Hockney (Randall Wright, 2014)

هاكني (رندال رايت، بريتانيا): ديويد هاكني نقاش استخرهاي كاليفرنيايي، مَرغزارهاي يوركشاير و پرترۀ آدم‌هاي نشسته روي صندلي است. او كه از خانواده‌اي فقير از برادفورد در شمال انگليس آمده، يكي از مهم‌ترين آرتيست‌هاي بريتانيايي نيم قرن اخير محسوب مي‌شود. اين مستند كه كيفيت بصري خوبي دارد و دسترسي‌اش به تصاوير آرشيوي و فيلم‌هاي خصوصي هاكني محدود نبوده فرصتي است براي درك و دريافت نقاش هفتاد و هفت ساله. با آن‌كه فيلم مسائلي كه خودش طرح مي‌كند را بي‌جواب مي‌گذارد (مثلاً از اهميت پيكاسو براي هاكني مي‌گويد، اما هرگز نمي‌گويد چرا، چطور و تا كجا)، اما به جايش تصويري از دنياي آشيائي كه يك هنرمند را احاطه كرده‌اند مي‌دهد: قوري و فنجان‌هاي چيني روي ميز، هارپسيكورد كنار ديوار، عروسك خرسي غول‌پيكر، دوربين پولارويد، گلدان‌هاي ساده و بي‌طرح. 

فيلم، با قابليت دوربين در ايجاد فضايي سه بعدي حول نقاشي دو بعدي، نقش اين اشياء در دنياي هاكني را وامي‌كاود. بين فيلم‌هاي خانگي و نقاشي‌ها حركت مي‌كند. منطق فضايي و زماني آثار هنرمند را، به خصوص در مجموعه‌هاي متعددش از نقاشي از استخرها و بازي نور در آن‌ها دنبال مي‌كند. هاكني كه عاشق هاليوود است از ايده قاب سينمايي و محدوديت يا تداوم آن از لبه‌هاي فريم بارها استفاده كرده، به خصوص در آثار تازه‌اش كه دوربين ويدئويي را به مدد گرفته‌اند. اگر بهترين مستندهاي نقاشي آثاري دربارۀ ديدن و بدين سان آثاري دربارۀ سينمايند، سينماي داستاني معمولاً تمايل دارد كه نقاش را از نقاشي جدا كند. نمونه چنين رويكردي ترنر مايك لي است كه بيش‌تر نگاهش معطوف به گرفتاري‌هاي شخصي نقاش انگليسي است. اما رويكرد انساني (و مثل هميشه طبقاتي) مايك لي به ترنر و طنز مطبوع فيلم كه برگ‌هاي برندۀ فيلم‌اند به خاطر نوع بازي تيموتي اسپال كه كاريكاتوري از mannerism انگليسي است خنثي شده است.