The More the Merrier (George Stevens, 1943)

The More the Merrier

Restored in 4K in 2019 by Sony Pictures Entertainment at Cineric, Roundabout West and Prasad laboratories, from the nitrate original negative and the nitrate dupe negative preserved at Library of Congress and BFI National Archive. Playing at Il Cinema Ritrovato in Bologna on July 24 & 27 and at Cinema Rediscovered in Bristol on July 31.

In this, George Stevens’s most sophisticated comedy, the wartime housing (and male species) shortage in Washington DC is the main excuse for the mischievous Charles Coburn – sharing a tiny flat with Jean Arthur – to sublet his half of the living space to Joel McCrea, deliberately pushing the two younger flatmates into a shared bed. The credit for the script should go to the uncredited Garson Kanin who wrote it for, and was paid by, the scrupulous Arthur, in search of a script that she could like (she was temporarily suspended from Columbia for rejecting too many). When the script finally reached Stevens’s hands in June 1942, it had a different ending in which the three characters continue to share the flat – typically of Stevens, he altered it.

On Resnais' Last: Life of Riley

این یادداشت کوتاه دربارۀ «آخرین فیلم» آلن رنه، زندگی رایلی، را در نمایشش افتتاحیه‌اش در فستیوال فیلم برلین نوشتم. حالا که دوباره به فیلم فکر می‌کنم بیش‌تر به این نکته ایمان می‌آورم که رنه آگاهانه غزل خداحافظی‌اش را کارگردانی کرده بود؛ فیلمی که با نمایی از مجسمۀ مرگ تمام می‌شود.

Best Film Jazz Scores#18

بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش هجدهم

پنج پني (ملويل شِيو‌ِل‌سون، 1959) ليت استيونس

داستان زندگی تلخ و شیرین یکی از ترومپت‌نوازان دوران طلایی جاز، رد نیکولز، که به خاطر مشکلات خانوادگی از اوج شهرت به کارگری در بندر رو آورد. دنی کی یکی از بهترین بازی‌های عمرش را در نقش نیکولز می‌کند، در حالی که نیکولز واقعی تک‌نوازی‌های او را برایش اجرا کرده است. بهترین سکانس فیلم وقتی است که دختر کوچک دنی کی خوابش نمی‌برد و کی او را برای تماشای لويي آرمسترانگ به یک کافه می‌برد و آن ها شروع به سرگرم کردن دختر می‌کنند، جوری که هیچ پدری دخترش را سرگرم نکرده است. سینما در کمتر لحظه‌ای به این نقطه جادویی رسیده که بتواند نشان بدهد موسیقی عین خوشی و تعالی است. تنظيم قطعات مشهور تاريخ جاز و موسيقي عامه توسط استيونس بسيار دقيق و عالي است.

قطعۀ «وقتي قديسان رهسپار رژه مي‌شوند» با صداي لويي آرمسترانگ و دني كي

My Harvey

هاروي (هنري كاستر، 1950) يك كمدي سوررئاليستي تمام عيار است كه هميشه با جان و دل دوستش داشته ام. شايد بهترين نقش كمدي جيمز استوارت، حتي بهتر از نقش هاي كاپرايي اش، در اين فيلم عجيب باشد كه داستان يك مرد و خرگوش غول آسايش را به تصويري كابوس وار و پر از كنايه از زندگي در شهرهاي كوچك آمريكايي كه گهگاه ترسناك و ديوانه وار و هميشه تا حد روده بر شدن خنده دار است، تبدیل می کند.

Ruggles of Red Gap (1935)

راگـِلز رِدگـَپ (1935)

سیاه و سفید، 90 دقیقه، پارامونت

کارگردان: لئو مک کری

یکی از بهترین کمدی های مبتنی بر تفاوت آداب و خلقیات اجتماعی در کنتراستی بی نهایت مفرح بین یک راگلز،پیشخدمت آداب دان و جنتلمن انگلیسی و یک آمریکایی گاوچران بددهن اهل ردگپ. آشنایی آنها در مهد تمدن مدرن، پاریس ، شروع شده و اوج داستان وقتی است که پیشخدمت با بازی باورنکردنی چارلز لاوتون بی همتا به غرب وحشی می رود.

باور نمی کنید که چقدر نرم و آهسته فیلم به ستایشی از خلوص و انسانیت و برابری بدل می شود که از زمان لینکلن بخشی از رؤیای آمریکایی تصویر می شد. در انتها این چارلز لاوتون نیست که کابوی پیر ما را به مرد آداب دان موزه برو تبدیل می کند بلکه مرد آمریکایی ولنگار (با بازی پنج ستارۀ چارلز راگلز) است که به لاوتون نشان می دهد همه با هم برابرند و می توانند سر یک میز نشسته، یک چیز نوشیده و به یک موسیقی برقصند.

تريلر فيلم را اين جا ببينيد.

• IMDb [1]
• A review in English [2]