Saturday, 30 January 2010
Alice's Restaurant (1969)
Friday, 29 January 2010
On Fajr Film Festival
چرا سالهاست نوشتن درباره بخشی از این فستیوال را قبول میکنم که قلمروی مردگان است؟ بخشی که فقط برای وجود چند فیلم قدیمی قابل نمایش و برنامه پرکن و برای دادن جلوه ای از چند وجهی و پربار بودن برنامهها به زور در ترکیب متضاد این جشنواره جای داده میشود و روز به روز از داشتن همان حداقلهایی هم که آخرین خورههای سینما را به سالنهای بیرونق میکشاند دورتر میشود. سالها پیش عشاق صبور سینما حتی برای دیدن یک حلقه از لولا مونتز (مكس افولس) به روی پرده، سرمای بهمن تهران را به جان می خریدند و قناعت پیشگیشان باعث می شد از این بزرگواری خاطرهای خوش و چند درس بزرگ به ارمغان ببرند. اما امروز جای همان نسخههای فرسوده و در شرف متلاشی شدن خالی است و نباید تعجب کنید اگر در میانه ساعت بیست و پنج (هانري ورنوي) در سالن کوچک عصرجدید لحظهای از تبلیغ خاطرهانگیز TNT Hollywood at home (يعني ضبط شده روي وياچاس از ماهواره آنالوگ) از زیر قیچی خیاط با ذوق فستیوال در رفته باشد و شما را تنها با نویزها و دانههای سفید حاصل از رسیورهای آنالوگ روی پرده سینما تنها نگذارد. خوشبختانه امروز جای ویدیوهای بدون زیرنویس کلود شابرول در سالهای پیش را دیویدیهای خوش آب و رنگی گرفته که در جشن تولد صد سالهها و بقیه کسانی که کمی زودتر از زمانی به دنیا آمدند که دنیایی بدین پرشگفتی و نوآوری را در ارایه مجدد آثارشان ببینند به کار میآید. اما باز هم سالنهای متعلق به این برنامه های بزرگداشت و رتروسپکتیوها خالی تر از آن است که بتوان گفت این فیلمها حتی دیده شدند . آیا این سستیها و محدودیتها بودند که ارتباط یک نسل را با کلاسیکهای تاریخ سینما حتی در حد سالی ده روز قطع کردند یا این نسل خود گسست کامل با گذشته را انتخاب کرده است؟ در هر حال چه اهمیتی دارد وقتی که این فیلمسازها مردهاند ، تماشاگرانشان مردهاند و منتقدانشان مرده اند. آن چه که ما در طول چند سال گذشته انجام دادهایم تاختنی دنکیشوتوار بر آسیابهای بادی بوده است.
احسان خوشبخت – بهمن 1385
Wednesday, 27 January 2010
It's Not Dark Yet, But It's Getting There
Monday, 25 January 2010
Girls in the Night (1953)
Girls in the Night
Universal, 88 mins, Black & White
Director: Jack Arnold
Screenplay: Ray Buffum
Cinematography: Carl E. Guthrie
Editing: Paul Weatherwax
Art Direction: Robert F. Boyle and Alexander Golitzen
Cast: Joyce Holden, Glenda Farrell, Harvey Lembeck, Patricia Hardy.
It's a story of a few young boys and girls who live on New York's East Side and who hope to escape from that miserable neighborhood. Through the author's tenderness for his youngsters (and without sentimentality), through the incredible violence of the fight scenes, through the dynamism of the whole, the beauty of the relationships among the characters, the tone of this film swings between Becker's Rendez-vous de Juillet (1949) and Nicholas Ray's Knock on Any Door (1949). Each scene, whether it is the first (the very lively election of Miss 43rd Avenue in a neighborhood movie theater), the last (a very carefully controlled chase), or yet a prodigious dance scene in a sleazy club, makes us think that it was the one that the author treated the most lovingly; the directing of the actors (all newcomers) is perfect. Jaclynne Greene and Don Gordon make such a convincing pair of rascals that when, after the word END that follows closely after their death, they get up to greet us with a smile, we don't fail to feel that a great weight has been lifted from our shoulders.
Sunday, 24 January 2010
Homage: Julien Duvivier
"His mood is violent, and belongs to the underside of the stone" -- Graham Greene
"His cutting was extraordinary. Everything was planned out. He was an incomparable technician." -- Max Douy
Saturday, 23 January 2010
Pink Floyd: Live at Pompeii (1972)
پینك فلوید در پمپی
كارگردان: آدریان مابن.
1972/رنگی/90 دقیقه.
***
آدریان مابن كه مستندهایی باارزش درباره نقاشان سوررئالیست ساخته (مثلاً مستندی درباره رنه مگریت با موسیقی راجر واترز که یک شرکت فرانسوی روی VHS منتشر کرده بود)، در یك فیلمــكنسرت غیرمنتظره به ثبت بهترینهای آلبوم Meddle پینك فلوید دست زده است.
فیلم تلفیقی است از كنسرتی در پُمپِی، بدون تماشاگر و در میانه ویرانهای باستانی برای اساطیر و صحبتهای رو به دوربین اعضا هنگام غذاخوردن یا تمرینهای مقدماتی برای آلبوم «نیمه تاریك ماه» در استودیوهای "ابی رود" لندن و استودیویی در پاریس. فیلم با زومی بسیار طولانی و پابهپای بخش آغازین Echoes، گشوده میشود و سپس با حركتهای عالی دوربینهای متعدد (سه یا چهار دوربین) بهدور نوازنده طبل (نیك میسن) یا در امتداد بلندگوهای بیشمار گروه پیش میرود.
استفاده عالی از قاب ایستا یا نماهای چندتصویری مالیخولیای این پروژه غریب را كامل میكند. یكی از نكاتی كه مابن بهدقت آن را از نظر گذرانده، توجه به نقش هر عضو گروه در قطعات است؛ جایی كه او درك میكند ستاره حقیقی «یكی از این روزها» نیك میسن است و با نمایی از بالای سر، گویی او را در حین انجام عملی آیینی نشان میدهد. این توجه در قطعههای گوناگون بین اعضاء تقسیم میشود و ارزش هر نوازنده در یك كوارتت آشكار میشود.
واقعیت این است که فقط سه آهنگ فیلم واقعاً در پمپی فیلمبرداری شده اند و بقیه با تکنینک "پرده آبی" در پاریس و آنهم در استودیو ساخته شدهاند. DVD های تازه فیلم انیمیشنهای سه بعدی بسیار آماتوری و آزار دهندهای از پمپی به فیلم قدیمی اضافه کرده است که خوشبختانه میشود کاری کرد که دیده نشوند.