The Witches (1966)

جادوگران (سيريل فرانكل، 1966، بريتانيا)

يكي از ترسناك‌هاي زيرشاخۀ «شيطان‌پرستي در شهرهاي كوچك و قصبات انگليس» از استوديوي هَمِر كه براي سال گوتيك – عنوان مجموعه‌اي گسترده از سينماي گوتيك و وحشت كه امسال در شهرهاي مختلف بريتانيا نمايش داده مي‌شود – مرمت شده و در واقع شايد تنها فيلم واقعاً بد و بدون لذتي باشد كه تا به حال از همر ديده‌ام. با اين وجود مي‌شود فيلم را به خاطر رنگ افسون كنندۀ روكِش مبل‌ها (نوع بسيار خاصي از سبز و قرمز كه در دراكولاي 1958 مي‌بينيد) و آخرين حضور سينمايي جون فونتين، در يكي از معدود نقش‌هايش در ژانر وحشت، تماشا كرد. با اين فيلم آن لايۀ ظريف و نازكي از ملودرام و وقار زنانه كه در فيلم‌هاي گوتيكي مثل سوءظن، بدِ مادرزاد، نامۀ‌ زني ناشناس و ربكا روي بازي جون فونتين كشيده شده كنار مي‌رود و او سرراست با جادوگران، شيطان‌پرستان و آدم‌هاي دوچهره طرف مي‌شود.

Harbor Drift (1929) + Glückskinder (1936)

آوارۀ بندر [نام اصلي در خيابان] (لئو ميتلر، 1929، آلمان)

اين صامت مرمت شده توسط برلين بوندس‌آركيو در نوع خودش فيلم كم‌نظيري است كه سينماي موسوم به سينماي «خياباني» صامت آلمان را با مونتاژ روسي و گزاره‌هايي از سينماي شاعرانه امپرسيونيست فرانسه تلفيق مي‌كند و داستاني زولاوار دارد دربارۀ مصيبتي كه يك گردن‌بند مرواريد براي مشتي آدم فقير بندرنشين به ارمغان مي‌رود. در انتهاي اين داستان طمع، خيانت و قتل معلوم مي‌شود كه گردن‌بند هيچ ارزش مادي‌اي ندارد و بدل است؛ نوعي مكس افولس براي پرولتاريا با تدويني سحرانگيز كه ضعف‌هاي داستانش را پنهان مي‌كند.

The Epic of Everest (1924)

حماسۀ اِوِرست (كاپيتان جان نوئل، 1924، بريتانيا)

ثبت رسمي سومين تلاش براي فتح قلۀ اورست كه تلاشي مي‌شود نافرجام و تراژيك. تعدادي از كوه‌نوردان مي‌ميرند، اما مرگ‌ها هرگز در مقابل دوربين اتفاق نمي‌افتد، چون از ارتفاعي به بعد گروه ديگر نمي‌توانند دوربين را بالا ببرند و گروه فيلمسازي، يا فيلمساز، در پايين منتظر مي‌نشينند و هر از گاه به كمك لنزهاي تله كوه‌نوردان را كه حالا مثل مورچه‌هايي دور يك كيك عظيم سفيد يخ بسته در حال صعودند شكار مي‌كنند.

For the International Women's Day

Forough Farrokhzad directing The House is Black,1962

هشتم ماه مارچ، روز جهاني زن، گرامي باد. مجموعه اي از مقالات و يادداشت ها براي زنانِ ايران.

• يك بررسي تاريخي از جنبش سينماي زنان
• نگاه يك زن: چگونه هاليوود با زنان وارد گفتگو شد 1960-1930
• لارا مالوي دربارۀ سينماي رخشان بني‌اعتماد 
• دربارۀ اليزابت تيلور، اين‌جا و اين‌جا 
• دربارۀ ايزابل هوپر، اين‌جا و اين‌جا
• دربارۀ پگاه آهنگراني [انگليسي] 
• نقد «جري و من» ساختۀ مهرناز سعيد وفا [نسخه انگليسي اين‌جا]
•  دربارۀ يكي از فيلم‌هاي شرلي كلارك [به انگليسي]
• تصوير زنان در سينماي دهه هفتاد آمريكا
• زبان و زنانگي در سينماي آيدا لوپينو
• دربارۀ كاترين گريسون
• گفتگويي با لارا گراوز
• سرگيجۀ زنانۀ شانتال آكرمن 
• بانو بيلي هاليدي [برنامۀ راديويي]
• سرشانه هاي جون كرافورد
• هدي لامار: فرشته و گناهكار
• پالين كيل دربارۀ سام پكين پا
• چند نما از زمين مي لرزد لوچينو ويسكونتي
• يادداشت هايي دربارۀ كِيت بلانشت
• چند نما از وسترنر ويليام وايلر
• يادداشت هايي دربارۀ جنِت لي
• يادداشت هايي دربارۀ وليدا اسنو [به انگليسي]
• خوانندگان زن موسيقي جاز در دهه 1950 [برنامۀ راديويي]
• دربارۀ لوييز وبر، يكي از اولين فيلمسازان زن تاريخ سينما [به انگليسي]
• آخرين ملكه: كاترين هپبورن
• دربارۀ فيلم «سافراجت» [به انگليسي]
• دو يادداشت كوتاه به انگليسي دربارۀ فيلمهاي تازۀ لوسيل آدزياليلويچ و آتنا رِيچل سنگري
• يادداشت كوتاه دربارۀ فيلمهاي زنان در فستيوال فيلم لندن 2014

تصوير بالا: فروغ فرخزاد در حال كارگرداني خانه سياه است

Pasolini in Isfahan

In 1973, Pier Paolo Pasolini arrived in Iran. He was there to shoot parts of his new film 1001 Nights, aka Arabian Nights. The shooting took place in Isfahan in central Iran. The stunning blue-tiled mosques were the backdrop of this part. Unlike the absolute tranquility of the architecture and the city, filming in there wasn't as serene. The fact that Pasolini's actors had an intimate moment in a mosque, whether on or off camera, raised a scandal and a mob chased the crew while they were hurriedly packing and fleeing the mosque. But it seems, at least from the pictures you'd see here, that Pasolini gradually learned the secrets of the new land. He learned how to live in a totally new culture, as the subject of his trilogy was life itself.

40 years on, an exhibition, under the title of "The East of Pasolini: Flower of the One Thousand and One Nights" was materialized, mostly thanks to the photographs of Robert Villa who accompanied Pasolini in his Middle Easters saga. Some of the photographs, preserved by Cineteca Bologna - an institution dedicated to preserving the art of cinema in Pasolini's hometown - are presented here. I don't know exactly if they are taken by Pasolini or Villa, but in these photographs one can easily find the ethnological simplicity and the folkloric curiosity of the Life Trilogy. They are the continuation of Pasolini's films of the early 70s. Life and cinema were organically walking on the same direction.

Pasolini in Isfahan

Mad and Bad: On Cinema's Modern Villains

Anthony Minghella on David Lean

On Resnais' Last: Life of Riley

این یادداشت کوتاه دربارۀ «آخرین فیلم» آلن رنه، زندگی رایلی، را در نمایشش افتتاحیه‌اش در فستیوال فیلم برلین نوشتم. حالا که دوباره به فیلم فکر می‌کنم بیش‌تر به این نکته ایمان می‌آورم که رنه آگاهانه غزل خداحافظی‌اش را کارگردانی کرده بود؛ فیلمی که با نمایی از مجسمۀ مرگ تمام می‌شود.

Mise en scène of Memory, Aesthetics of Silence

Ten Photographs by Alain Resnais


If a film director couldn’t make the film she or he wants to make, there are some other ways to retain the memory of the unmade film. The unrealized projects are often memorialized by writing detailed scripts, or sketches and drawings scenes, as with some of Eisenstein’s unfulfilled projects which came to life through his paper designs.

But if the art of photography, compared to written words and freehand drawing, is closer to cinema, then for some filmmakers it can more accurately capture moments of their desired projects than any other medium, mostly because of photography’s association with the realist mode of representation.

Alain Resnais belongs to the latter group, but his deep fascination with elements of time and space within a still photograph goes beyond a mere desire to document a project in progress—in his case, it becomes the very project itself.

READ THE FULL ARTICLE AND SEE 10 PHOTOGRAPHS HERE

Alain Resnais and Painting

آلن رنه و نقاشي

كتايون يوسفي

از اواسط دهه چهل میلادی، ساخت مستندهایی درباره هنر و هنرمندان در فرانسه رواج یافت و ژانری موسوم به «مستند هنری» (sur l’art) را شکل داد که تا سال‌های پایانی دهه شصت رونق داشت. هدف اصلی این فیلم‌ها، تفسیر آثار هنری با استفاده از تکنیک‌های سینما بود و فیلم‌ها روایت‌هایی تصویری درباره هنرمند، اثر و مراحل خلق آن ارائه می‌دادند. آلن رنه نیز در همین چهارچوب از سال 1947 ساخت مستندهایی درباره هنر را آغاز کرد. ابتدا یک مجموعۀ ده قسمتیِ صامت، به نام «دیدارها» درباره هنرمندان معاصر فرانسوی ساخت که در آن‌ها با بازدید از استودیوی هنرمندان به معرفی آثار آن‌ها می‌پرداخت. بعد از این مجموعه به بهانه نمایشگاهی از آثار وان‌گوگ در پاریس در 1948 سفارش ساخت مستندی درباره نقاشی‌های وان‌گوگ را گرفت. حاصل، فیلم کوتاه 16 میلیمتری‌ای بود که به خاطر استقبال قابل‌توجه از آن، بلافاصله نسخۀ سی و پنج میلیمتری آن نیز ساخته شد. استفاده نوآورانه او از قابلیت‌های سینما آن را تبدیل به یکی از بهترین نمونه‌های این گونه کرد و تبدیل به نقطه عطفی در فعالیت حرفه‌ای رنه شد.