دِريا موجه كاكا
احسان خوشبخت
آتش در دريا را فقط يكبار و در وسط
ماراتوني از فيلمهاي برليناله ديدم، بنابراين چندان منصفانه نيست كه اين نوشته را
«نقد فيلم» ناميد. اجازه بدهيد به اين قناعت كنيم كه اين متن مختصر را برداشتهاي
اوليه از فيلم درخشان جيانفرانكو روسي، و اگر مقدور بود دعوتي به دنياي يكي از بزرگترين
مستندسازان امروز بخوانيم.
آتش در دريا كه براي اولين بار در
فستيوال فيلم برلين به نمايش درآمد و خرس طلايي را از آن خود كرد يادآور موازنۀ حساب
شدۀ فستيوال بين تعهد سياسي و نوآوري سينمايي است. برليناله فستيوالي سياسي است و
در اين شكي نيست. اما اين سينماست كه به عنوان ابزار سياسي – چه لنين آن را
فهميده بود و چه از درك آن غافل مانده بود – توسط خالقان اين
هنر به كار گرفته ميشود و هنر برليناله، برخلاف فستيوالهاي بزرگ ديگر، در اين جاست
كه اين پتانسيل و ضرورت را به رسميت ميشناسد. ما سينمادوستان هم اين ويژگي
انقلابي برلين را دوست داريم، منتهي ظاهراً تا زماني كه جايزه اول به فيلمي از
كشور خودمان داده نشود.