The Houses They Lived In#1: George Cukor

https://cinearchitecture.tumblr.com/post/620816330619273216/george-cukors-house-in-cordell-drive-los

 

Time Remembered: Chris Marker Picks His Favourite Bill Evans Recordings

Chris Marker in Telluride, 1987. Courtesy of Tom Luddy.

On the art of lyrical compilation, from one medium to another

“Until midnight music is a job, until four o’clock it’s a pleasure, and after that it’s a rite.” – Chris Marker

There are only indirect hints as to what Chris Marker liked and did beyond his films. In studying the world of this elusive director, every sign invites us to scrutinize it carefully. Marker appears in small details, such as the mix CD which one day arrived on my doorstep. If the address on the parcel hadn’t confirmed the sender as Tom Luddy, co-director of Telluride Film Festival and a close friend of Marker’s, I could have taken it to be Marker’s personal gift from the beyond.

The CD cover gave little away: Sandwiching a photo of pianist Bill Evans was his name and the words "joue pour Guillaume" [plays for Guillaume], along with an illustrated image of the Markerian animal familiar Guillaume, a wise if mischievous-looking cat, holding sheet music. A lyrical filmmaker, who could also compose and play the piano, had compiled his favorite tunes performed by the lyrical jazz pianist and composer Evans (1929-80). The fascination with compilation is also evident in the films. Marker would often juxtapose material from various sources—news footage, computer games, photographs and songs—to remarkable effect.

Tom Luddy recalls conversations about jazz with the filmmaker, who used to tune in to KJAZ whenever he was in the Bay Area. One of his favorite satellite TV channels was Mezzo, playing classical and jazz around the clock. While the genre didn't feature much in his films, one could argue that jazz for Marker, like cinema, was something both personal and political. His jazz-related writings for Esprit (“Du Jazz considere comme une prophetie”) and Le Journal des Allumés du Jazz seem to bear this out. Marker even made a small contribution to jazz literature by writing the narration for a documentary about Django Reinhardt directed by Paul Paviot, who'd previously produced Marker’s Sunday in Peking.

Willow and Wind, an Overlooked Gem Scripted by Abbas Kiarostami

Willow and Wind

Willow trees bend easily in the slightest breeze, but even the wildest wind cannot uproot them. That is, more or less, the story of children in Mohammad Ali Talebi’s cinema; they are affected by every turn, every event, each nuance of the adult world, but they never fall down or stop fighting.

Willow and Wind is Talebi’s greatest cinematic achievement, both in terms of narrative and visual style. It tells an amazingly simple, sometimes absurd story. Like a Persian miniature, it is expressed through fine details. It depicts the efforts of a young boy to carry a large piece of glass some distance across country, to reach the school where he has broken a window during a football match. He’s not allowed back into class until he mends it.

Future Imperfect

Pis'ma myortvogo cheloveka

فانتزی‌های آینده، کابوس‌های امروز

احسان خوش‌بخت

فیلم‌های علمی-تخیلی و فانتزی‌های ضدآرمان‌شهری امروز بیش از هر زمانی طنینی نزدیک به واقعیت دارند؛ بعضی‌هایشان حتی به مستند پهلو می‌زنند. در روزهای قرنطینۀ کرونا به سراغ یادداشت‌ها و فهرستی رفتم از سال 2017 که بعد از تماشای فیلم‌های رتروسپکتیوی دربارۀ سینمای علمی-تخیلی (Future Imperfect) در فستیوال فیلم برلین نوشته بودم. در این برنامه، «فیلم‌های علمی-تخیلی فاقد هیولا» نمایش داده شد، فیلم‌هایی که صاحب تخیل بودند اما تخیل‌شان فانتزی محض نبود و تا حدی ریشه در واقعیت یا احتمالات علمی داشت. خیلی از فیلم‌های نمایش داده شده را می‌شد آثار محیط‌زیستی خواند که نگرانی جدی‌شان از آیندۀ کرۀ زمین را پنهان نمی‌کردند. یکی از امتیازهای بزرگ برنامه معرفی فیلم‌های زیادی از کشورهای بلوک شرق سابق بود که لحن‌شان تفاوتی اساسی با نمونه‌های مشابه در غرب دارد و معمولاً آثاری فلسفی و اخلاقی‌اند تا سرگرمی برای بچه‌های بزرگ شده با کتاب‌های مصور. تقریباً تمام فیلم‌ها از نسخه‌های 35 میلیمتری نمایش داده شدند، طوری که این فیلم‌ها باید هرجایی دیده شوند.

David Meeker's Ten Favourite Jazz Films

Duke Ellington behind the scene of NBC's What Is Jazz? (1958) episode#1 [Source: GettyImages]

David Meeker, the author of Jazz in the Movies (and its online, massively updated version, Jazz on the Screen, available on the website of the Library of Congress), has been kind enough to furnish me with the list of his favourite jazz films. I don't think anyone in the world has seen as many jazz films as David has and certainly no-one has bothered spending years retrieving information (including song lists and personnel) from these films, compiling the indispensable encyclopedia that he has given us. For that reason, I think this list should be cherished more than other similar listings — this is the work of a man who has almost seen everything! - EK 

By my reckoning the first ever sound film of a jazz performance was produced in 1922, a short featuring pianist Eubie Blake. Therefore, faced with almost 100 years of world cinema and taking a degree of masochistic pleasure in sticking my neck out I have managed with considerable difficulty to reduce untold millions of feet of celluloid to a necessarily subjective choice of 10 favourite titles, undoubtedly quirky but hopefully not pretentious. Try and see them if you can - they all have much to offer both intellectually and emotionally.

David Meeker

Murder Over New York (Harry Lachman, 1940)

 

https://cinearchitecture.tumblr.com/post/615818115090186240/murder-over-new-york-harry-lachman-1940-art

 

5 Nowruz Recommendations [1398]

جوسلین صعب

پنج پیشنهاد تماشا برای نوروز 1398، به درخواست ماهنامۀ سینمایی فیلم.

سه‌گانۀ بیروت (جوسلین صعب، 82-1976): این معادل تابلوی گِرنیکای پیکاسو در سینماست، همان اندازه تکان دهنده، موحش و ساخته شده سر یک بزنگاه تاریخی و اخلاقی. یک زن آن را در زیر بمباران‌های دائمی و در بین منظری از بچه‌هایی که بدن‌هایش از گرسنگی دفرمه شده و بدن‌های تحت تأثیر بمب‌های شیمیایی اسرائیل به رنگ آبی درآمده ساخته است. فیلم مناسب عید نیست، اما آیا واقعیت مخصوص مواقع مشخصی از سال است؟

ای آفتاب (مد هوندو، 1970): بزرگ‌ترین کشف من در سال گذشته. اگر چارلی مینگوس (نوازنده باس و رهبر ارکستر موسیقی جاز در طرف مدرنش) فیلمساز بود، فیلمش اثری چنین خشمگین، زیبا، و با فرمی سیال از کار درمی‌آمد. فیلم دربارۀ تنهایی یک آفریقایی در اروپاست و این فیلمساز اهل موریتانی هر ثانیه‌ این دنیای دشوار را تجربه و لمس کرده است.

From the Archives: Iran - Rich Land, Poor Land

click to enlarge

Poster (newsmap) produced by the US Army Information Branch in February 1946 to provide the army members with the basic information regarding the post-war landscape of Iran. Courtesy of the University of North Texas.

Citation:

[United States.] Army Information Branch. Newsmap for the Armed Forces : Iran, rich land poor land, poster, February 18, 1946; [New York]. (https://digital.library.unt.edu/ark:/67531/metadc830/m1/1/?q=iran: accessed April 11, 2020), University of North Texas Libraries, UNT Digital Library, https://digital.library.unt.edu; crediting UNT Libraries Government Documents Department.

On Film Curating [Scalarama Newspaper Interview]

London

Interviewed by UK's Scalarama Newspaper in late summer 2019. EK


A VIEW FROM ABROAD


What inspired you to get into film programming?

I was playing films, from VHS tapes, for my two sisters. Every day we were lying on the floor , putting our heads in 30 degree angels towards each on a big pillow -- almost like mummies -- totally transfixed by Singin' in the Rain or Citizen Kane, without understanding a word of English. It came out of that, a sort of natural tendency to share what you think is good. Later I thought if I could entertain my sisters, I might be able to keep more people entertained.

Moonfleet, Gothic and Scope

فريتس لانگ، گوتيك و سینمااسكوپ

مونفليت تلخ‌ترين و احتمالاً گوتيك‌ترين فيلم "ماجرايي" سينماي كلاسيك آمريكاست. ژانري كه با طنز، ماجراهاي عاشقانه، رنگ‌هاي دلفريب و لباس‌هاي فاخر انبوهي از فيلم‌هاي محبوب و پرفروش را به سينما ارزاني داشته، در دستان لانگ به شرحي از تباهي دنيايي تاريك و غم‌زده تبديل مي‌شود. این‌که قهرمان اصلی فيلم يك پسربچه (جان وايتلي) است و ستارۀ بزرگ فيلم‌هاي شمشيرزني از خانوادۀ اسكاراموش، يعني استوارت گرينجر، کنار اوست کمکی به تلطیف نگاه لانگ نمی‌کند.

فيلم فضايي گرفته، مرده و حتي ترسناك دارد که در آن از پایان خوش یا شور و عشق نشانی نیست. به جایش لانگ هرزگيِ شخصیت گرينجر در برخورد با زنان را نشان می‌دهد. مي‌گذارد. بیش‌تر نشانه‌‌های آشنای ژانر مثل گنج‌هاي مدفون، مخفيگاه‌هاي زيرزميني، مهماني‌هاي رقص و زنان حسود وجود دارند، اما به قول اندرو ساريس در مقایسه او بین مونفلیت و متروپولیس «هر دو فيلم در آن نگاه تلخ به دنيا مشتركند، در هردو انسان با تقديري محتوم دست به گريبان است، كشمكشي كه قطعاً به شكست انسان مي‌انجامد.»