"Something's Rotten in the State of Denmark": Motherland, Occupation and Resistance in Jean Grémillon's "Lumière d’été"
Showing posts with label French Cinema. Show all posts
Showing posts with label French Cinema. Show all posts
Monday 16 July 2012
Sunday 11 March 2012
Sunday 1 January 2012
Pièges (1939)
Robert Siodmak directing Eric Von Stroheim in Pièges; Marie Déa's waiting. |
In Pièges, directed by Robert Siodmak, Eric Von Stroheim is playing the role of a mad aristocrat - now a familiar persona of his acting career. He is giving a fashion show to an invisible audience, to ghosts. He lives in an imaginary social milieu which is decayed and out of time. Europe was at the verge of war when Pièges was made and one feels when Stroheim puts his house on fire and hysterically cries out about his “immortal genius” Siodmak is anticipating the real horror that will break through Europe only within months.
Pièges also can be seen as an anticipation of American film noir and its fascination with modern Viennese psychology, when the serial killer asks the inspector “have you read Freud?”
“Pièges is a typical Landru story, and thus with an impeccably French pedigree. […] According to the logic of time loop affecting the historical imaginary, Pièges should really have been made in Hollywood, and by Ernest Lubitsch […], because it illustrates to perfection the ‘miscognition’ factor of Austro-Germans as directors of Habsburg decadence or Parisian operetta, given the prominent presence of Pièges of both Eric Von Stroheim and Maurice Chevalier.”-- Thomas Elsaesser
Pièges also can be seen as an anticipation of American film noir and its fascination with modern Viennese psychology, when the serial killer asks the inspector “have you read Freud?”
Saturday 10 September 2011
When It's Sleepy Time Down Paris
The desire to make films about cities goes back to the early years of the medium, that is if we don’t call most of the early films, "city films" or films that are simply picturing the cities at the end of nineteenth century. Nevertheless this interest reached its climax in the glorious years of 1930s (in terms of quantity, aesthetics, and its influence on fiction film), with significant names like Walter Ruttmann, Alberto Cavalcanti, Djiga Vertov, and Jean Vigo. This dominant tendency continued in feature films of talking era. Different filmmakers from different countries tried to use the city as an always present expression of the inner feelings of their citizens. Cities turned into metaphorical signs for depicting a world in transition. From that point it was hard to separate different styles and genres and schools of filmmaking, from their peculiar way of gazing at the city. Film noir, beside many pictorial and thematic elements, was a certain way of framing the city in a bleak, existential narrative. Neorealism was another way of telling the story of the city, as a character that has the most interaction with ordinary people. Cinema became a city in optical motion, a motion more sublime than what one can see behind a traffic light or a busy street corner.
In New Wave, the camera found itself again in the heart of Paris, representing a strong and lively vision of the city of love and death. Despite all efforts in making films out on the streets, and appearance of many “sidewalk films” (a sister of road movies!), Barbet Schroder, being 24 at the time, considered it insufficient and started the production of Paris Vu Par (also known as Six in Paris); a film in 6 episodes by 6 directors (respectively) Jean Douchet, Jean Rouch, Jean-Daniel Pollet, Eric Romer, Jean-Luc Godard, Claude Chabrol. Each episode has an average length of 15 minutes, shot with low weight camera and without score. Except for Stephane Audran in an episode directed by Chabrol, there is no famous actor among the cast.
Many critics have considered, and wrote that Paris vu par is a love letter to the directors' favorite city. I can be in agreement with this opinion, if we only have these directors earlier films in mind, but here, their perspective is somehow different, and even contradictory to the established image of Paris of vitality and emotion. Unlike the praiseful depicting of Paris in the late 1950s, this film is a satiric analysis of the role of the city in the lives of typical characters of French New Wave films; a conscious and realist look at the Paris at the crossroad of urban changes. A city that now belongs more to bureaucrats than to common people. These six takes on Paris are at best a mockery of the image of a city that is supposed to be always awake (two years before that, remember fictional Paris of Billy Wilder in Irma la douce which questions the very idea of "Paris that never sleeps").
Different images of Paris, in different forms of art, have very little in common. Thus cinematic Paris could be as diverse as Paris of literature (think of the contrast between Zola and Henry Miller) or Paris of paintings. Beside all those clichés of gay and joyous Paris of lovers and artists, we have seen the savagery of intellectual Paris of Les Cousins (1959) and in its almost Sci-Fi mood of Rivette’s Paris nous appartient (1960) we face a cold and cruel city of outcasts and aliens.
But the most interesting disobedience from cliches in Paris vu par is while in the other films by the same directors the city is filmed in the manner of an urbanologist, with many layers and levels of intensity that the actors and their milieu manifest through their travels, here, in a film directly about Paris, many activities take place inside shabby apartments. Barbara Mennel points out that how in New Wave we find the city, or more precisely the neighborhood (which this film is about them), "as the setting for affective relationships substituting for conventional indoor/family structures of both French and American classical cinema: coffee-houses, bars, movie theaters, and the street become home to main characters." (Cities and Cinema, p. 67) But Paris of this film is slightly different in how we see the city in a film. Like any other modern form of narrative, pieces we do not see are as crucial as the fragments shown by directors.
* * *
First segment, fifteen minutes long, is directed by Jean Douchet (born in 1929), and it is about Saint-Germain-des-Prés and that is probably Douchet's only important picture. His other short films, none of them longer than 20 minutes, are hardly shown outside France. He was one of the critics in Cahier Du Cinema circle who had a key role in introducing Hitchcock, Minnelli and Mizoguchi as “auteur” (in the 1960s he came to Iran and had an interview about Hitchcock, with Iranian’s version of Cahier du cinema, Setaré-e-cinema). Except cameos in some films of his comrades such as A bout de souffle, Les 400 coups, Celine et Julie and La Maman et la putain, he spent most of his life in Cinémathèque, showing films that were followed by debates. He repeated that Monday morning ritual for decades. It worth mentioning that he was so obsessed with Hitchcock’s women that made the documentary Femmes chez Hitchcock (1997) about them.
This episode carries some implications that the French concept of life and art is not comprehensible for Americans. In other words, it can be read as "why American cinema earned high praise from French critics in spite of its long period of ignorance in its own country." In 1989 Alain Resnais made a feature film, I want to Go Home about this "misunderstanding", and showed the irony that is hidden in French discovering American art and artist. His focus was mainly on what is lost in translation. For Douche, the key to this misunderstanding is American's inability to take part in a gamified life (I learned about 'gamified' from an interactive fiction designer friend, and I think the French sees life as a complicated interactive fiction - the matter of playing, deciding and taking routes). In the story, an American girl in Paris, Katherine (Barbara Wilkind), meets Raymond in Café de Flore who says his father is an ambassador in Mexico. After a short relationship Raymond leaves her with this pretext that he’s going to Mexico to join the father. But on the following day Katherine realizes that Raymond has lied to her, and that he is a model who poses nude for painters and it is Jean, his friend, whose father is an ambassador. Her attempt to get close to Jean doesn't work either, and finally while both French boys have their new friends, she finds herself alone and abandoned. The French people of this film, with their trivial viciousness are more aware of themselves than the American girl with her timid honesty. It becomes almost impossible for Katherine to grasp the culture that surrounds her. Exactly like few people in America knew why Howard Hawks was important, back in 1960s.
Gare du Nord, directed by Jean Rouch, is probably the best episode of the six, and one of the ten films selected by Cahier staff as the best films of the year. Rouch discusses the impact of city on the emotions of the citizens and its crucial role in their destinies. The family life of Jean-Pierre and Odile in a noisy district with the cranes and machines working in construction site, cannot be pleasant, and Rouch try to capture it with his constantly moving camera of Cinéma vérité. The director uses two strategies: first, excluding the prologue and epilogue that do not last more than a minute, he shoot the whole episode in one shot (the shot starts in their apartment and ends in the street - although it seems that in the darkness of the elevator there is a cut, but even in this case, the duration of last shot is 10 minutes); and second, the narrative changes unexpectedly from a quasi-documentary to a Guy de Maupassant/O’Henry like fiction. While eating breakfast the woman talks about her wish, which is visiting Tehran! But she has to bear the indifferent face of Jean-Pierre. She leaves the home in anger and meets a man in the street who seems to be a nuisance. He claims that he will kill himself if she does not pay attention to him and while we are laughing at this old trick, he unexpectedly throws himself on the railroad and gets killed.
The Cinéma vérité style creates an unavoidable attachment to the subject, here Odile. So when the man throw himself out on the rails, it is as shocking for us as Odile, and again Rouch plays with the idea of deception in vérité, and vérité of the fiction. When she comes down to the street, the film is nothing but a bitter parody of Paris of passionate lovers. But we, like Odile, can't relive these fairy tales, simply because we are "too aware of Cinéma vérité" style to believe such nonsense. Cinema, the the audience's awareness of the medium, kills the ideal image of the city.
But why Odile’s greatest wish is traveling to Tehran? Barbet Schroder, the producer of the film and actor playing the role of Jean-Pierre in this segment was born in Tehran, 1941. He played an important role in French New Wave and produced many of the Rohmer's and Rivette’s works, and also he played a part in some films (like La boulangère de Monceau, 1963). [In addition to this indirect participation in French New Wave with Barbet Schroder, Iran made an appearance in a short film by Agnes Varda, Plaisir d'amour en Iran, 1976. Through narrating the love between an Iranian man and a French woman in Isfahan, Varda attributes some sort of feminine quality to the architecture of this city.]
The third episode is directed by the obscure director of French New Wave, Jean-Daniel Pollet (1936-2004). He made his first film, Pourvu qu'on ait l'ivresse... [As long as one is intoxicated], 1958, in the cafe houses of Paris. Despite the fact that none of his pictures achieved any notable success, he has his own cult of admirers inside and outside France. Living in pain and agony for 15 years as a result of an accident in 1989, he died in 2004 and his last film, Jour après jour [Day after day], 2006, which is a collection of pictures from his life, was finished after his death by Jean-Paul Fargier.
Pollet in Rue Saint-Denis displays a 15 minute long conversation between a shy and unattractive dishwasher (played by Claude Melki) and a prostitute in a room. They eat pasta, read newspaper, tell vapid jokes and talk nonsense. Melki with his serenity (who, as Jonathan Rosenbaum noted, bears some resemblance to Harry Langdon) reminds us of the world of Jean Renoir, where you can enter a shabby flat of a prostitute, feel empathy and develop a sense of understating and compassion.
Rohmer in Place de l'Etoile, besides teasing Hitchcock, focuses on the decline of the Haussmannian Paris. In the prologue, we hear Rohmer's own words that only tourists or old soldiers of World War visits Arc de Triomphe. Then the camera turns from the glorious centre of the square to an alley in its surroundings and tells the story of a well-mannered salesman (Jean-Michel Rouziere) who thinks that he has accidentally killed a tramp in the street. Rohmer connects the Hitchcockian theme of guilt and doubt to the annoying changes in the cityscape. There is always something going on in the streets and a construction company is "deconstructing" the archetypal image of Paris.
Next episode in Montparnasse-Levallois, is directed by Godard. Godard mentions the name of Albert Maysles, the great American documentarist, in the title as a contributor which can be regarded as an evidence of Godards's shift towards Cinéma vérité. This also shows his belief in the crucial role of the cameraman in films. In other words this short episode was the debut of such an attitude that established in his subsequent reporting style and Dziga Vertov cinema group in the second phase of his career. He implies that every film is a collaboration between a director (who sees things in head), and a cameraman (who sees those things in their physical form).
The storyline is similar to Une femme est une femme [A Woman Is a Woman, 1961]. Monika (Joanna Shimkus) writes two letters to both of her lovers. But she thinks that she has made a mistake and sent one lover's letter to another, so she goes to see them and explain every thing, but both of them throw her out of their homes. At the end she understands that she had sent the letters correctly, a funny Maupassantian twist. The girl, again, is an American and like the first segment we witness her failure to make her way through a different culture. The significance of Godard’s episode lies in marking a shifting point in his career; when he is emphasizing on two styles and two approaches in filmmaking with the help of Maysles. One of the lovers is an artist who makes sculptures from welding old metal pieces (Godard?) and the other is a mechanic who assembles the parts of the automobiles (Maysles?), both working with similar tools in a similar mise-en-scene. The allegorical presence of artist and mechanic leads two a comparison between two way of observation and representation that deeply effects Godard's filmmaking, at least for a decade.
It's easy to be tempted to interpret Chabrol's La Muette, the last episode in the film, as a parody of himself. The story concerns the youngest son of a bourgeois family (Chabrol as the husband and Stephane Audran as the wife) who shuts his ears to the constant quarrels between them and continues experiencing the whole surrounding environment in absolute silence.
Making episodic films has been a lost cause since 1950s. Even films made by all-star directors (which always has been a favorite of Italian high profile producers) have faced a certain degree of critical discontent. But against all odds, Paris Vu Par has remained as a remarkable urban and cinematic document, especially because of its disenchantment with the mythical city of Paris.
I must thank Linda Saxod, for many things.
When It's Sleepy Time Down Paris [Farsi]
پـاريـس خـفـتـه، و گـهـگـاه بـيـدار
ساخت فيلمهايي دربارۀ شهرها از آغاز سينما وجود داشته و اوج آن – چه از نظر كثرت چه كمال زيبايي شناسي و چه دايرۀ نفوذ – هم چنان به روزهاي باشكوه دهۀ 1930 و نامهايي چون والتر روتمان، آلبرتو كاوالكانتي، زيگا ورتوف و ژان ويگو باز مي گردد. اين موج هيچگاه متوقف نشد و در سينماي ناطق و داستاني هر فيلمساز به نوبۀ خود سعي در ارائه ديدگاهي متمايز به شهر داشت. يكي از دورانهاي سينمايي كه در آن بازگشت دوبارۀ دوربين به دل شهرهاي حقيقي ممكن شد، روزهاي موج نوي سينماي فرانسه بود. در حالي كه در فيلمهاي رومر، تروفو، گدار و ريوت تصويري قدرتمند و زنده از پاريس وجود داشت، باربت شرودر اين تفاسير را ناكافي دانسته و در حالي كه 24 سال بيشتر نداشت دست به تهيه پاريس از نگاهِ... (با نام انگليسي شش تا در پاريس) زد، فيلمي در شش اپيزود به كارگرداني (به ترتيب) ژان دوشه، ژان روش، ژان دنيل پوله، اريك رومر، ژان لوك گدار و كلود شابرول. طول متوسط هر اپيزود 15 دقيقه است و فيلم با دوربينهاي سبك 16 ميليمتري فيلمبرداري شده است، موسيقيها انتخابي است و منهاي اپيزود شابرول با حضور استفان اودران تقريباً هيچ بازيگر مشهوري در فيلم وجود ندارد.
بسياري تصور كرده – و حتي اين را نوشتهاند – كه اين فيلم، نامۀ سينمايي عاشقانهاي به شهر مورد علاقۀ موج نوييهاست. بر خلاف بسياري از لحظاتي كه در فيلمهاي ديگر اين فيلمسازان پاريس هم چون موجودي زنده مورد ستايش و پرستش قرار ميگيرد، اين فيلم نگاهي تند و توأم با انتقاد از پاريس 1965 دارد و بيش از همه نوعي تحليل هجوآميز از نقش شهر در زندگي آدمها و آثار فيلمسازان است. هجو تصوير كليشهاي «شهري كه هرگز نمي خوابد» يا شهر عشق و روشنفكري به نوعي دست انداختن تصويري است كه به كليشهاي مرسوم در سينماي فرانسه – و بيشتر از همه در فيلمهاي از همه جا بيخبر غيرفرانسوي – بدل شده بود. اگرچه ما باز هم تصويري منحصربفرد از پاريس را در فيلمهاي ديگري ديده بوديم. شابرول قبل از همه در پسرعموها (1959) شقاوت اين شهر را به نمايش گذاشته بود و ژاك ريوت در پاريس از آن ماست (1960)، پاريس را شهري سرد و دست نيافتني و صاحب دنيايي زيرزميني – هم چون شيكاگوي دهۀ 1920 به اضافۀ زباني سينمايي كه به فيلم هاي علمي و تخيلي نزديك ميشد – نشان داده بود.
اپيزود اول توسط ژان دوشه (متولد 1929) كارگرداني شده است. پانزده دقيقۀ او دربارۀ سن ژرمن دوپره (Saint-Germain-des-Prés) شايد تنها دقايق سينمايي مهم دوشه باشد و بقيه فيلمهاي كوتاه او، با زمان حداكثر 20 دقيقه، به ندرت خارج از فرانسه ديده شدهاند. اين منتقد كهنه كار كايه دوسينما كه هيچكاك ومينلي و ميزوگوچي را به سينمادوستان فرانسوي، و از آن طريق به تمام دنيا، معرفي كرد و جز حضوري كوتاه و از سر دوستي در فيلمهايي مانند از نفس افتاده، چهارصدضربه، سلين و ژولي و مادر و بدكاره ترجيح داد كه عمرش را وقف زنان هيچكاك بكند (و حاصل آن مستندي به همين نام - زنان هيچكاك- است) و يا صبحهاي دوشنبه در سينماتك به دانشجويان فيلم نشان داده و بعد از اكران با آنها به گفتگو بنشيند.
دوشه تصويري كنايي از عدم درك آمريكاييها از مفهوم فرانسوي هنر و زندگي ارائه ميدهد كه ميتواند كنايهاي به سالها بيتوجهي و عدم درك آمريكاييها از چرايي ستايش سينماي خودشان توسط منتقدان فرانسوي باشد. كليد اصلي اين عدم درك در اعتقاد نداشتن و شريك نشدن در «بازي و نقش» و «دروغ و فريب» در زندگي است كه با داستان يك دختر آمريكايي در پاريس روايت مي شود. كاترين (باربارا ويلكين) در محلّۀ هنرمندان و كافهروها با ريموند آشنا ميشود. ريموند به او ميگويد پدرش در مكزيك سفير است. بعد از يك رابطۀ كوتاه، پسر به بهانۀ رفتن به مكزيك او را كنار ميگذارد اما دختر روز بعد مي فهمد كه صاحب آپارتماني كه در آن جا بوده و پسرِ واقعيِ سفير نه ريموندِ آس و پاس، بلكه دوست او ژان بوده است و ريموند فقط آدم بيكاري است كه مدل برهنه آتليههاي نقاشي ميشود. تلاش دختر براي درك ژان نيز ناكام ميماند و در حالي كه گيج و آشفته تنها مانده هر كدام از آقايان فرانسوي يك دوستي جديد و زندگي جديد را به هيچ درنگي آغاز كردهاند. كاترين قادر به درك فرهنگي كه احاطه اش كرده نيست. به نظر ميرسد فرانسويهاي فيلم در بدجنسيها و دوز و كلكهاي كوچكشان از هماهنگي و يك صدايي بيشتري برخوردارند تا آمريكاييها با حسن نيتهاي كوتهبينانه و ترديدهاي دردسرسازشان.
ژان روش با اپيزود گاردنور (Gare du Nord) - بهترين اپيزود فيلم و جزو ده فيلم برگزيدۀ سال مجلۀ كايه- به تأثير شهر بر عواطف ساكنان آن و نقش سرنوشتساز آن در شكل دادن به سرنوشت آنها اشاره ميكند. شكي نيست كه در محلۀ پرسروصدا و مملو از جرثقيلها و پروژههاي ساختماني زندگي زناشويي اوديل و ژان پير سرانجامي ندارد و شكي نيست كه با سبك سينماوريته و دوربين سمج و بيتاب روش دست يافتن به چنين نتيجهاي سخت نيست، بنابراين او اين اپيزود را با دو ترفند بينظير اعتلا ميبخشد: اول اين كه تقريباً تمام اپيزود را (منهاي مقدمه و موخره چند ثانيهاي) در يك نما ميگيرد، اپيزودي كه از داخل يك آپارتمان شروع شده و به خيابان ختم ميشود (اگر چه تصور ميكنم در آسانسور و در ضمن انتقال از آپارتمان به خيابان يك كات در تاريكي رخ داده است كه باز هم چيزي از ارزش فيلم نميكاهد و حتي در اين حال ده دقيقه تمام در يك نما گرفته شده است) و دوم اين كه داستان به شكلي غيرمنتظره از شبه مستندي جامعه شناسانه به روايتي گي دوموپاسان/اٌهِنري وار تغيير لحن ميدهد. وقتي آرزوهاي زن كه در مكالمات سادۀ سر صبحانه (بالاترين آرزوي او سفر به تهران است!) با واكنش سرد مرد روبرو ميشود، او با قهر خانه را ترك ميكند و در خيابان تصادفاً با مردي روبرو ميشود كه تصور ميكنيم مزاحمي بيش نيست. او به اوديل ميگويد كه اگر به او توجه نكند خودش را خواهد كشت، در حالي كه ما هم چون اوديل در دلمان به اين ترفند قديمي وناكارآمد ميخنديم، مرد كه جواب منفي گرفته از بالاي پل خود را به پايين انداخته و روي خطوط راه آهن جان ميدهد. ما هم چون اوديل از شوك و احساس گناه برجاي خود خشك ميشويم. ما هم در آن دم به اهميت «بازي» و «فريب» در دنياي سينما ايمان كامل نداشتهايم، وگرنه بايد حتي اگر شده براي يك لحظه به نيّت حقيقي مرد ايمان ميآورديم. سرنوشت آدمهايي كه حتي از يك خيابان مشترك ميگذرند خيلي بيشتر از حد تصور به يكديگر وابسته است. روش كليشۀ عشق در خيابان را دست مياندازد، اما در عين حال به شكلي تكاندهنده و با لحن يك مستندساز آن را مجدداً احضار كرده و به كار ميگيرد. در اپيزودِ روش، شهر، زندگي و مرگ مانند خطوط راه آهن انتهاي فيلم در يك ديگر فرو رفته و از هم در ميگذرند و به قلمرويهاي ديگر پا ميگذارند.
اما چرا بزرگ ترين آرزوي اوديل سفر به تِغان (تهران) است؟ براي اين كه تهيه كنندۀ فيلم و بازيگر نقش ژان پير در اين اپيزود باربت شرودر متولد 1941 تهران است، يكي از مهمترين چهرههاي موج نوي سينماي فرانسه كه فيلمهاي زيادي از اريك رومر و ژاك ريوت را تهيه كرده و هر جا كه نياز به يك بازيگر خوش قيافه اما سرد مزاج بوده خودش هم جلوي دوربين آمده است (دختر نان فروشي مونسيو رومر،1963). بد نيست اشاره كنم كه ايران علاوه بر سهم غير مستقيمش در موج نوي سينماي فرانسه با باربت شرودر يك نقش مستقيم هم دارد، و آن فيلم كوتاه آنيس واردا به نام لذت عشق در ايران (1976) است كه در اصفهان ساخته شده و در آن واردا از خلال عشق ميان يك مرد ايراني و زني فرانسوي، معماري اصفهان را واجد كيفيتي زنانه معرفي مي كند. (اين فيلم همراه با فيلم هاي كوتاه ديگر واردا و با مقدمه خود او بر هر فيلم به روي DVD درآمده است).
اپيزود سوم را كارگردان در سايه ماندۀ موج نو ژان دنيل پوله (2004-1936) كارگرداني كرده كه اولين فيلمش را در 1958 در كافههاي پاريس ساخت كه عنوانش آن دم، مستي... است. او تا زمان مرگش كه بر اثر صدمات يك سانحۀ تصادف در 1989 بود و براي 15 سال او را در درد و بي قراري نگه داشته بود چندين فيلم ساخته كه هيچ كدام شهرتي به هم نزدهاند، اما او دوستداران خودش را در داخل خود فرانسه و خارج از آن دارد. آخرين فيلمش، روز به روز (2006)، مجموعه عكسهايي است ساده از زندگي خودش كه با مرگش ناتمام مانده و ديگران آن را به اتمام رساندهاند.
در اپيزود خيابان سن دني (Rue Saint-Denis) او ظرفشوي خجالتي و بي بهره از قيافه و طنز و زبان، كه نقشش را كلود مِلكي بازي مي كند، با يك ورپريدۀ خياباني در يك اتاق قرار ميدهد و آنها براي پانزده دقيقه پاستا ميخورند، روزنامه ميخوانند و حرفهاي بي سروته ميزنند و جوكهاي بيمزه تعريف ميكنند. در انتها احساس ميكنيم بين زن خياباني و ملكي نوعي همدلي، ترحم و حتي دوستي ايجاد شده است. مِلكي كه به گفتۀ جاناتان روزنبام حالتي شبيه به هري لنگدون دارد با متانتش هم زن و هم ما را وادار ميكند كه او و زندگي محقرش را به رسميت بشناسيم. ما كه هم چون زن سرسري به آپارتمان يك اتاقه و فكسني او دعوت شدهايم در ربع ساعت اين توانايي را پيدا ميكنيم تا هم چون فيلمي از رنوار اين موجود و زندگياش را به رسميت شناخته و حتي با او همدل شويم.
رومر در Place de l'Etoile هم با هيچكاك شوخي ميكند و هم بيش از همه به نقش ناخوشايند شهري كه به گفتۀ خودش در آن زمان «در شرف ويراني» است اشاره ميكند، نگاه او فاقد شاعرانگي يا رومانتيسيزم توريستي فيلمهايي هم چون دوستت دارم پاريس (2006) است، او در مقدمۀ مستندوار فيلم ميگويد كه رفتن به دروازۀ آزادي فقط كار توريستها و پيرمردهايي است كه همسنگر سابق هم در جنگ جهاني بودهاند. پس از آن او نگاهش را از مركز باشكوه اين ميدان به حاشيۀ آن و يك خيابان فرعي برميگرداند و داستان فروشندۀ موقر لباس مردانهاي (ژان ميشل روزيه)را روايت ميكند كه تصور ميكند باعث مرگ مردي مست در خيابان شده است. رومر به خرابيها و نوسازيهاي افراطي پاريس با انتقاد نگاه ميكند و عوض شدن مسير هميشگي بين محل كار و خانه فروشنده را بهانهاي براي يك كمدي سبك قرار ميدهد.
سپس اپيزود گدار سر ميرسد كه مربوط به Montparnasse-Levallois است و گدار در عنوانبندي آن آلبرت مِيزلز، مستندساز بزرگ آمريكايي، را در كارگرداني با خود سهيم دانسته است. اين حركت هم نشانه گرايش تدريجي گدار به سينماوريته بود كه رو به اواخر دهۀ 1960 به اوج رسيد و دوران تازه و پر جدلي را در كارنامۀ او آغاز كرد و هم حاكي از نكتهاي گداري كه هميشه بخش مهمي از تأليف را در نزد كسي ميداند كه دوربين را در اختيار دارد و نگاه او/دوربين در سرنوشت فيلم نقشي اساسي پيدا خواهد كرد. به نوعي اين ديدگاه نيز كه بعدها در فيلم سازي گروهي و گرايشهاي ورتوفي و سبك گزارشي دوران دوم فيلمسازياش متبلور شده با اپيزود كوتاه و سادۀ اين فيلم آغاز ميشود.
ايدۀ فيلم براي كساني كه يك زن يك زن است (1961) را ديدهاند كاملاً آشناست، و در آن جا داستان را از زبان ژان پل بلموندوشنيدهاند: مونيكا (جوانا شيمكس) دو مرد را دوست دارد، دو نامه براي آن ها مينويسد، اما فكر ميكند نامهها را اشتباهي پست كرده است بنابراين براي توضيح ماجرا به سراغ خود مردان رفته و اين ديدارها نتيجهاي جز بيرون انداخته شدنش از خانۀ هر دو ندارد. در انتها ميفهمد كه نامهها را درست پست كرده بوده و فقط شيرين زباني كار دستش داده است. باز هم دختر، يك آمريكايي است (در اصل يك كانادايي) و شباهت آن با اپيزود دوشه در عدم درك آمريكاييها از اين فرهنگ و تلاش كودكانه و شكست خوردهشان براي بهره برداري از آن بر كسي پوشيده نيست. اما آن چه در اپيزود گدار فراموش نشدني است مقايسهاي ميان دو دورۀ فيلم سازي او، دو سبك و حتي مقايسۀ ميان خودش و آلبرت ميزلز است. يكي از دو مرد هنرمندي است كه با جوش دادن قطعات زائد و دورريختني فلزات پيكرهسازي ميكند و نفر دوم مكانيكي است كه تكهها و قطعات ماشينها را سرهم ميكند. هر دو در ميزانسنهاي مشابه - و حتي شخصيتها و ابزار كار مشابه – صاحب جديتي متوقف ناشدني در كارشان به نظر ميرسند. گدار هر دو را داراي يك هدف نشان ميدهد، در يك سو خود او يا گذشتهاش، هنرمندي با آثاري آبستره، و سينمايي تلفيقي و در عين حال بسيار اصيل، و در سوي ديگر كسي كه حاصل كارگاه او آثاري واقعي (مانند اتوموبيلها) است قرار دارد كه خود او نه سازنده آنها بلكه در تلاش براي بهبود مكانيزمهايي است كه ماشينها با آن كار ميكنند. گدار مانند مرد اول – يك مجسمه ساز - مصالح اوليه را به شكلي تصادفي روي زمين ريخته و از مايلز خواسته تا با دوربين خيرهاش اين مصالح را بازنگري كند. استعاره مكانيك و آرتيست براي مقايسه موج نو و سينما وريته و نشان دادن جهت گيري تازه گدار فوق العاده است.
و بلاخره اپيزود آخر، La Muette ، كه ساختۀ شابرول است سر ميرسد. شابرول خودش و سينمايش را در اين اپيزود دست مياندازد. او خانوادهاي بورژوا (خودش شوهر است و استفان اودران همسر) را نشان مي دهد كه درگيريهاي دائميشان پسر كوچك خانواده را وادار ميكند پنبه در گوشش گذاشته و در سكوت كامل با خانه و شهر روبرو شود. با آن كه وقت زيادي براي پروراندن يك تراژدي خيانت و حسادت دركارنبوده شابرول فيلم را به مدل هميشگي با يك مرگ تمام ميكند كه جز لبخندي بر لب تماشاگر عايدي ديگري ندارد.
در پاريس از نگاهِ ميتوانيم تفاوت ميان موج نوييها را در زمان كليدي و حساس دگرگوني و واگرايي ببينيم. هر كدام از آنها از نيمۀ دوم دهۀ 1960 به يك سو رفته و چنان از مبدأ نخستشان دور شدند كه گويي هرگز در يك مسير مشترك نبودهاند. از طرفي ميبينيم كه حتي بهترين فيلمهاي اپيزوديك سينما نيز شانس چنداني براي جلب توجه ندارند و تناقضهاي ذاتي اين مجموعههاي كنارهم قرار گرفته در نهايت اغتشاشي ظريف و پس زننده به فيلم ميدهد. ساخت فيلمهاي اپيزوديك هنوز متوقف نشده و در واقع اين سير «عدم موفقيت» هم چنان ادامه دارد، اما پاريس از نگاهِ يك سند سينمايي و شهري قابل توجه باقي مانده است، به خصوص وقتي به نقش آن در افسونزدايي از شهري افسانهاي توجّه نشان دهيم. اما به هر حال پاريس همچنان جزو معدود مكانهايي در كرۀ خاكي است كه براي هر نوع سبك و زبان سينمايي، از فانتزيهاي محض و آيندهنگرانه تا كمديهاي رئاليستي، يك پس زمينۀ بينقص به نظر ميرسد. شهري كه هم به اميل زولا و هم ايرما خوشگله، لذتي يكسان و سهمي يكسان از زندگي ميدهد.
Wednesday 13 July 2011
Best Film Jazz Scores#25
بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش بيست و پنجم و آخر
آسانسور به سوي سكوي اعدام (لويي مال، 1958) مايلز ديويس
كاري رمزآميز و محزون، شاعرانه و دست نيافتني. كوئينتت مايلز ديويس بدون يك خط نت يا هيچ طرح از پيش آمادهاي مقابل پردهاي كه فيلم را براي آنها در استوديو به نمايش ميگذاشت، فقط در طول يك روز (4 دسامبر 1957) موسيقي فيلم را بداهه اجرا كردند، درست مثل اجراهاي شبانه در كافه، كه هيچ دو شبي مثل هم از كار در نميآيد. اين شاهكار مايلز امروز به طور كامل روي سيدي منتشر شده و ميتوان هر 26 قطعه تصنيف شده مايلز را در آن شنيد. وقتي قطعۀ «شب در شانزهليزه» سرميرسد، تقريباً انگار زمان متوقف شده است، مثل مردي كه صبح آسانسور او را مستقيماً به سوي سكوي اعدام خواهد برد. دو نوازنده بينظير ديگر در اين جا بارني ويلن (ساكسفون) و رنه ارتروژه (پيانو) هستند كه هركدامشان براي فيلمهاي فرانسوي مهمي موسيقي تصنيف كردهاند. آسانسور نشان ميدهد كه فيلم سياه و سفيد شهري و موسيقي جاز تا چه حد به هم نزديكند و در انتها فقط افسوس باقي ميماند كه دوئِت سينما و جاز بيشتر از اين ادامه پيدا نكرد.
به قطعه «شب درشانزليزه» از موسيقي فيلم گوش كنيد
مايلز ديويس در مقابل پرده نمايش فيلم و در حال بداهه نوازي + مصاحبه با لويي مال
Tuesday 5 July 2011
Best Film Jazz Scores#19
بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش نوزدهم
حوالي نيمه شب (برتران تاورنيه، 1986) هربي هنكاك
داستانی با الهام از زندگی باد پاول، پيانيست جاز، که در آن یکی از بهترین نوازندگانِ ساکسفون تنور پس از جنگ، دکستر گوردون، نقش موزیسینی آمریکایی در پاریس را بازی میکند كه روزهای تنهایی و بیماریاش در غربت با دوستی با یکی از عشاق جاز دگرگون میشود. هربی هنکاک بسیاری از استانداردهای بزرگ جاز را برای این فیلم تنظیم کرده و خودش در نقش پیانیست دکستر، همراه با بابی هاچرسُن، جان مک لافلن و وِین شورتر در کافه بلونُت ظاهر میشود. چِت بِيكر در يك از قطعات فيلم آواز خوانده و ترومپت زده است. برنده اسكار بهترين موسيقي متن.
به قطعۀ حوالي نيمه شب نوشته شده توسط تلانيوس مانك، با تنظيم هنكاك، گوش كنيد
Tuesday 31 May 2011
Best Film Jazz Scores#11
بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش يازدهم
روابط خطرناكِ 1960 (رژه واديم، 1959) جك ماري، تلانيوس مانك، آرت بليكي
وادیم یکی دیگر از خورههای جاز بود که حداقل در پنج فیلمش از اين موسیقی استفاده كرد. بيشتر موسيقي فيلم اجراي وارياسيونهاي مختلفي از يك كار تلانيوس مانك است (كه حدس ميزنم شفق با نِلي باشد كه در اصل براي زنش نوشته و در اين جا با كوارتت خودش آن را اجرا ميكند) و بقيه چند قطعه از گروه آرت بِلِيكي و سرانجام گروه دوك جوردن و كني دورام و بارني ويلن، كه در نقش خودشان در سكانس مهماني آخر فيلم بازي ميكنند. موسيقي مانك براي فيلم سنگين و بيش از حد پيچيده است، اما به هر حال اولين و آخرين باري است كه سينمادوستان شانس شنيدن موسيقي او را، روي پرده بزرگ، پيدا ميكنند. اگرچه امروز ایدۀ نمایش دنیای مدرن و روابط بیپرده جنسي، با همراهی جاز، امری بدیهی به نظر میرسد، اما واقعیت این است که فیلم وادیم یکی از اولین نمونههای موفق این تلفیق بود.
به قطعۀ «مساله اي نيست» ، نوشته شده توسط دوك جوردن، اجرا شده توسط آرت بليكي، گوش كنيد
Sunday 29 May 2011
Best Film Jazz Scores#10
بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش دهم
دایره سرخ (ژان پیر ملویل، 1970) اریک دمارسان
ملویل شاید تنها کارگردان تاریخ سینما باشد که در تمام فیلمهایی که پس از جنگ ساخته – منهای ارتش سایهها - از موسیقی جاز استفاده کرده است و تقريباً در بيشتر فيلمهاي او – بهخصوص دایره سرخ - سكانسي از اجراي زنده موسيقي جاز در يك كافه يا كلوب شبانه وجود دارد. موسیقی فیلم ابتدا توسط میشل لگران تصنیف شد، اما اين كار ملويل را راضي نكرد و او از اریک دمارسان خواست تا كاري در حال و هواي آثار جان لوييس، بهخصوص فيلم دشواريها عليه فردا، انجام دهد. ملويل به درستي ميدانست كه دنیای آبی رنگ، سرد و محزون فیلم و چشم اندازهای گل آلود و آپارتمانهای مدرن فیلم با صدای ویبرافون به نتيجهاي كه او ميخواست خواهند رسيد. موسيقي دمارسان، مینیمالیستی و مملو از احساساتی وصف ناپذیر و فرصتي مناسبی برای شنیدن پیانوی ژرژ آروانیتا است. اين اثر درخشان را هم مثل ساير موسیقی متنهای ملویل به سختی میتوان جداگانه شنید، شاید به خاطر استفاده آنها از حداقل ساز و رابطه تنگاتنگی که با تصویر دارند. تقريباً همه جاي فيلم صداي موسيقي بسيار پايين ميكس شده است و بيشتر مثل صدايي است كه از دور دست شنيده ميشود. بيجهت نبود كه ملويل و دمارسان آن را «موسيقي مخفي» ميخواندند. ترومپت با ميوت (كه صدا را خفه و زير ميكند) نواخته ميشود و استفاده از ارگ و ويبرافون در حد لحظاتي گذرا، اما از نظر احساسي بينهايت طولاني و گيراست.
تم اصلي فيلم - دمارسان
موسيقي رد شده لگران
موسيقي رد شده لگران
Monday 16 May 2011
Best Film Jazz Scores#8
بهترين موسيقي هاي متن جاز تاريخ سينما، بخش هشتم
از نفس افتاده (ژان لوک گدار، 1959) مارسیال سولال
انقلابی بزرگ در سینما، به اضافه انقلابی کوچک در موسیقی فیلم. تنها در ده دقيقه اول فيلم بيش از پنج نوع موسيقي شنيده ميشود. از موسيقي سينماي تجاري فرانسه، تا مدل ژرژ دلرووار موسيقي موج نو، موسيقي جاز فيلمهاي گنگستري ملويل، موسيقي آمريكايي از راديو و بلاخره كاري كه سولال بر اساس شش ساز تصنيف كرده و به جاي دادن زمان طولاني به هرساز، تركيب و اجراهاي كوتاه هرساز را به عنوان همراهي كننده تصاوير پرسكته و منقطع فيلم برگزيده است. توصيف اين كه موسيقي جاز چيست، حتي براي خود موزيسينها هميشه دشوار بوده و معمولاً اين احساس كلي اثر است كه مشخص ميكند چقدر به روح جاز نزديك است. با اين نگاه موسيقي سولال، برخلاف ظاهر نامنسجماش، يكي از بزرگترين همراهيهاي موسيقي جاز با تصاوير متحرك است.
به قطعۀ عشق و مرگ از موسيقي سولال براي از نفس افتاده گوش كنيد
Subscribe to:
Posts (Atom)