surprises of everyday life, on journeys of self-determination.
This perspective on youth in Tehran is found not only in the cinema of Talebi, but also in other films produced by the Institute for Intellectual Education of Children and Young Adults – where Talebi and numerous contemporaries, including Abbas Kiarostami, started out as working directors. It is an outlook that owes much to the second “author” of the film, screenwriter Houshang Moradi-Kermani, the leading proponent of literature focusing on children and teenagers in Iran.
Thursday 26 March 2015
Monday 23 March 2015
Taxi (Jafar Panahi, 2015)
به خاطر حساسيتهاي روي پناهي، اين بخش از گزارش من از برليناله به شكل كامل در ماهنامه «فيلم» منتشر نشد. اين نسخه كامل آن است. هنوز هم از واكنشهاي سبوعانه و بعضاً مغرضانه مطبوعات به اين فيلم - كه البته بيشترشان فيلم را هنوز نديدهاند - حيرانم. ا.خ.
يادداشتي بر تاكسي جعفر پناهي
كمتر اثري در برليناله به اندازۀ تاكسي جعفر پناهي مؤيد تغييرات
بنيادين سينما در قرن بيست و يكم و زير و رو شدن شكل ساخت، ارائه و برداشت اثر
سينمايي بود. اين تجربه كوچك، مطبوع و بسيار موثر دنياي فيلمهاي اخير پناهي را به
شكلي منطقي و حساب شده گسترش ميدهد (البته من پرده را نديدهام) و قابليتهاي
ديجيتال براي يك مكاشفه شهري/اجتماعي ثابت ميكند. فيلم مجموعهاي از صحنههاي
نوشته شده و طرحريزي شده است كه برخي اصالت مستند بيشتري نسبت به ديگري دارند،
اما وجود همه و كنار هم قرار گرفتنشان براي ساختار فيلم ضروري است. قالب اصلي يك
كمدي است كه در آن فضاي محدود تاكسي، اين «اكلسيا»ي طبيعي در ايران (همان جايي كه
در عصر طلايي يونان شهروندان براي صحبت دربارۀ موضوعات عام گردهم ميآمدند) به
جايي براي تبادل نظر و تنش تبديل ميشود.
Friday 20 March 2015
Camp X-Ray (2014)
كمپ ايكس ري (پيتر ستلِر، آمريكا): مشكل بزرگ سينماي آمريكا اين است كه
تصور ميكند اعتقادش به فردگرايي با شعارهايي كه دربارۀ ارزشهاي جمعي سر ميدهد
ميتوانند به راحتي يك كاسه ميشوند. به عبارت ديگر در سينماي آمريكا رستگاري يك
فرد، رستگاري يك دسته بزرگتر – مثلاً رستگاري يك كشور – تلقي ميشوند. در
اين سينما بيداري يك فرد هميشه با بيداري جمعي اشتباه گرفته ميشود. در سينمايي
آمريكا وقتي نوبت موضوعات حاد روز ميرسد، معمولاً يك شخصيت (در اين جا يك نظامي
زن) در مقابل سؤالي تاريخي/اخلاقي (در اين جا زنداني كردن و شكنجه مضنونين تروريسم) قرار داده
ميشود. اما به محض اين كه آن شخصيت وجود آن سوال را به رسميت شناخت، و قبل از اين
كه به پاسخي برسد، فيلم با عجله و غرق در احساسات به پايان ميرسد. با آنكه كمپ
ايكس ري در دسته فيلمهاي بعد از يازده سپتامبر اثر بهتر و برخوردش با رسواييهاي
اين كشور در گوانتانامو صادقانهتر است اما همچنان با برخورد ملودراماتيك از زير
مسئوليت انساني خودش شانه خالي ميكند.
Thursday 12 March 2015
Subscribe to:
Posts (Atom)